วันนี้อะค่ะ เราจะมาพูดถึงคนในครอบครัวของเราที่ทำให้เรากลายเป็นคนเก็บกด เริ่มเลยนะคะ คือเราเป็นเด็กผู้หญิง ม.4ค่ะ เราอาศัยอยู่กับยาย ตา น้องชาย พี่สาว(นานๆทีกลับบ้านค่ะ) พ่ออยู่ที่ภูเก็ต แม่อยู่ที่เกาหลี เลยทำให้เราต้องอาศัยอยู่ตา ยาย ซึ่งยายกับตาเราเป็นคนที่เข้มงวดมากๆ
     เราจะไปทำงานกับเพื่อนเสาร์อาทิตย์ เราก็ไปทุกอาทิตย์ไม่ได้ เราต้องไปอาทิตย์เว้นอาทิตย์ ซึ่งเราคิดว่า ทำไมนะ ทั้งที่งานเราก็มีทุกอาทิตย์แต่ท่านไม่ให้เราไปอะค่ะ 
     เวลาที่เราต้องการไปวันเกิดเพื่อน เราก็ไม่ได้ไปค่ะ เค้าก็จะพูดประมาณว่า ขนาดวันเกิดเธอ ยายยังไม่ให้คนอื่นมายุ่งเลย เรานอยด์มาก มันเป็นประจำที่เราจะต้องเป็นคนที่ผิดนัดเพื่อนทุกรอบ เพื่อนนัดเราก็จะ ไม่ได้ไปนะ ยายไม่ให้ไปนะ จนเพื่อนเราก็คิดว่ายายเราเกินไป คือไม่คิดจะให้หลานไปไหนเลยหรอ 
     พ่อกับแม่เราพูดกับยายนะคะว่า หนูขอไปไหนก็ให้เขาไปบ้างนานๆที แต่นี่ไม่เลยค่ะ นานๆทีของยายคือปีละครั้ง ยายก็จะประมาณว่าเปลืองเงิน อย่าใช้เงิน ทั้งที่เงินนั้นเป็นเงินที่เราออมเองนะคะ ออมที่ธนาคารโรงเรียน พอเราต้องการอะไรเราก็จะถอนมาซื้อเองเราคิดว่าเราแทบไม่ได้ยุ่งเรื่องเงินกับยายเลย ถ้าไม่ใช่ไปโรงเรียนกับซื้อของใช้เล็กๆน้อยๆ 
      เราก็อยากมีอิสระอะค่ะ ยายก็จะแบบ มหาลัยยายก็จะไม่ยุ่งเลย แต่พอเราดูของพี่สาว(อยู่ปี2) ยายก็ยังโทรตามให้กลับหอ ทั้งๆที่พี่เขาไปวันเกิดเพื่อน ยายแกก็งอน เป็นอาทิตย์เลยค่ะ เราเลยรู้สึกว่ามันไร้สาระอะ เค้าใจเลยว่าหวงหลาน แต่เค้าจะคิดไหมค่ะว่าถ้าสอนเราแบบนี้ อนาคตเราจะต้องไปเจอโลกภายนอก เราจะทำยังไง เราคิดว่าเราเป็นเด็กโตที่อ่อนต่อโลกมาเลย พอเราโทรไประบายกับพ่อแม่ พ่อแม่เราก็จะมาบอกยายว่า น้อง...มาพูดให้ฟังว่าเป็นแบบนี้หรอ ไม่ให้ไปเที่ยวหรอ ยายก็จะมาด่าเราว่า จะโทรไปทำไม ไม่พอใจอะไรให้บอก พอเราบอกก็ว่า ก็เลี้ยงมาแบบนี้ ไม่พอใจก็ไปอยู่กับพ่อสิ เมื่อก่อนตอนอยู่กับพ่อแม่ เราเข้มแข็งกว่านี้มากเลย แต่พอย้ายมาอยู่กับยาย เรากลายเป็นเด็กอ่อนแอไปเลย โดนตะคอกใส่เราก็จะน้ำตาไหลออกมาเองจนเราคิดว่า เราต้องทนในสภาพนี้อีกนานไหมนะ เราคิดว่าเราดีมากแล้วนะ เราเรียนศิลป์อังกฤษ-จีน เกรดเราก็สูงขึ้น เกรดม.4 เทอม 1 ก็ 3.87 เราคิดว่าเราพยายามเต็มที่มากๆ เราเข้าร่วมกิจกรรม ร้องเพลงจีน เล่านิทานภาษาอังกฤษ ทำไมเค้าดูยังไม่พอในผลงาน เหมือนเขาจะต้องการให้เราดีกว่านี้ ซึ่งเราเหมือยมากแล้ว วันหยุดเราก็ควรที่จะได้หยุด แต่เราได้มานั่งขายของ ทั้งวัน แล้วมันเบื่อ พอเห็นสตอรี่เพื่อนเขาอยู่ด้วยกันสนุกสนานมันก็รู้สึกแบบ เมื่อไหร่จะได้ไปแบบนี้สักที ตอนนี้ เซฟโซนของเราก็มีแค่ ห้องนอนและเพลงที่ชอบ เราเหนื่อยจริงๆ
     ปล. เราไม่เคยมีเรื่องกับใคร ไม่เคยออกนอกลู่นอกทาง
ทุกคนมีความเห็นยังไงกับเรื่องของเรา ช่วยให้คำปรึกษาด้วยนะคะ