ข้อความบางส่วนจาก คุณเปลว สีเงิน ที่ยกมาให้ลงสำหรับคนอยากลงถนน ให้เห็นด้านอีกมุมของพวกเคลมปชต.

เ รื่ อ ง ที่ ๑
: เมื่อผมสอนหนังสือในชั้นเรียน ผมบอกนิสิตเป็นประจำว่า หากอาจารย์คนใดสอน ยุยงให้ใช้ความรุนแรง ก่อม้อบ ก่อจลาจล 

ให้ถามอาจารย์ว่าทำไมอาจารย์ไม่ลงมือทำเสียเอง และชวนคนในครอบครัวไปเป็นแนวหน้าปฏิบัติการ.
อาจารย์ในห้องเรียนพูดไปงั้นเอง 
ไม่เคยเห็นเอาครอบครัวไปร่วมลงถนนด้วย ไม่มีอาจารย์หรือครอบครัวของอาจารย์ตายในม้อบเลย เมื่อเกิดเรื่องอาจารย์พวกนี้จะแอบ รอจนชัดเจน จึงออกมาให้สัมภาษณ์ เห็นท่าไม่ดีก็เผ่นแล้วเก็บตัวเงียบ.
สอนลูกหลานไว้ครับ มีอาจารย์พรรค์นี้ลูกศิษย์ตาย เคยได้ยินว่าอาจารย์ จุฬา มธ. มหิดล เกษตร ฯลฯ ตายในเหตุต่อสู้ทางการเมืองบ้างไหม?

เ รื่ อ ง ที่ ๒
: นักศึกษามหาวิทยาลัยย่างกุ้งที่หนีมาไทยจากเหตุการณ์การเมืองในพม่า เวลานี้อายุร่วม ๔๐ กว่ากันแล้ว ยังอยู่ในค่ายอพยพหลายหมื่น ไม่มีประเทศไหนรับไป นักศึกษาหญิงจำนวนมาก ต้องหาเลี้ยงชีพด้วยการขายตัว.
อย่าหนีไปมาเลย์เซีย ดงเลย!

เ รื่ อ ง ที่ ๓
จะไปเป็นผู้อพยพในยุโรป เขาให้ตังค์ใช้เดือนละสองหมื่น  แต่จะกินให้พอต้องสองแสนครับ.
ขอเป็นผู้ลี้ภัยยากมาก รัฐบาลเขาก็ไม่มีเงิน ประชาชนก็ด่า เดินขบวน
ต่อต้านผู้อพยพกันทุกประเทศ.
รำคาญพวกอาจารย์ที่ยุเด็ก!

เ รื่ อ ง ที่ ๔
นักการเมืองที่ยุเด็ก ลองทดสอบดูว่าหากนักศึกษาขอไปนอนบ้านด้วยสักยี่สิบคนจะรับไหม?
ทดสอบก่อน เวลามีเรื่องจะได้พึ่งพาได้!
ที่หนีไปประเทศเพื่อนบ้านก็อดอยาก เดือนละสามพัน ไม่พอหรอก.
ห่วงเด็กนะครับ.
ตอนผมเรียนอาจารย์ก็ยุให้เด็ก เป็นแนวหน้ากัน เข้าป่าไปก็มาก.
อาจารย์สบายดี!
เตือนลูกหลานนะครับ 
มีผู้ใหญ่ชั่วเยอะ.
คนรุ่นผมประสบการณ์เยอะ 
ตายไปก็มาก.

บางส่วนจาก thaipost

ลองอ่านแล้วตั้งสติคิดให้ดีๆ  ก่อนตัดสินใจ ไม่ห่วงตัวเอง ก็จงนึกถึงคนที่รักคุณข้างหลังไว้ให้มากๆ

ด้วยความปราถนาดี