ใบที่สิบสี่นั้นว่าเหมือนฟ้าดิน ยังราคินต่างๆ ระคางเขิน
จะไปหาผู้ใดให้บังเอิญ เป็นการเกินทวารปิดไม่มิดบัง
จะร้องเรียกให้ขาม ก้อครามจิต
เราต้องคิดคอยก่อนฟังสอนสั่ง
ว่ายังไม่กลายชัด เป็นสัจจัง เหมือนอยู่ยังในวลชลธาร
ในอารมณ์ไม่สมกับความ คู่เชยชิดนั้นหนาฟังว่าขาย 
ไม่สู้ดีดอกนะ อย่าระราน ถามอาการเจ็บไข้ ว่าได้คลาย

(ช่วยหน่อยนะค้ะ ไม่เข้าใจช่วงนี้)