เราได้เจอกับผู้ชายคนที่เป็นเเฟนเราในปัจจุบัน โดยมีคนเเนะนำให้รู้จักค่ะ เขาอายุห่างกับเราพอสมควรทำงานเเล้ว เงินเดือนเหยียบเเสน มีรถ บ้านเขาก็ฐานะดี ส่วนเรายังเรียนอยู่ ยังไม่ได้ทำงาน  เขาดูเเลเราดีมาตลอดหลายปี ทั้งๆที่ไม่ใช่เเฟน จนเขาขอเราเป็นเเฟนค่ะ เราก็อึ้งๆช็อคๆอยู่ ตอบเเบบกั๊กๆไปว่าตื่นเต้น เดี๋ยวมาตอบ เเต่ที่บ้านเราโอเคเพราะเขารวยเเล้วดีนี่เเหละ เพราะบ้านเราฐานะไม่ค่อยดีหนี้สินก็มี เราก็ตัดสินใจคบกับเขา เรารู้ตัวว่าเราไม่ได้รักเขาเเค่อยู่กับเขาเเล้วเราเหมือนเจ้าหญิงได้ทุกอย่าง เเล้วเขาก็ดูเเลเราดี จนเขาเริ่มขอจับมือเรา ในใจเราไม่อยาก เเต่ก็ต้องจับ พอเป็นเเฟนก็ต้องไปไหนมาไหนด้วยกันมากขึ้น เขามักจะโอบเราเดิน เขาอยากให้เราเอาหัวพิงเขา เราก็ต้องพิงทั้งที่ในใจไม่อยากทำ จนหลังๆเขานัดเจอเราตลอด ด้วยที่เรายังเรียนอยู่ก็อ้างไปบ้างว่าติดเรียน เเต่จริงๆเเล้วเราโกหกเราเเค่ไม่อยากอยู่กับเขา จนเราทำเเบบนี้บ่อยขึ้นเขาก็พูดกับเราว่า อย่าทิ้งเขานะ จนเรารู้สึกผิด เเล้วก็กลับไปทำไรเดิมๆที่ไม่อยากทำ จนเราอึดอัดใจมาก เลยเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาพ่อ เพราะพ่อเป็นผู้ชายด้วย พ่อบอกให้เรานึกถึงอนาคต อย่ามัวเเต่หารักในเเบบที่เราอยากได้ พูดง่ายๆคืออย่าเลือกมาก เพราะน้ำบ่อน่ามันจะไม่มีอยู่เลยด้วยซ้ำ บางทีเราอาจจะเจอความรักที่เราอาจจะให้เป็น เเต่ใช่จะเเน่นอน พ่อเราอยากให้เราเปิดใจอย่าไม่รังเกียจเขา เเค่รู้ว่าเขาดีกับเราเราก็ดีกับเขาตอบ อยากจะตกถังข้าวสารหรือถังส้วมก็คิดเอา เเล้วเราควรจะทำยังไงต่อนี้ละคราวนี้