ลมหนาวโชยมา พาปากสั่น ไม่ว่าจะเป็นการบรรยายในศัพท์ไทยๆว่า
กินที่ลับไขที่แจ้ง – ปากหวานก้นเปรี้ยว – ยกตนข่มท่าน -ปากปราศรัยใจเชือดคอ – ยุให้รำ ตำให้รั่ว - พูดดีเป็นศรีแก่ตัว พูดชั่วอัปราชัย
ก็ล้วนแต่ มีเหตุมาจาก วจี เป็นกรรม ที่ออกมาจากปาก เป็นเหตุ
วันนี้มีธรรมะใน "สุกรเปรต มัคควรรค อรรถกถาธรรมบท" มาฝากครับ อ่านแล้วก็สะดุดใจตรงที่ว่า
" แม้พระผู้คงวิชาเทศนาแตกฉาน ก็ไม่ได้รับการยกเว้น สำหรับกรรมนี้ "
สำหรับผู้ศึกษาธรรม ผู้ปฏิบัติธรรม ผู้แสวงหาโมกขธรรม เช่นเราพึงมีอัธยาศัยเช่นไร
เลยนำมาฝากเป็นข้อคิดสะกิดใจกัน ส่วนเรื่องจะเป็นอย่างไรนั้น ลองสดับสำหรับผู้ใคร่ศึกษาในธรรม เสริมปัญญากัน ครับ
มีธรรมะมาฝาก (ทำไม) " ปากมีหาง " จากหนังสืออันเหลือเชื่อ พระมหาโพธิวงศาจารย์ (ทองดี สุรเตโช)