เราไม่เคยเป็นเส้นขนาน เป็นเเค่เพียงเชือกสองเส้นที่ทาบกันแล้วยังไม่พันเกลียว

วันที่เราหันหลังให้กันผมแบกกระเป๋าความฝันแล้วออกเดินทาง เธอหอบความฝันใส่ถุงใบโตแล้วเดินทางเช่นกัน

ความฝันของเราแตกต่างกัน และเราต่างไม่ยอมทิ้งฝันนั้นเพื่อใคร หลายครั้งผมคิดถึงเธอ เห็นเธอสร้างสิ่งที่เธอฝันเติบโตขึ้นทุกวันๆ ยินดีที่เห็นเธอมีความสุข และบางมุมผมเห็น...เธอเหงา.....

ผมออกเดินทาง ความฝันของผมเติบโตขึ้นทุกวันๆ ผมไม่รู้ว่าเธอยินดีกับความสุขของผมมั้ย แต่บางมุม...ผมเหงา......

การร่วมทางคงยังไม่ถึงเวลา หัวใจผมผูกพันเกลียวอยู่ในห้วงคำนึงที่มีเธอเสมอ ผมไม่รู้เธอคิดแบบผมมั้ย....? 

คนสองคนที่มีโลกส่วนตัวคนละใบ จะมาสมาสทับซ้อนกันเมื่อไหร่ ผมมีคำตอบ....อีกห้าปี.... สิบปี....หรือตลอดไป 
พื้นที่ส่วนตัวผมยังเป็นเธอคนเดิมอยู่ในนั้น!

เราอาจไม่ได้เดินร่วมทาง แต่จุดหมายปลายทางเราเป็นที่เดียวกัน ผมหวังให้เธอมีความสุขเสมอ และมีผมอยู่ในใจเสมอกัน
...............................

ผมปิดบันทึกการเดินทางลง วันนี้เมื่อนานมาแล้วผมบันทึกถ้อยคำเหล่านั้นลงไปด้วยความเหงา.... คิดถึง....และไม่รู้ว่าเธอจะยังคิดแบบเดียวกันอยู่มั้ย

วันนี้ผมรู้แล้วว่า....เราสองคนไม่ได้เลือกความฝัน เราเลือก....สิ่งที่ควรทำเพื่อวันข้างหน้า สิ่งที่ผมและเธอต่างแยกย้ายกันไปทำ พาให้เรามีวันหยุดพักและใช้ชีวิตตรงที่เดียวกัน

วันนี้....ผมนอนฟังเสียงคลื่นลมทะเล มีสมุดบันทึกเล่มเก่าๆอยู่บนอก นอกหน้าต่างท้องฟ้าเป็นสีฟ้าใส  ได้ยินเสียงเธอทะเลาะกับนกที่แอบมาจิกต้นไม้แสนรักของเธออยู่นอกบ้าน เธอคงกำลังวิ่งไล่กวดนกอยู่ ผมตะโกนบอกเธอไปว่า "ระวังหกล้มนะ"

เราอยู่ด้วยกันจนผมของเราเป็นสีขาวโพลน หลังจากบันทึกฉบับนั้นที่ผมเกริ่นมาข้างต้น อีกห้าปีผมและเธอกลับมาใช้ชีวิตร่วมกันและมีความฝันปลายทางเดียวกัน

เราไม่จำเป็นต้องสูญเสียความเป็นตัวตนอย่างไม่มีอนาคตร่วมกันให้ใคร ผมคิดว่า...ถ้าเรารักใครสักคน อนาคตข้างหน้าไม่ว่าจะกี่ปี...ก็ยังเป็นคนๆเดียวกัน.