เกาะใต้นิวซีแลนด์ดินแดนในฝันของหลายคนที่อยากจะไปสัมผัสให้ได้ซักครั้ง ผมเลือกช่วงเข้าฤดูร้อนเพราะ “เชื่อว่า” อากาศดีที่สุด วิวสวยที่สุด ลงตัวที่ต้นเดือนธันวาคม เพราะมีวันหยุดหลายวัน จะได้ไม่ต้องลางานหลายวัน (เดี๋ยวหมด) วางแผนซะอย่างดิบดี แต่มันก็ต้องมีอุปสรรคกันบ้าง จะเป็นอะไรลองมาติดตามกันครับ

ลิงค์รีวิวการขอวีซ่าแบบกลุ่มนิวซีแลนด์ >>> https://breathemyworld.com/2019/10/11/วีซ่าท่องเที่ยวนิวซีแล/

-------------------------------

ปกติเวลาไปเที่ยว ผมมักจะวางแผนแบบค่อนข้างละเอียด (วันไหนไปไหน พักที่ไหน แต่ไม่ได้ถึงขนาดเป๊ะแบบต้องกี่โมงๆ) เพราะเวลามันจำกัดและอยากเที่ยวให้ครบตามที่เขารีวิวกันไว้ ทำให้ถ้ามีปัญหาคลาดเคลื่อนอะไร มันจะปรับแผนลำบาก แต่โชคดีที่ที่ผ่านมา มักไม่ค่อยมีปัญหายิ่งใหญ่มากนัก มักจะได้ตามแผนเสมอ

แต่….รอบนี้สงสัยไม่ได้พกดวงมา ตั้งแต่ก่อนไปเช็คพยากรณ์อากาศก็ เอ๊ะ…ทำไมหน้าร้อนฝนมันตกทุกวันเลย (ฟระ) แต่ก็ต้องใจดีสู้เสือแล้วไปลุ้นเอาดาบหน้า เสียดายที่พยากรณ์ดันแม่น ฝนก็ตก ฟ้าก็ครึ้มจริงๆ แต่ที่แย่กว่านั้นคือ ปริมาณน้ำฝนที่ตกติดต่อกันมา 2 อาทิตย์ก่อนหน้าที่พวกเราจะไป ดันมาออกอิทธิฤทธิ์กันช่วงที่เราไปพอดี

แต่ก่อนจะเล่าถึงภัยพิบัติ มาเล่าเรื่องตื่นเต้นเรื่องแรกกันก่อน หลังจากลงเครื่องที่ Chritchurch แล้ว เราก็มารับรถกันที่ Apex rental cars center ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากสนามบิน ที่เลือกบริษัทนี้เพราะราคาไม่แพง (แต่รับรถนอกสนามบิน มีรถรับส่งฟรี และรถอาจจะเก่าหน่อย แต่ใช้งานได้ดีครับ ราคาถูกกว่าบริษัทที่มีเคาน์เตอร์ในสนามบินเป็นหมื่นในราคาที่เราเช่ากัน 8 วัน) ชอบบริษัทนี้ตรงที่เราสามารถ add driver ได้ฟรีกี่คนก็ได้ จะได้ผลัดกันขับแบบไม่ต้องวิตกกังวล ขั้นตอนการรับรถก็ไม่ได้มีอะไรแตกต่างกับประเทศอื่นเลย ผม add driver รวมทั้งหมด 3 คน มันพีคตอนที่เจ้าหน้าที่บอกว่าอีก 2 คนไปรอด้านหลังนะ พร้อมหยิบปึก flip chart ขนาด A4 ออกมา พร้อมบอกว่า

“เดี๋ยวจะมีแบบทดสอบให้ทำ ต้องตอบถูก 100% ถ้าผิด จะต้องไปดูวิดิโอแล้วมาสอบใหม่ ถ้ารอบสองยังไม่ผ่าน ยูจะไม่ได้ขับนะ”

แป่วววว….เอาล่ะสิ

จริงๆ แล้วก่อนวันเดินทาง เขาจะส่งอีเมล บอก ลิงค์ศึกษาวิธีการขับรถ พร้อมเอกสารมาให้ก่อนด้วยนะครับ ผมก็อ่านไป แต่อ่านผ่านๆ แบบว่า อ่อๆ รู้แล้ว ขับพวงมาลัยขวาเหมือนบ้านเราไม่น่ามีปัญหา แต่พอเอาเข้าจริง สถานการณ์ที่เขายกตัวอย่างมามันชวนงงมาก โจทย์มันจะเป็นแบบรูปภาพ ว่ามีรถวิ่งมาทางนั้นทางนี้ แล้วถามว่าใครไปก่อน อะไรประมาณนี้ สรุปว่า รอบแรกไม่ผ่านทั้ง 3 คน (ฮา) ต้องไปยืนเรียงกันดูวิดิโอ (ซึ่งก็ดูมาแล้วจากลิงค์ที่เขาส่งมาให้ทางอีเมล แล้วในวิดิโอนั้นมันก็ไม่มีสิ่งที่เขาถามนะ!) เสร็จแล้วเราก็ discuss หน้าดำหน้าแดงกันอยู่เกือบ 15 นาที และให้เพื่อนที่ไปด้วยกันโทรถามเพื่อนที่อยู่นิวซีแลนด์ว่าหลักการมันควรจะเป็นยังไง เสร็จแล้วก็ทยอยไปสอบกันใหม่ด้วยใจตุ๊มๆ ต่อมๆ แต่ก็ผ่านมาจนได้ (รอบสองนี่ถ้าเขาเห็นเราติดขัดจะมีบอกใบ้เล็กๆ น้อยๆ ด้วย แต่ถ้ายังตอบไม่ได้ เขาไม่ให้จริงๆ นะครับ มีคนอินเดียข้างๆ ไม่ผ่านสองรอบก็ไม่ได้ add driver จริงๆ) เรื่องการสอบนี่ผมว่าแล้วแต่นโยบายของบริษัท เพราะเจ้าอื่นก็ไม่เห็นเขาต้องสอบอะไรเลย แต่ก็เป็นมาตราการที่ดีมาก เดี๋ยวไว้จะมาเล่าเรื่องข้อสอบให้ฟังตอนท้ายอีกที

-------------------------

หลังจากรับรถเราก็ออกเดินทางกันตามแผนไม่มีอะไรพิเศษ แต่เริ่มต้นวันที่ 3 ของการเดินทาง เราเก็บข้าวเก็บของเพื่อออกจากที่พักใน Hokitika กันเพื่อจะมุ่งหน้าไป Franz Josef Glasier อันโด่งดัง แต่แล้วพอกด google map เอ๊ะ….ทำไมมันให้อ้อมไปอีกทาง เลยเข้าเว็บเช็คสภาพถนนของนิวซีแลนด์ดู โอ้วแม่เจ้า! ถนนเลียบชายฝั่งทางตะวันตกเสียหายและปิดเพราะน้ำท่วม! ทำให้เราต้องไปตามที่อากู๋แนะนำ โดยการขับอ้อมเกาะใต้ไปทางเดิมที่เราเดินทางมาเมื่อวาน เบ็ดเสร็จต้องขับเพิ่มไปอีก 400 กิโลเมตร เพื่อให้ไปถึง Wanaka ซึ่งจะเป็นที่พักของเราในคืนถัดไป (ต้องตัดโปรแกรมเที่ยว Glacier ทั้งหลาย, Lake Matheson, Blue Pool Walk ออกจากโปรแกรมเราวันนั้นไปโดยปริยาย)

แต่! ภัยพิบัติยังไม่หมดแค่นั้น เราขับย้อนกันมาได้เกือบชั่วโมง ถนนปิดอีกแล้วครับท่าน เลยได้ถอยมาตั้งหลักกันที่คาเฟ่ใกล้ๆ (โชคดีเพื่อนตาไว เห็นมีคาเฟ่อยู่ก่อนถึงจุดที่ถนนปิด ขับย้อนมานิดเดียว) ที่คาเฟ่นี้ มีตัวกอลลัมเป็นสัญลักษณ์ เหมือนมันจะบอกว่า “อย่าไปต่อเลยไอ้หนู หายนะกำลังรอเจ้าอยู่”พร้อมกับแสยะยิ้มอย่างสะใจ

ภายในคาเฟ่ มีนักเดินทางเกือบ 30 ชีวิตอัดอยู่กันแน่น มีครอบครัวนึงประสบชะตากรรมแบบเดียวกับเราเปี๊ยบ ต่างคนต่างก็ไม่รู้จะทำยังไง เพราะเจ้าของร้านก็ไม่รู้ถนนจะเปิดไหม เราเลยนั่งกินกาแฟรอ จนอยู่ๆ คนก็หายกันไปหมด ถามเจ้าของร้านอีกทีบอกว่า ถนนเปิดแล้ว เย้! หลังจากอารมณ์ดีกัน ก็เริ่มสังเกตเห็นความชิคๆ ของการตกแต่งร้าน (555 ก่อนนี้มองอะไรไม่เห็นละ มัวแต่เซ็ง) เลยถ่ายรูปเล่นกันก่อนจะออกเดินทางกันต่อ

ผ่านร้าน Sheffield Pie Shop อันโด่งดังอีกครั้ง เลยแวะ กินๆๆๆ กัน โดยยังไม่รู้ว่า ยังมีอุปสรรครอพวกเราอยู่ข้างหน้าอีก