เมื่อสี่ชั่วโมงก่อน ผมทะเลาะกับพ่อ เขาดื่มเหล้าหนัก เมาค้างหน้าแดงก่ำ
สมัยผมห้าขวบ พ่อเคยเปิดโรงเรียนคาราเต้ แต่ไปค้ำประกันให้เพื่อน สุดท้ายเป็นหนี้ก้อนโต ต้องขายโรงฝึก 
แม่กับพ่อทะเลาะบ้านแตก เธอขนของหนีไป...
ผมไม่โกรธเธอหรอก เวลานั้น แม่ยังสาวและสวยอยู่นี่นะ... 

ตอนเด็กผมรักพ่อนะ แต่เมื่อโตขึ้น ผมคิดพิจารณา และตัดสินเขา
ก็ทุกวันนี้พ่อไม่ทำอะไร นอกจากดื่มแอลกอฮอล์ กินอาหารขยะอ้วนลงพุง เขาอยู่ได้ด้วยเงินจากรัฐ

ตลอดเวลาที่เติบโตขึ้น ความสำพันธ์ผมไม่ลงรอยกับเขาขึ้นทุกที 
กระทั่งอายุสิบแปด ผมออกจากบ้าน ไปเป็นบาร์เทนเดอร์
ส่งเสียตัวเอง จนยืนได้ด้วยลำแข้ง
ปีนี้ตั้งใจกลับมาเยี่ยมพ่อ ได้แต่หวังว่าเวลาจะทำให้เขาเปลี่ยนไปบ้าง แต่ไม่ได้ช่วยอะไรขึ้นเลย

"นี่แกยังเขียนอยู่อีกเหรอ ?" เขาหยิบต้นฉบับเรื่อง ตัวตลกสยองขวัญ 
ที่ผมเพิ่งแต่งเสร็จจากบนโต๊ะ มองด้วยแววตาเย้ยหยัน
"แกนะยังเด็กเกินไป ที่จะแต่งอะไรแบบนี้!!!" เสียงเขากระแทกกระทั้น 
ว่าแล้วก็โยนงานเขียนลงบนโซฟา พลาดซดเหล้าเบนมอร์หนึ่งอึก

ผมไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็นเด็กเลย ผมรู้สึกลึก ๆ
ว่าถูกชีวิต ปล้นเวลาไป ฉะนั้นต้องรีบขวนขวาย หาความสุข ความรู้ ใส่ตัวเข้าไว้มาก ๆ ก่อนตาย
พ่อไม่เคยเข้าใจว่า ผมอยากเป็นนักเขียนไปทำไม เขาไม่มีวันเข้าใจวิสัยศิลปิน!

แววตาผมมองเขาขุ่นเคืองขัดใจ
"อย่าเริ่มนะพ่อ! วันสิ้นปีแท้ ๆ ขอเถอะ..." ผมข่มน้ำเสียงให้สงบที่สุด
"ก็เอาเงินมาสิวะ!!" เขาระเบิดเสียงคำรามกึกก้อง 
"ถ้าแกไม่จ่าย! ฉันจะเอาหนังสือในห้องแกไปขาย!! มันอยู่ในบ้านฉัน  
ก็ต้องเป็นของฉัน!!!" เขาขู่เสียงดัง ลมหายใจกลิ่นเหล้าเหม็นหึ่ง

"จะเอาไปซื้อดื่มอีกเหรอไง!!" ผมตะคอกกลับ "แม่ทิ้งไปไม่ใช่เพราะพ่อโดนเพื่อนเชิดเงินหรอก แต่เพราะติดเหล้านะแหละ!!"
"โอ้ เดี๋ยวนี้ปากเก่งขึ้นเยอะนี่!" พ่อสวนกลับทันควัน "ดูซิว่าจะยังปากกล้าอีกมั้ย!!" 
เขาหยิบต้นฉบับที่โยนบนโซฟาเมื่อกี้ขึ้น
"วางลงนะพ่อ!!!" ผมแผดเสียงลั่นด้วยความโกรธ

"ฉันเป็นพ่อแก!! และนี่คือโทษที่กล้าเถียงฉัน"
เขาเอาเหล้าเทรดต้นฉบับ พลางหันไปที่เตาผิง ริมฝีปากแสยะยิ้ม
"อย่าเชียวนะ!!!!" ยังไม่ทันสิ้นเสียงเสียงตะโกน 
เขาเขวี้ยงเข้าไปในเตาผิงทันที ไฟลุกโพลง โชติสว่างแว๊บ

เมื่อเห็นต้นฉบับที่ไม่มีสำรอง ถูกไฟวอดไหม้ เป็นเถ้าธุรี
ผมรู้สึกฟิวส์ขาด เหมือนถูกน๊อค จนล้มทั้งยืน
อารมณ์โกรธก่อตัวขึ้นในใจ ผมโมโหเป็นฟืนเป็นไฟ 
ถ้ามีขวานสักเล่มในมือ คงได้ฟันเขาแน่ ๆ แต่เวลานั้น อาวุธเพียงอย่างเดียวที่ใช้ได้คือกำปั้น

ผมกำหมัดแน่น วิ่งถลาไปชกซี่โครงพ่อรัว ๆ เขาต่อยสวนกลับที่ดั้งจมูก หมัดหนัก รวดเร็ว รุนแรง สมกับที่เคยเป็นครูสอนคาราเต้
ผมเซล้มติดโซฟา เลือดแดง ๆ หยดซึมจากรูจมูก แม้พ่อเมาเหล้า แต่ไหวพริบไม่ได้เมาด้วยเลย
"ในเมื่อพูดภาษาคนไม่รู้เรื่อง ก็ต้องใช้ภาษามือ!!" พ่อเยาะ

ผมเม้มริมฝีปาก ใช้หลังมือซ้ายเอื้อมเช็ดเลือด สบตาเขาเกรี้ยวโกรธ พลางเอ่ยเสียงกร้าว
"ตอนที่พ่ออายุเท่าผม คงเคยมีความฝัน!!!" เสียงผมสั่นเครือ แววตาแดงก่ำ "แต่ไม่ได้สู้ห่าเหวกับมัน ชีวิตถึงได้เน่าอยู่แบบนี้!!" 
ผมลุกขึ้นยืนช้า ๆ ประคองตัวบนโซฟา 
"รู้มั้ย!! เมื่อก่อนผมเคยเห็นพ่อยิ่งใหญ่เท่าภูเขา แต่ตอนนี้!! มองเห็นเหลือแค่นี้!..."
ผมชูนิ้วโป้งกับนิ้วชี้บรรจบกันตรงหน้า  
"แค่เศษฝุ่น!!!!" ตะคอกด้วยเสียงโกรธทรงพลังรุนแรง
 
ผมถลาออกจากห้องนั่งเล่น วิ่งขึ้นบันได เปิดประตูห้องนอน  
คว้าเสื้อคลุมสีดำสวม ยัดเสื้อผ้าบางส่วนและสมุดลงกระเป๋าเดินทางสีทรายอย่างรวดเร็ว 
จากนั้นกระโดดลงบันไดทีละสองขั้น ผลักประตูบ้านออกดังเปรี้ยง!! กระแทกเท้าโครม ๆ 
พ่อเตะประตูตามผัวะ!!

"อาเธอร์ แกจะไปใหน!!!!" เขาคำรามลั่น
"ผมจะไปทางตะวันตกของประเทศ!!" ผมตะโกนตอบเสียงดุเดือด! 
"ที่นั่นมีผู้หญิงแก่ รวย ๆ เยอะ ผมจะไปเกาะพวกเธอกิน!! อย่างน้อยอยู่ที่นั่น ยังดีกว่าเป็นกระสอบทรายที่นี่!!" ผมพูดกึ่งประชด 
พ่อถ่มน้ำลาย เขวี้ยงขวดเหล้าใส่ผม!! 
 
ผมวิ่งออกจากบ้าน... ฝ่าลมเย็นเฉียบ ย่ำพื้นหิมะเย็นฉับ โดยไม่เหลียวหันกลับมอง...  
อากาศเย็นยะเยือก ความหนาวเริ่มหนักขึ้น ก็ต้องทำใจให้หนักแน่น...