พ่อครับ
ความจริงคือผมไม่ได้ไปเรียนมหาลัยหรอกครับ ผมสอบติด เเต่ผมไปเรียนเเค่ไม่กี่วัน 

ผมยังจำวันเข้าเรียนวันเเรกได้อยู่เลยวันนั้นผมนั่งคนเดียว ทุกคนมีกลุ่มหมดเเล้ว วันนั้นผมน่าจะพยายามหาเพื่อน เเต่ผมทำไม่ได้ เพราะผมมีปมด้อย ผมได้เเต่นั่งก้มเล่นมือถือทำหน้านิ่งอย่างเดียว
คนอื่นคิดว่าผมหยิ่ง ไม่หัวเราะไม่คุยด้วย ผมกลัวที่จะไปชวนคนอื่นคุยเเล้วเค้ามองที่ปมด้อยผม เเละขำเป็นเรื่องตลก เหมือนที่ผมเคยเจอสมัยมัธยม 

ผมเป็นคนเก็บตัว กลัวที่จะเข้าหาคนอื่นด้วยมิตรภาพ เเต่สิ่งที่ได้รับกลับมา คือสายตาเหยียดหยาม เเละมองมาที่ปมด้อยผม

ในตอนพักเที่ยงของวันนั้น ผมไม่กล้าเเม้เเต่จะไปสั่งข้าวกินที่โรงอาหารเลย ผมกลัวจะต้องนั่งกินคนเดียว ผมอายปมด้อย ผมเลยต้องนั่งรถเมล์กลับมาที่ร้านเกมเเถวบ้านเพื่อมากินข้าวเเละเล่นเกมรอเวลาเข้าเรียน
จริงๆเเล้ววันนั้นมีคนชวนผมคุยนะ เป็นกลุ่มนั่งใกล้ๆผม คุยเรื่องเกมที่ผมชอบด้วย ตอนกลับบ้านผมหวังว่าพวกเค้าจะชวนผมไปเดินเล่นด้วย ผมจะได้เข้ากลุ่มเค้า เเต่พวกเค้าไม่สนใจผมเลย พวกเค้าเดินจากผมไปอย่างรวดเร็ว ปล่อยผมนั่งโดดเดี่ยวอยู่อย่างงั้นคนเดียว

ต่อมาอีกไม่กี่วัน ผมก็หมดกำลังใจที่จะไปเรียน เพราะกลัวการที่ผมจะไปนั่งคนเดียว ผมจึงตัดสินใจไม่ไปเรียน ตัดสินใจหนีปัญหา  เเต่ก็น่าเสียดาย น่าจะทนๆไป อาจได้เพื่อน

ผมเคยคิดที่จะกลับไปเรียน เเต่ผมกลัวจะกลายเป็นตัวตลกจากปมด้อยของผมเอง ผมจึงได้เเค่คิดให้ตัวเองสบายใจ ช่างมันปีหน้าค่อยไป คิดเเบบนี้วนมา 3 ปีเเล้ว

ชีวิตผม ตลอด 3 ปี ผมจะเเต่งตัวหลอกพ่อผมออกจากบ้านไปเรียนตลอดเเละก็ไม่เคยไป ปีเเรก มีจดหมายพ้นสภาพจากมหาลัยมาส่งบ้าน เเละคนเลวๆอย่างผมดันเห็นมันก่อนพ่อ ผมจึงตัดสินใจมันทำลายทิ้ง ถ้าวันนั้นจดหมายถึงพ่อผมก่อน ชีวิตผมอาจจะไม่มาขนาดนี้ 

3ปี ที่ ผมเข้าร้านเกมบ้าง นั่งรถเมล์ไกลๆเพื่อฆ่าเวลาบ้าง นั่งเล่นตามห้างสรรพสินค้าฆ่าเวลาบ้าง ใช้ชีวิตไร้จุดหมายไปวันๆ
ผมหลอกเอาเงินที่พ่อเเม่ให้ผมมาเพื่อไปจ่ายค่าเทอม เเต่ผมไม่ได้เรียนเเล้ว ผมจึงเอาเงินนั้นไปเติมเกม ไปซื้อมือถือเเรงๆ คอมพิวเตอร์เเรงๆ ก็เเค่เพื่อเติมเต็มวัยเด็กที่ผมได้เเค่มองมัน

ผมไม่มีเพื่อนใหม่เลย ตลอด 3 ปีที่ผ่าน ยังพอมีเพื่อนจากสมัย ม.ปลาย มาหาบ้าง เเต่ก็เเค่ช่วงปีเเรกๆ พอปีหลังๆพวกเค้าก็ไม่ค่อยมา ค่อยๆลืมๆกันไป
นั่นก็ทำให้อาการผมหนักขึ้น นั่งเครียดคิดมาก บางทีคุยคนเดียว อาการจะหนักสุดตอนก่อนนอนทุกคืน  สิ่งที่เดียวบรรเทาจิตใจผมอยู่คือเกมออนไลน์ ที่ทำให้ผมได้พบปะเจอผู้คนคุยด้วยเเม้จะไม่ได้เห็นหน้าก็ตาม

เเต่ในชิวิตจริง ผมอยู่คนเดียวไม่มีเพื่อนคุย อยู่บ้านผมอยู่กับพ่อ ซึ่งผมก็ไม่คุยด้วยเท่าไร ผมไม่กล้า ผมเก็บความลับที่รอเวลาระเบิดนี้ไว้ตลอดมา
ตอนนี้คงใกล้จะถึงเวลาที่ความลับกำลังจะระเบิดเเล้วครับ จะครบ 4 ปีเเล้ว เเละเช่นเคยเเทนที่ผมเลือกเข้าชนปัญหา ผมเลือกที่จะหนี เเต่ผมจะหนีไปไหน ผมไม่มีที่ไป ไม่กล้าเเม้เเต่จะสบตาพ่อตัวเองเเละพูดสารภาพ

ผมมันคนเห็นเเก่ตัว พ่อผมเหนื่อยเพื่อหาเงินให้ผม เเต่ผมกลับทำตัวอย่างนี้ ผมรู้สึกผิด เพียงเพราะปมด้อยของผมเอง ที่ทำให้ผมลงเอยเเบบนี้
ผมจึงได้ตัดสินใจเเล้วครับ ว่าผมจะเลิกทำให้พ่อผมลำบากไม่อยากเป็นภาระอีกต่อไปเเล้ว

ทุกอย่างนี้ ผมไม่โทษเกม ไม่โทษโรคซึมเศร้า ผมโทษตัวเองเกิดมามีปมด้อยจนเป็นปัญหากับชีวิตขนาดนี้ 

ผมเลือกที่จะจบชีวิตอันไร้ค่าของผมลงเองครับ ร่างของผมจะไม่เละเทะไม่เดือดร้อนคนเก็บศพ ขอบคุณสำหรับทุกคนเเละทุกอย่างที่เคยผ่านเข้ามาในชีวิตผมครับ เดี๋ยวผมก็จะถูกลืมไปเองตามกาลเวลา

เเละสุดท้าย ขอบคุณจากใจจริงครับ ลาก่อนนะครับ ชีวิตมนุษย์