ตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะ เราเป็นโรคซึมเศร้ามาได้ 4 ปีแล้วค่ะ ตอนแรกๆก็ไม่รู้ว่าเป็นค่ะ ทำร้ายตัวเองเรื่อยๆ ไม่อยากไปโรงเรียน ตอนนั้นคิดว่าคงเครียดค่ะ ก็เลยไม่ได้อะไร แต่ไปๆมาๆอาการเริ่มหนักขึ้น เริ่มคิดฆ่าตัวตายแต่ก็ไม่สำเร็จสักครั้ง พวกเพื่อนๆเริ่มบูลลี่ แกล้งบ้าง ไม่คุยกับเราบ้าง ตอนนั้นแทบไม่มีเพื่อนคุยเลยค่ะ แต่ก็ผ่านมาได้เพราะชอบไปคาเฟสุนัข พอได้เล่นกับสุนัข มันทำให้เราผ่อนคลาย และเผลอยิ้มออกมาไม่รู้ตัว อยากอยู่เล่นตลอดไป รู้ตัวอีกทีก็ชอบสุนัข อยากเลี้ยงเข้าซะแล้ว วันเกิดก็เลยขอพ่อกับแม่เลี้ยงสุนัขค่ะ แต่เขาคัดค้านสุดใจ เพราะตอนกลางคืนเขาต้องทำงาน ตอนเช้าก็นอน คงไม่มีเวลาดูแลให้ และคิดว่าถ้าเราเลี้ยงไปคงเบื่อมาให้เขาเลี้ยง ตอนนั้นก็เข้าใจพ่อกับแม่ค่ะ ก็ไม่ได้เลี้ยง จนเวลาผ่านล่วงเลยไป 2 ปี พ่อก้บแม่รู้ว่าเราเป็นโรคซึมเศร้า เขาพาเราไปหาหมอ แต่อาการก็ไม่ดีขึ้นเลยค่ะ ยาที่ให้มาก็ทำให้ง่วง ตอนเรียนแทบไม่ได้เรียนเพราะหลับ เลยบอกพ่อกับแม่ว่าไม่อยากไปแล้ว เพราะไปหาหมอทีไร หมอก็ถามแค่ว่าอาการเป็นอย่างไร แล้วก็จ่ายยาเลยค่ะ แถมรอยาเป็นชั่วโมง ความรู้สึกตอนนั้นทั้งอึดอัด คนก็เยอะแทบจะปรี๊ดแตก พอไม่ได้ไปหาหมอ ขาดยา อาการก็แย่ลง แต่พอได้ไปคาเฟ่สุนัข หรือเล่นกับสุนัขข้างทาง มันก็ทำให้เราหายเครียด ยิ้มและหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข วินาทีนั้นเราคิดได้ว่า เราไม่จำเป็นต้องไปหาหมอหรือกินยาหรอก แค่มีสุนัขก็ทำให้เราหายได้แล้ว ถ้ามีสุนัขคอยอยู่ข้างๆเรา เราก็อยากจะระบายทุกๆเรื่องให้มันฟัง อย่างน้อยสัตว์ก็รับฟังเรามากกว่าคน และเข้าใจเราดีกว่า พอเราคิดได้อย่างนั้นเราเลยขอพ่อแม่อีกครั้งค่ะ เราบอกไปเลยว่า ถ้ามีสุนัขนะ แม่ก็ไม่ต้องเครียดเรื่องหนูแล้ว เรื่องค่าใช้จ่ายแม่หักเอาค่าขนมหนูออกได้เลย ส่วนเรื่องเลี้ยงหนูอยากเลี้ยงเอง หนูจะไม่ลำบากให้พ่อกับแม่เลี้ยงแน่นอน หนูอยากเอาหมามาช่วยให้หนูหายจากโรคนี้ ตอนแรกแม่ก็เข้าใจเรานะคะ ถึงกับไปถามป้าข้างบ้านที่เลี้ยงสุนัขเลย ว่าลำบากมั้ย ป้าเขาก็บอกว่า ไม่นะมันเลี้ยงง่าย เชื่องด้วย แต่พออีกวันแม่บอกไม่ให้เราเลี้ยง เราเลยไปบอกพ่อ ว่าอยากเลี้ยงสุนัข พ่อก็ทำท่าเหมือนโมโหบวกหงุดหงิด บอกว่าเลี้ยงไม่ได้ ภาระ เราก็เข้าใจพ่อกับแม่ค่ะ แต่ทำไมเขาไม่เข้าใจเราบ้าง เราศึกษาสุนัขที่เราจะเลี้ยงมาถึง 2 ปี ค่าใช้จ่ายเราวางไว้เรียบร้อยแล้ว และเราก็มีเวลามากพอให้กับสุนัขได้ เราแค่อยากหายจากโรคนี้ แต่ก่อนเราเกือบหายจากโรคซึมเศร้าแล้วค่ะ เพราะมองโลกในแง่ดี ลองเปลี่ยนพฤติกรรม จนตอนนี้เรามีเพื่อนเยอะมาก แต่ตอนนี้อาการมันแย่ลงมากๆ หายใจไม่ค่อยออก เหนื่อยง่าย นอนไม่ค่อยจะหลับ กินข้าวเยอะบ้างน้อยบ้าง กินแล้วก็อ้วก มีแต่ความรู้สึกอยากตายเต็มไปหมด ถ้าเราได้เลี้ยสุนัข เราจะมีวินัยมากขึ้น ตื่นเช้าขึ้น จัดแจงเรื่องค่าใช้จ่ายได้ดี และยังหายจากโรคนี้ด้วย เราคุยกับพ่อแม่เรื่องนี้เป็นสิบๆรอบแล้ว พอเราทำร้ายตัวเอง เขาก็ได้แต่ถามว่าจะเอาอะไร เราตอบคำถามนี้มาสิบๆรอบแล้วค่ะ เราไม่ได้อยากทำร้ายตัวเองเพื่อขอเลี้ยงสุนัข ที่เราทำไปมันชั่ววูบ รู้ตัวอีกทีก็เลือดออกแล้ว เราอยากหายจากอาการแบบนี้มากๆค่ะ ไม่งั้นคงได้หายจากโลกนี้แน่ๆ เพราะคงไม่มีสติบังคับตัวเองอีกแล้ว จะมีวิธีไหนบ้างมั้ยคะที่จะขอพ่อแม่เลี้ยงสุนัข
ปล.บ้านเราพอมีฐานะค่ะ การเรียนของเราไม่เคยได้เกรดต่ำกว่า 3.7 มีวินัยตลอด สุนัขที่อยากเลี้ยงเป็นพันธุ์ลาบาดอร์ค่ะ ค่าใช้จ่ายต่อเดือนเราเฉลี่ยไว้สามพันบาท และยังมีค่ารักษาเมื่อมันป่วยด้วยค่ะ เราอยากมีเพื่อนมาอยู่กับเราตลอดค่ะ เพราะพ่อแม่ไม่ค่อยมีเวลาให้เราเลย ไปเที่ยวด้วยกันล่าสุดน่าจะปีที่แล้ว