ผมกำลังฟังเพลงดังๆเพื่อลบเสียงต่างๆรอบตัว โดยการใส่หูฟังนะครับ
พอผ่านไปสักพักเริ่มรู้สึกว่าอารมณ์ต่างๆหายไป ความคิดว่างเปล่า ไม่รู้ว่าทำไรต่อดี
มันคือเบื่อสินะครับผมไม่แน่ใจ ผมจึงลองเข้าไปหานิยายอ่าน ผลคืออ่านแปปๆก็เลิก
หาเกมเล่นจากที่ติดก็รู้สึกแปลกๆกับเกม ไม่รู้จะว่ายังไงดี แบบว่า เล่นชนะนะครับ
ชนะบ้างแพ้บ้าง แต่กลับอยากเลิกเล่น ทั้งๆที่เมื่อวานยังติดงอมแงมอยู่เลย
ผมอยากรู้ว่าผมเป็นอะไร ผมไม่ได้คิดเรื่องเก่าๆแล้วคิดว่า ไม่น่าทำงั้น นะครับ
เมื่อก่อนอาจมีคิดแบบนั้นแต่ตอนนี้ ไม่ ผมความคิดว่างเปล่า เพื่อนคุยอะไรผมก็ตามๆเขาไป
ไม่ได้รู้สึกสนุก ไม่ได้รู้สึกว่าน่าสนใจ หัวเรอะตามๆไปทั้งๆที่ไม่ได้รู้สึกขำ เวลาผมเป็นงี้
ผมจะนอนเพื่อข้ามเวลาไปซะ ผมรู้สึกอย่างเดียวคือ 'โลกนี้ไม่น่าจะมีอยู่
นี่อาจเป็นความฝันของใครสักคน' ทำไมผมคิดแบบนี้ ทำไมผมถึงอยากหายไป
ทำไมผมถึงคิดแย้งกับตัวเอง ผมคิดว่าผมควรหายไป แต่ก็มีความคิดในหัวขึ้นมาว่า
'นายยังไม่ได้ตอบแทนพ่อแม่เลยนะ' แบบนี้ครับ ผมจะลองเล่าที่ผมคุยกับตัวเองให้ฟัง
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ทำไมต้องเกิดมากันนะ
'เพราะถูกกำหนดไว้ไงล่ะ'
จากอะไร? พระเจ้าหรอ
'ฉันไม่รู้หรอก ถ้านายไม่รู้'
...
นี่คือช่วงที่ผมนอนเล่นอยู่ในห้องตัวเอง ผมไม่ได้แต่งขึ้น แต่มันเกิดขึ้นจริงๆ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ขอโทษ
'พูดอะไรน่ะ ขอโทษใคร'
ไม่รู้ แต่อยากขอโทษ...ทำไมก็ไม่รู้
'บ้ารึไง เลิกคิดแบบนี้ได้แล้ว'
....
ผมมักจะเถียงเสียงในหัวตัวเองไม่ชนะ หรือก็คือไม่คิดจะเถียง
ที่เล่านี้แค่1ใน100 ผมคุยกับตัวเองเยอะกว่านั้น
ผมเป็นเป็นบ้ารึป่าว? ตอนที่ผมกำลังเขียนอยู่นี้ผมไม่ได้รู้สึกอะไรเลยครับ
ช่วงที่ผ่านๆมาญาติผมเสียชีวิต ครอบครัวผมมีคนเสียชีวิต ทำไมผมไม่รู้สึกเสียใจ
ทำไมผมรำคาณเสียงสวดศพแทนล่ะ ทั้งๆที่คนที่จากไปเขาก็ไม่เคยทำอะไรให้ผมแท้ๆ
ทำไมผมคิดแบบนั้น ผมเห็นแก่ตัวหรอ ผมเป็นแบบนั้นอยู่รึป่าวนะ? ผมไม่รู้ว่าถ้าผม
บอกปัญหาของผมให้ฟังในนี้ จะมีคนบอกว่าผมเรียกร้องความสนใจรึป่าว
ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมเรียกร้องหรือต้องการคำตอบกันแน่ ผมควรไปพบจิตแพทย์รึป่าว
นั้นสิ ผมมันคนอื่น ไม่ใช่คนรักของพวกคุณ ผมอาจไร้ค่าในสายตาพวกคุณ
หัวใจที่ผมมีอาจหยุดเต้นไปนานแล้ว ผมไม่รู้สึกถึงการมีชีวิตอยู่ของผม
ผมไม่เคยมีคนรักหรอก แม้แต่พ่อแม่ที่รักผม ผมยังไม่รู้เลยว่าผมรักพวกท่านมากพอรึยัง
ผมอาจทำให้พวกคุณเสียเวลาก็ได้ ที่เข้ามาอ่านสิ่งที่ผมเขียนระบายออกมาทางตัวอักษร
ผมไม่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไร ที่รู้สึกตอนนี้มีอย่างเดียวคือ ต้องเขียนออกมาให้หมด จากนั้นคง
กลับไปว่างเปล่าตามเดิมล่ะมั้งครับ ผมรู้แค่นี้จริงๆ ขอบคุณอ่านจนจบ และขอโทษที่ทำให้เสียเวลา
เรื่องราวผมมันก็แค่ คนๆนึงที่ไร้สาระ จะด่าว่าผมก็ได้นะ จะทำอะไรผมก็ได้ผมจะไม่ห้าม
มันคือเรื่องที่อาจมีคนกำหนดเอาไว้แล้ว ผมคงไม่มีใจสู่เหมือนในนิยายหรอก
มากสุดแค่ตาย น้อยสุดแค่ไม่มีใคร ผมไม่มีใจอยากเป็นที่1 ผมรู้ผมอาจไร้สาระ
แต่มันคือชีวิตผม ชีวิตที่ผมทนกับมันมาได้ คุณคงไม่เข้าใจหรอกมั้ง ว่ามัน....เป็นยังไง
ผมรุ้ตัวดี เพราะงั้นผมจะแท็ก สุขภาพจิต ปัญหาวัยรุ่น ปัญหาชีวิต และ โรคซึมเศร้า
ไม่รู้หรอกครับว่าผมเป็นรึป่าว แต่จะแท็กเอาไว้ละกันครับ
ไม่รู้หรอกว่าทำไม
ผมไม่รู้ว่าผมรู้สึกยังไงตอนนี้และต่อไป
พอผ่านไปสักพักเริ่มรู้สึกว่าอารมณ์ต่างๆหายไป ความคิดว่างเปล่า ไม่รู้ว่าทำไรต่อดี
มันคือเบื่อสินะครับผมไม่แน่ใจ ผมจึงลองเข้าไปหานิยายอ่าน ผลคืออ่านแปปๆก็เลิก
หาเกมเล่นจากที่ติดก็รู้สึกแปลกๆกับเกม ไม่รู้จะว่ายังไงดี แบบว่า เล่นชนะนะครับ
ชนะบ้างแพ้บ้าง แต่กลับอยากเลิกเล่น ทั้งๆที่เมื่อวานยังติดงอมแงมอยู่เลย
ผมอยากรู้ว่าผมเป็นอะไร ผมไม่ได้คิดเรื่องเก่าๆแล้วคิดว่า ไม่น่าทำงั้น นะครับ
เมื่อก่อนอาจมีคิดแบบนั้นแต่ตอนนี้ ไม่ ผมความคิดว่างเปล่า เพื่อนคุยอะไรผมก็ตามๆเขาไป
ไม่ได้รู้สึกสนุก ไม่ได้รู้สึกว่าน่าสนใจ หัวเรอะตามๆไปทั้งๆที่ไม่ได้รู้สึกขำ เวลาผมเป็นงี้
ผมจะนอนเพื่อข้ามเวลาไปซะ ผมรู้สึกอย่างเดียวคือ 'โลกนี้ไม่น่าจะมีอยู่
นี่อาจเป็นความฝันของใครสักคน' ทำไมผมคิดแบบนี้ ทำไมผมถึงอยากหายไป
ทำไมผมถึงคิดแย้งกับตัวเอง ผมคิดว่าผมควรหายไป แต่ก็มีความคิดในหัวขึ้นมาว่า
'นายยังไม่ได้ตอบแทนพ่อแม่เลยนะ' แบบนี้ครับ ผมจะลองเล่าที่ผมคุยกับตัวเองให้ฟัง
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
นี่คือช่วงที่ผมนอนเล่นอยู่ในห้องตัวเอง ผมไม่ได้แต่งขึ้น แต่มันเกิดขึ้นจริงๆ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
ผมมักจะเถียงเสียงในหัวตัวเองไม่ชนะ หรือก็คือไม่คิดจะเถียง
ที่เล่านี้แค่1ใน100 ผมคุยกับตัวเองเยอะกว่านั้น
ผมเป็นเป็นบ้ารึป่าว? ตอนที่ผมกำลังเขียนอยู่นี้ผมไม่ได้รู้สึกอะไรเลยครับ
ช่วงที่ผ่านๆมาญาติผมเสียชีวิต ครอบครัวผมมีคนเสียชีวิต ทำไมผมไม่รู้สึกเสียใจ
ทำไมผมรำคาณเสียงสวดศพแทนล่ะ ทั้งๆที่คนที่จากไปเขาก็ไม่เคยทำอะไรให้ผมแท้ๆ
ทำไมผมคิดแบบนั้น ผมเห็นแก่ตัวหรอ ผมเป็นแบบนั้นอยู่รึป่าวนะ? ผมไม่รู้ว่าถ้าผม
บอกปัญหาของผมให้ฟังในนี้ จะมีคนบอกว่าผมเรียกร้องความสนใจรึป่าว
ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมเรียกร้องหรือต้องการคำตอบกันแน่ ผมควรไปพบจิตแพทย์รึป่าว
นั้นสิ ผมมันคนอื่น ไม่ใช่คนรักของพวกคุณ ผมอาจไร้ค่าในสายตาพวกคุณ
หัวใจที่ผมมีอาจหยุดเต้นไปนานแล้ว ผมไม่รู้สึกถึงการมีชีวิตอยู่ของผม
ผมไม่เคยมีคนรักหรอก แม้แต่พ่อแม่ที่รักผม ผมยังไม่รู้เลยว่าผมรักพวกท่านมากพอรึยัง
ผมอาจทำให้พวกคุณเสียเวลาก็ได้ ที่เข้ามาอ่านสิ่งที่ผมเขียนระบายออกมาทางตัวอักษร
ผมไม่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไร ที่รู้สึกตอนนี้มีอย่างเดียวคือ ต้องเขียนออกมาให้หมด จากนั้นคง
กลับไปว่างเปล่าตามเดิมล่ะมั้งครับ ผมรู้แค่นี้จริงๆ ขอบคุณอ่านจนจบ และขอโทษที่ทำให้เสียเวลา
เรื่องราวผมมันก็แค่ คนๆนึงที่ไร้สาระ จะด่าว่าผมก็ได้นะ จะทำอะไรผมก็ได้ผมจะไม่ห้าม
มันคือเรื่องที่อาจมีคนกำหนดเอาไว้แล้ว ผมคงไม่มีใจสู่เหมือนในนิยายหรอก
มากสุดแค่ตาย น้อยสุดแค่ไม่มีใคร ผมไม่มีใจอยากเป็นที่1 ผมรู้ผมอาจไร้สาระ
แต่มันคือชีวิตผม ชีวิตที่ผมทนกับมันมาได้ คุณคงไม่เข้าใจหรอกมั้ง ว่ามัน....เป็นยังไง
ผมรุ้ตัวดี เพราะงั้นผมจะแท็ก สุขภาพจิต ปัญหาวัยรุ่น ปัญหาชีวิต และ โรคซึมเศร้า
ไม่รู้หรอกครับว่าผมเป็นรึป่าว แต่จะแท็กเอาไว้ละกันครับ
ไม่รู้หรอกว่าทำไม