สวัสดีครับ ในวันพ่อนี้ขอนินทาพ่อตัวเองสักหน่อย แม้ผมจะเจอกับท่านในฝันเกือบทุกเดือน
เหตุการณ์นี้เป็นเรื่องจริงนะครับ แต่วันที่ เวลา และจำนวนเงินอาจไม่ตรงเท่าไหร่ ผมพยายามค้นจากเนตมาเทียบเคียง
บทที่ 1 การเริ่มต้น
มันเป็นตอนบ่ายของวันเสาร์แสนน่าเบื่อ ในเมืองเล็กๆ ที่แทบไม่มีอะไรน่าสนใจ
นอกจากท่าเรือข้ามฟากที่แสนงดงาม ใกล้ที่ทำงานพ่อ
ด้วยการออกแบบโครงสร้างเป็นรูปโค้งเป็นครั้งแรกในไทย
ผมกับพ่อนั่งอ่านหนังสือด้วยกันที่หน้าห้องสมุดประชาชน
ตอนนั้นผมอายุ 13 อ่านหนังสือภาษาไทยได้คล่องแล้ว
นั่นก็เพราะพ่อผมได้งานเป็น "บรรณารักษ์" ของห้องสมุด
ซึ่งแท้จริงแล้วก็คือตำแหน่งคนงาน ต้องทำทุกอย่างรวมทั้งถางหญ้าและถูพื้น
นอกจากนี้ผมยังอ่านภาษาอังกฤษได้นิดๆ ด้วย ไม่รู้ว่าอ่านได้เพราะอะไร
เช่นคำว่า California ผมอ่านออกและรู้ว่ามันคือรัฐแห่งหนึ่ง
ทั้งเมืองเงียบสงบ นานๆจะมีรถบรรทุกปลาวิ่งผ่านมาสักคัน
เสียงหวูดรถไฟดังนานๆ ครั้ง
ผมอ่านหนังสือโปรดคือ Goodhouse keeping ซึ่ง USIS บริจาคให้ห้องสมุดตั้งแต่
ผมเกิด ผมอ่านจนเปื่อย จริงๆ แล้วผมชอบดูรูปขนมเค้ก ภาพฮอทด้อก และภาพ
ของขวัญวันคริสต์มาสแขวนบนต้นสน และภาพอบกุ้งตัวโตๆ สีแดงจัดจ้าน วางบนจานใบใหญ่
ทำนองว่าเป็นแถวสะพานปลาในแคลิฟอร์เนีย
ฮอทดอกใน Goodhouse Keeping
ส่วนพ่อนั่งอ่าน Madmoiselle อย่างเอาจริงเอาจัง
แต่ผมรู้ความลับของพ่อว่าจริงๆ แล้วท่านอยากดูนางแบบสาวๆ
ในชุดฮอทแพ้นท์อันร้อนแรง แต่ไม่ยอมบอกใคร
ส่วนพ่อก็รู้ความลับของผมว่าไม่ได้อ่านอย่างเดียว แต่บางทีก็เอาหน้าแนบกับภาพฮอทดอกเลย
เผื่อมันจะมีกลิ่นอาหารติดอยู่ เพราะผมไม่เคยเห็นฮอทดอกตัวเป็นๆ
อยู่ๆ พ่อก็พูดขึ้นมาว่า "พรุ่งนี้ ไปดูศึกเมกซิกัน ที่กรุงเทพไหม"
"มีดาราใหญ่เล่นหลายคน ราเควล เวลช์ด้วย สยามรัฐบอกว่าสนุกมาก"
นั่นแน่ นึกแล้ว อยากไปดูดาวยั่วนี่เอง
ผมนีกถึงเวลานั่งรถไฟไปกรุงเทพฯ มันช่างลำบากยากเย็นนัก
นอกจากจะต้องต่อรถเมล์ ซึ่งผมเมารถมาก ถ้าโชคร้ายตอนนั่งรถไฟ
เจอกับรถจักรไอน้ำ ประกายไฟจากปล่องควันของมันจะเผาเสื้อจนพรุน
สร้างความรู้สึกแสบคันยิ่งนัก
พ่อแกเห็นผมทำหน้าเบื่อ เลยทิ้งไม้ตายทันที
"ถ้าไปพ่อจะเลี้ยงฮอทดอกด้วย" ผมก็ตกลงทันทีสิครับ
แบบอยากเห็นมากๆ ว่าฮอทดอกเป็นอย่างไร
ในโอกาสวันพ่อ นินทาพ่อแก้คิดถึง เรื่องพ่อพาแม่ไปหน้าแตกที่เฉลิมไทย
เหตุการณ์นี้เป็นเรื่องจริงนะครับ แต่วันที่ เวลา และจำนวนเงินอาจไม่ตรงเท่าไหร่ ผมพยายามค้นจากเนตมาเทียบเคียง
บทที่ 1 การเริ่มต้น
มันเป็นตอนบ่ายของวันเสาร์แสนน่าเบื่อ ในเมืองเล็กๆ ที่แทบไม่มีอะไรน่าสนใจ
นอกจากท่าเรือข้ามฟากที่แสนงดงาม ใกล้ที่ทำงานพ่อ
ด้วยการออกแบบโครงสร้างเป็นรูปโค้งเป็นครั้งแรกในไทย
ผมกับพ่อนั่งอ่านหนังสือด้วยกันที่หน้าห้องสมุดประชาชน
ตอนนั้นผมอายุ 13 อ่านหนังสือภาษาไทยได้คล่องแล้ว
นั่นก็เพราะพ่อผมได้งานเป็น "บรรณารักษ์" ของห้องสมุด
ซึ่งแท้จริงแล้วก็คือตำแหน่งคนงาน ต้องทำทุกอย่างรวมทั้งถางหญ้าและถูพื้น
นอกจากนี้ผมยังอ่านภาษาอังกฤษได้นิดๆ ด้วย ไม่รู้ว่าอ่านได้เพราะอะไร
เช่นคำว่า California ผมอ่านออกและรู้ว่ามันคือรัฐแห่งหนึ่ง
ทั้งเมืองเงียบสงบ นานๆจะมีรถบรรทุกปลาวิ่งผ่านมาสักคัน
เสียงหวูดรถไฟดังนานๆ ครั้ง
ผมอ่านหนังสือโปรดคือ Goodhouse keeping ซึ่ง USIS บริจาคให้ห้องสมุดตั้งแต่
ผมเกิด ผมอ่านจนเปื่อย จริงๆ แล้วผมชอบดูรูปขนมเค้ก ภาพฮอทด้อก และภาพ
ของขวัญวันคริสต์มาสแขวนบนต้นสน และภาพอบกุ้งตัวโตๆ สีแดงจัดจ้าน วางบนจานใบใหญ่
ทำนองว่าเป็นแถวสะพานปลาในแคลิฟอร์เนีย
ฮอทดอกใน Goodhouse Keeping
ส่วนพ่อนั่งอ่าน Madmoiselle อย่างเอาจริงเอาจัง
แต่ผมรู้ความลับของพ่อว่าจริงๆ แล้วท่านอยากดูนางแบบสาวๆ
ในชุดฮอทแพ้นท์อันร้อนแรง แต่ไม่ยอมบอกใคร
ส่วนพ่อก็รู้ความลับของผมว่าไม่ได้อ่านอย่างเดียว แต่บางทีก็เอาหน้าแนบกับภาพฮอทดอกเลย
เผื่อมันจะมีกลิ่นอาหารติดอยู่ เพราะผมไม่เคยเห็นฮอทดอกตัวเป็นๆ
อยู่ๆ พ่อก็พูดขึ้นมาว่า "พรุ่งนี้ ไปดูศึกเมกซิกัน ที่กรุงเทพไหม"
"มีดาราใหญ่เล่นหลายคน ราเควล เวลช์ด้วย สยามรัฐบอกว่าสนุกมาก"
นั่นแน่ นึกแล้ว อยากไปดูดาวยั่วนี่เอง
ผมนีกถึงเวลานั่งรถไฟไปกรุงเทพฯ มันช่างลำบากยากเย็นนัก
นอกจากจะต้องต่อรถเมล์ ซึ่งผมเมารถมาก ถ้าโชคร้ายตอนนั่งรถไฟ
เจอกับรถจักรไอน้ำ ประกายไฟจากปล่องควันของมันจะเผาเสื้อจนพรุน
สร้างความรู้สึกแสบคันยิ่งนัก
พ่อแกเห็นผมทำหน้าเบื่อ เลยทิ้งไม้ตายทันที
"ถ้าไปพ่อจะเลี้ยงฮอทดอกด้วย" ผมก็ตกลงทันทีสิครับ
แบบอยากเห็นมากๆ ว่าฮอทดอกเป็นอย่างไร