เวลาเราอยู่กับเพื่อนฝูง เพื่อนที่ออฟฟิศ ภายนอกดูร่าเริงดี มีความสุข หัวเราะเก่ง ทุกคนมักบอกว่าเราเป็นคนอัธยาศัยดี เฟรนลี่ เฮฮา สนุกสนาน อยู่ด้วยแล้วไม่เครียด ... ใช่ค่ะเรามีตัวตนแบบนั้น แต่พอตอนนี้เรามาอยู่ในจุดที่พออยู่คนเดียว หรือไปไหนคนเดียว ก็รู้สึกว่าชีวิตคนอื่นดีกว่าและมีความสุขตลอด ในขณะที่เรากลับมามองตัวเองแล้วพบว่า เงินทองก็มีพอประมาณ พอมีพอกิน ไม่ลำบาก แต่ไม่มีความสุข อาจเป็นเพราะปัญหาความรักที่เกิดขึ้นและพึ่งเลิกราไป มันทำให้เรา "เคว้ง" มาก เพราะเพื่อน ๆ ก็แต่งงานมีลูกกันหลายคนแล้ว มองภายนอกใคร ๆ ก็บอกว่าเราเป็นคนทำอะไรก็ตาม มีความอดทนสูง มีความพยายาม และเข้มแข็ง แต่ลึก ๆ บางครั้งเราก็คิดอะไรไปเรื่อยจนเศร้า เครียด ไม่มีความสุข มองไปทางไหนเจอคนรักกัน ก็บั่นทอนใจว่าทำไมเราไม่มีความรักดี ๆ หรือเจอคนดี ๆ แบบนั้นบ้างนะ รู้สึกเบื่อชีวิต เรื่องที่คาดหวังอะไรกับตัวเอง ยิ่งถ้าเป็นเรื่องสำคัญแล้วถ้ายังไม่ประสบความสำเร็จ บางทีเราก็กดดันจนหงุดหงิดตัวเองค่ะ รู้สึกว่าเราก็พยายามทำทุกอย่างให้ดีแล้ว แต่มันไม่เคยดีพอ แต่เวลาเพื่อนชวนไปไหนเราก็ไปนะ เพราะไม่อยากให้เพื่อนคิดว่าเราเท ตอนไปกับเพื่อนเราทำตัวปกติให้เพื่อนมีความสุข สบายใจ แต่จริงๆลึก ๆ ก็เป็นอย่างที่เล่าเลยค่ะ บางทีอยากอยู่คนเดียวเงียบ ๆ คิดอยากนอนแล้วตายไปเลยก็ดี จะได้ไม่ต้องมีเรื่องให้คิด หรือนึกอะไรมากมาย อย่างบางทีแค่เราเลิกกับแฟน บางครั้งญาติพี่น้องก็มองว่า เราเปลี่ยนแฟนบ่อย เหมือนมองเราไม่ดี ทั้ง ๆ ที่พวกเค้าไม่เคยถามเราสักคำ เรามีเหตุผลเสมอนะ ไม่มีใครอยากเปลี่ยนแฟนหรอกเนาะ ใคร ๆ ก็อยากมีความรักที่ดี และมั่นคงไปยาว ๆ บางทีนั่งทำงานคนเดียวก็น้ำตาไหล หรือตอนก่อนนอนก็น้ำตาไหล เพราะในหัวมีเรื่องนั้นเรื่องนี้คิดวนไปวนมา เรื่องอนาคต ความรัก ความสำเร็จ แอบร้องไห้คนเดียวมันเป็นอะไรที่เหนื่อยใจมาก ถามตัวเองตลอดว่าเราเป็นอะไร เราชอบสร้างความสุขให้กับผู้อื่น แต่เรากลับสร้างความสุขให้ตัวเราเองได้น้อยครั้งมาก ทั้ง ๆ ที่พยายามหลายวิธี หาอาหารอร่อยทาน ดูภาพยนตร์ที่ชื่นชอบ และอ่านหนังสือทั่วไป แต่จิตเราไม่นิ่ง เพราะมีเรื่องพวกนั้นมารบกวนใจตลอด มีใครเคยตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน หรือกำลังอยู่ในสภาวะแบบนี้ รบกวนคอมเม้นหรือแชร์เรื่องราวกันในกระทู้นี้หน่อยนะ ขอบคุณจริง ๆ