สวัสดีครับ ตอนนี้ผมอายุ15ปี ผมเคยลงกระทู้เกี่ยวกับปัญหาครอบครัวไปเมื่อประมาณเดือนพฤษภาปีที่แล้วครับ ตอนนั้นผมได้รับคำแนะนำต่างๆมาซึ่งตอนนั้นช่วยผมได้เยอะมากครับ จากที่ผมเล่นแต่เกมคอมพิวเตอร์ผมลองเปลี่ยนไปทำกิจกรรมอื่นๆด้วย ผมเริ่มลองเล่นกีฬาและดนตรี ที่ผมชอบที่สุดคือดนตรีครับ ผมพยายามฝึกซ้อมทั้งร้องเพลง เล่นกีตาร์และเปียโนครับแล้วก็ได้เจอสังคมใหม่ในชีวิตจริงซึ่งมันทำให้ผมมีความสุขมากๆครับ จนถึงตอนที่ผมเริ่มคิดจะจริงจังกับมัน ผมอยากให้มันเป็นอาชีพของผมได้ในอนาคต จากการที่ผมเล่นให้เพื่อนฟังและได้ลองแสดงในที่สาธารณะด้วย เสียงตอบรับมันเป็นไปในทางบวกครับ ซึ่งผมดีใจมากๆจึงไปลองบอกแม่ของผม แต่สิ่งที่ผมได้กลับมาคือ"ดนตรีมันปัญญาอ่อน ไม่มีทางทำได้ มันโง่" และไม่ใช่แค่กับสิ่งที่ผมชอบ แต่กับทุกๆอย่างที่ผมทำ ไม่ว่าจะไปเรียน เล่นกีฬา หรือแค่บางครั้งผมแค่ทำกับข้าวกิน แม่ผมจะด่าผมด้วยคำรุนแรงโดยที่ผมยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลยด้วยซ้ำ ผมได้แต่รู้สึกผิดว่าทุกๆอย่างที่ผมทำมันไร้ค่าและผมไม่มีสิทธิออกความเห็นใดๆอีกเพราะไม่ว่าจะทำอะไรผมจะเป็นคนผิดเสมอและถึงแม้ว่าแม่ผมจะทำผิดและทำให้ผมเสียใจแค่ไหน สิ่งที่แม่ผมพูดก็จะมีแต่คำประชด"เออ กูผิดเองแหละ ไม่ผิดหรอก" ทุกครั้งผมต้องแอบร้องไห้เพราะถ้าแม่ผมเห็นท่านจะบอกว่าผม"บีบน้ำตา สำออย อ่อนแอ" ผมกลายเป็นคนที่อ่อนไหวกับทุกคำพูดของคนมากๆ ไม่ว่าอะไรแม้แต่เรื่องเล็กน้อยผมจะเก็บมาคิดและโทษตัวเองในทุกปัญหาที่เกิดขึ้น ตอนนี้ผมไม่ได้พูดกับแม่มาเกือบอาทิตย์แล้วตั้งแต่ครั้งล่าสุดที่ผมโดนด่าเพียงเพราะผมต้มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปกิน ผมหมดหวังที่จะพูดอะไรออกไปแล้วจริงๆครับ ไม่ว่าจะอะไรผมไม่เคยทำให้ท่านถูกใจเลยสักครั้ง จนผมนึกถึงคำที่พ่อเคยบอกแม่ว่า"ที่อยู่เพราะมีลูก เป็นแค่ความรับผิดชอบเดียวถึงต้องอยู่" ทำให้ผมเเริ่มคิดว่าไม่อยากมีตัวตนอยู่อีกต่อไป ทุกอย่างคงง่ายขึ้นถ้าไม่มีผม ผมเคยจะลองทำหลายครั้งแต่ก็ยังกลัวตายอยู่ ผมอึดอัดมากและไม่มีทางไหนที่ผมจะเป็นตัวของตัวเองได้เลยและผมไม่รู้ด้วยว่าผมเป็นโรคทางสุขภาพจิตด้วยหรือเปล่า ใครที่เคยมีปัญหาแบบเดียวกับผมแล้วผ่านมันไปได้ ผมควรทำยังไงดีครับ