เรื่องมีอยู่ว่า เราพาแฟนมาทำธุระในเมือง แล้วคุยกันไว้ว่า เสร็จธุระเราจะไปกินข้าวด้วยกัน. แล้วไปส่งเธอที่บ้าน. ไปงานบวชเพื่อนของเธอ  แต่สักพัก แม่เราก็โทรมาหาเรา บอกให้เราไปรับหน่อย ที่ บขส.จ.มุกดาหาร ซึ่งเราอยู่ จ.อุบล. ตอนนั่นเวลา 17.00 น. เราก็เลยบอกแฟนว่า แม่เราโทรมา ให้เราไปรับที่ จ.มุก ตอนแรกเหมือนเธอจะเข้าใจน่ะ ถามเราว่าให้เราไปด้วยไหม เราก็เลยตอบว่าให้ไปด้วย เสจธุระแล้วเราก็เลยออกเดินทาง. พอขับรถออกมาสักพัก เธอก็ไม่พูดไม่
คุยกับเรา ไม่ยิ้มไม่หัวเราะ. ถามคำตอบคำ. ถามว่าหิวไหม กินอะไรไหม เข้าห้องน้ำไหม เธอปฏิเสธ เราทุกอย่าง ทั้งๆที่วันนั้นไม่ได้กินอะไรเลยตอนกลางวัน. เราชวนคุยก็ไม่คุยกับเรา ตลอดเวลา 3 ชม. กว่าจะไปถึงมุก. เราคุยกันแค่ไม่กี่ประโยค พอไปถึงรับแม่ก็ตีรถกลับเลย พอแม่คุยด้วยก็ก็เหมือนจะไม่อยากคุยกับแม่เรา ถามคำก็ตอบคำ ระหว่างเดินทางกลับอุบล. เธอก็ถามว่า.จะถึงก่อนหกทุ่มไหม งานบวชเลิกหกทุ่ม เราก็เลยตอบว่าถึงก่อนหกทุ่มแน่. แอบคิดในใจว่าเเฟนเราเป็นห่วงว่าจะไม่ได้ไปงานมากกว่าเราที่นั่งอยู่ข้างๆอีกเหรอ. เราเลยขับรถอย่างเร็วเลย
พอกลับมาถึงส่งแม่เสร็จแล้วก็ไปส่งเธอที่บ้าน ถึงบ้าน 23.11น. แต่เธอก็ไม่ได้ไปงานบวช. เราพยามยามจะคุยปรับความเข้าใจกับเธอ แต่เธอก็ไม่คุย จะให้เรากลับอย่างเดียว. เราก็เลยกลับเพราะกลัวว่าจะแย่กว่าเดิม. พอถัดมาอีกวันเป็นวันที่เธอต้องกลับไปทำงานที่ กทม. หลังจากหยุดปีใหม่. เราจะอาสาพาไปส่งที่ บขส. ก็ไม่ให้เราไป เราชวนไปกินข้าวเย็นก็ไม่ไป อะไรก็ปฏิเสธทั้งนั้น. เราผิดมากขนาดนั่นเลยหรือ เราเข้าใจว่าเธอคงจะผิดหวัง. เราก็รู้สึกไม่ต่างกัน ที่ไม่ได้ไปตามที่คุยกัน. แต่ทำไงได้ละ เราจำเป็นจริงๆ นิ. เราควรทำอย่างไรดี. เพื่อนๆพี่ๆคิดว่ายังไงครับ