จากประสบการณ์ที่เคยตกอยู่ในสถานะนั้นมา
ไม่มีหรอกค่ะความสุข ค่อนข้างไปทางทรมานแบบมากๆ แต่ตอนนั้นจะถีบตัวเองให้หลุดก็ทำไม่ได้ค่ะ เพราะความรู้สึกตัวเองยังไม่ปล่อย
อีกฝั่งก็ไม่ปล่อย เหมือนมีไว้แก้เหงา แต่ไม่ใช่คนที่เขาจะเลือกรักอ่ะค่ะ ยื้อกันไปยื้อกันมา พอเราจะไปเขาก็ไม่ให้ไป มาทำดีมาใส่ใจนิดๆหน่อยๆ แล้วคนที่ยังรู้สึก แค่เขาโปรยความหวังมานิดนึงมันก็รู้สึกพิเศษขึ้นมาแล้ว พร้อมอยู่ต่อทันทีตัดใจไม่ได้ แต่พออยู่ต่อก็กลับมาอารมณ์ไร้ค่า ตามมากไปเขาก็รำคาญ
ต้องอดทนกับความเจ็บที่บางทีเห็นคนอื่นไปกับต่อหน้าต่อตา แบบไปส่งต่อให้กับคนอื่นก็ต้องยอม เพราะกลัวการไม่มีเขาอยู่ในชีวิต
ตกอยู่ในวังวนแบบนั้นแหละค่ะ หาทางออกไม่ได้ ความรู้สึกหนักกว่าเหตุผล ลึกๆก็รู้ว่าแบบยังไงก็ไม่มีความหวัง แต่ความรู้สึกก็ค่อยหลอกตัวเองว่า เขาอาจจะเลือกเราก็ได้นะ เป็นแบบนั้นอยู่เกือบ 2 ปี

จุดที่ทำให้หลุดได้ คือ เหนื่อยจนความรู้สึกบอกพอแล้ว บวกกับระหว่างนั้นตัวเองก็ไม่ได้ปิดใจกับใคร เพราะรู้ว่ายังไงคนนี้ก็ไม่มีหวัง และในเมื่อสถานะมันไม่มี เราก็สามารถคุยกับคนอื่นได้ ซึ่งก็ได้เจอคนที่ทำให้ความรู้สึกค่อยถ่ายเทได้ พอความรู้สึกกับคนนี้หมด บวกเหนื่อยแล้ว และไม่มีสถานะกัน เลยตัดได้ง่ายๆเลยค่ะ บอกลาได้ทันที จะกลับมายื้ออย่างเดิมก็ไม่รู้สึกแล้ว