หลายครั้งที่ จขกท. สับสนงุนงงกับบุคลิกของตัวเอง
และการเปิดรับคนยาก เพราะเป็นไม่ชอบเข้าสังคม ชอบอยู่ห้องรู้สึกสบายใจกว่า แต่มันก็มีบางครั้งที่เราจำเป็นต้องเข้าสังคมบ้าง อย่างเช่นช่วงปีใหม่ เพื่อนมักจะชอบชวนไปบ้าน พบป่ะนัดเจอ กินเหล้า โดยที่เราไม่ได้สนิทหรือรู้จักกับคนอื่นในงานมาก จขกท.จะเริ่มรู้สึกโดดเดี่ยว แบบ ชั้นมาทำอะไรที่นี่ คุยกับใครก็ไม่เก่ง
มันอึดอัดมากจริงๆ
เราที่โตมาพร้อมกับเพื่อนตั้งแต่ยังใสๆ จนกระทั่งเพื่อนเริ่มสูบบุหรี่  เราเลยถามเพื่อนไปว่า สูบบุหรี่หรอ?
เพื่อนก็บอก บุหรี่ไฟฟ้า ลองป่ะ
แต่เราไม่ชอบเหล้า บุหรี่ ในใจแอบคิด นี่เราโตขนาดนี้แล้วเนอะ  รู้จักกันตั้งแต่เรียนจนทำงาน อาจจะด้วยความที่เราคาดหวังจนเกินไป เราเลยรู้สึกไม่ค่อยโอเคกับการที่เพื่อนสูบบุหรี่ แต่ไม่ได้ห้ามนะ เพราะโตๆกันแล้ว แค่รู้สึกนอยด์ๆ เพราะเราไม่อยากให้เพื่อนเดินไปทางนั้น นางกินเหล้า สูบบุหรี่ กลัวว่าสักวันนางจะลองยา นางมีเเม่คนเดียวด้วย
และอีกอย่างที่ จขกท.อยากระบายคือ ทำไมคนเราสมัยนี้ถึงมองการนอกใจเป็นเรื่องปกติ น้องคนนึงมีแฟนแล้ว แต่ก็โทรคุยกับอีกคน เพื่อนเราที่นั่งข้างๆก็แซวว่าจะฟ้องแฟนนะ มันกลายเป็นเรื่องที่ยอมรับกันได้แบบนี้แล้วหรอ? ที่พีคไปกว่านั้นคือ ตอนแฟนน้องคนนั้นมา ทุกคนก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น คุยกันปกติ จขกท.อาจจะหัวโบราณไปหน่อย ยังชอบการรักเดียวใจเดียวอยู่ บางครั้งรู้สึกกลัวจนไม่อยากมีความรัก (แต่ จขกท.มีแฟนอยู่แล้วนะ) แต่เคยโดนนอกใจ เลยทำให้แอนตี้เรื่องแบบนี้มากๆ
รู้สึกว่าโลกกำลังเปลี่ยนไป และ จขกท.เคยคิดอยากหายไปจากโลกใบนี้ เคยตั้งคำถามกับตัวเอง ว่าทำไมถึงคิดกันไม่ได้กับเรื่องพวกนี้ ทุกวันนี้เลยคัดกรองคนที่เข้ามาในชีวิต ไม่ต้องการมีเพื่อนเยอะๆ ไม่ต้องรู้จักคนทั้งโลก และโลกไม่ต้องรู้จักเรา แค่เรารู้จักตัวเอง
ยึดมั่นในสิ่งที่เชื่อ ไม่ปล่อยให้เรื่องที่ จขกท.เกลียดมาเปลี่ยน จขกท.