เรื่องราวความเศร้าของตัวเรา.

กระทู้คำถาม
      เราเป็นคนโคราช. เราอายุ 17. เราอยู่กับครอบครัวที่มีความสุขมากเลยในตอนเด็ก. เเต่พอเราอายุ 8 เเม่ก็ทึ้งเราน้องเเละพ่อไปโดยขายที่ดินสุดท้ายของพ่อเราไปด้วย. ตั่งเเต่นั้นมาเราก็มาอยู่กับปู่ย่า พ่อก็ทำงานทุกวันส่งเรากับน้องมาตลอด. เเต่ปัญหาในชีวิตที่ทำร้ายจิตใจเเละเรามาโดยตลอดก็มา. คนคนนั้นคือ. อา. ของเราเอง. เขามาเเค่เยื่อมเเต่ทุกครั้งที่มาเขาจะชอบขโมยเงินกับน้องของเราตลอดตอนนั้นเราเเค่ 10 ขวบ ซึ่งเงินในตอนนั้นสำหรับเราในมันหายากมากเพราะเรากับน้องๆได้เงินเเค่ 30 บาท พอเราบอกทุกคนก็บอกว่าไม่เป็นไรหรอกเดียวเขาให้คืนทุกวันนี้เรายังไม่ได้คืนเลย จนวันหนึ่งเขาตกงานเเละ
มาขออยู่บ้านปู่ย่าพอเขามาถึงไม่มีเงินเขาก็ซื้อเหล้ามากินทุกวัน จนไปเป็นยามใน ม.ท.ส พอเขาได้เงินเขาก็ไปซื้อเเต่เหล้าเเละยังขโมยของกินที่เราวซื้อมาเพื่อทำให้ปู่ย่าเเละน้องกิน พอทำงายเป็นกะดึกเขาก็ชอบหนีมาบ้าน เเล้วยังบอกว่าพวกหัวหน้ายามมันโง่ไม่รู้หรอกอีก พอกลับมาก้มาขโมยเงินเราอีก
พอเราบอกปัญหาให้ปู่ย่าฟัง เเกก็บอกกันว่าปล่อยเขาไปเถอะเขาพึ่งถูกไล่ออกก่อนมาเป็นยาม เเต่นั้นคือเงินเราน่ะสุกท้ายเขาก็ซื้อเเต่เหล้าอยุ่ดี. จนวันนี้เขา
ทำของขวัญชิ้นสุดท้ายที่เเม่เราให้หายอีกนั้นคือของที่มีค่าสำหรับเรามากถึงมันจะเป็นเเค่ภาพเก่าใบหนึ่งเเต่มันคือชิ้นสุดท้ายก่อนที่เขาจะหนีไป พอบอกทุกคนปู่กับย่าก็พูดคำเดิม เราตันทุกทางเเล้วเราเเค่อยากให้ทุกคนฟังเเละสนเราบ้างไม่ใช่จะให้เขาทำอะไรก็ได้    #นี้คือเรื่องจริงของเราเเละเราไม่รู้จะทำอะไร
ดีเเล้ว เราไม่อยากจะทนอีกเเล้ว มันดีเเล้วหรอที่เราเกิดมา .

ขอบคุณที่อ่านชีวิตของเรา.
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่