เราเป็น นศ อายุจะยี่สิบแล้ว เรามีเรื่องที่พยายามลืมมาตลอดคือเรื่องสมัย ม ต้น คือมันลบมาก เลวร้ายสำหรับเราซึ่งที่เป็นแบบนี้เพราะตัวเราเองทำหลายอย่างไม่เหมาะสม เล่นพิเรนทร์ ลามก พูดหยาบคายบ้างละ แล้วเราก็พยายามปรับปรุงตัวดูว่าอะไรควรไม่ควรมาตลอด จน ม ปลายเราก็อยู่อย่างปกติเรามีคิดถึงเรื่องมต้นบ้างแต่เราพยายามลืม โลกของเรามันแคบเราเรียนกับกลับบ้าน แล้วเราก็มีเพื่อนทำให้เราไม่คิดถึงตลอด จนเรามีคนที่เราเริ่มชอบเพราะเค้าก็มีใจแต่วันนึงเค้าก็บอกว่าไม่ชอบเราแล้ว เรารับรู้ว่าเค้าบอกเพื่อนว่าเพราะเค้าได้รู้มาว่าเราเคยเป็นยังไง สมัยมต้นเราเสียใจมันดาวเหมือนเราอยากให้สิ่งดีดีกับเค้าแต่มันพังทลายเพราะเรื่องเก่าๆที่เราเองก็อยากลืมมันเป็นปมในใจที่เราไม่อยากให้อภัยตัวเองอยู่แล้วแต่การที่มันทำให้มุมมองของคนที่เราอยากมอบสิ่งดีๆให้เค้าอยากมีความรู้สึกดีดีให้กันเปลี่ยนไปยิ่งมาซ้ำเติมปมเดิม เราเริ่มรับการกระทำของตัวเองไม่ได้มากขึ้น ทุกวันนี้เราคิดถึงแต่เรื่องที่เราไม่ควรทำ บางเรื่องเราแค่เล่นสนุกกับเพื่อนหวังว่ามันจะจบแค่นั้นแต่มันไม่จบ หลายๆเรื่องเรารู้ว่ามันไม่ดีแต่เราทำเพราะอยากให้มีเพื่อนอยากให้เพื่อนสนใจ เราโง่เอง ทุกวันนี้เราเก็บตัว เราไม่กล้าแม้แต่มีเพื่อนใหม่ ไม่กล้าจะไปชอบใครเพราะมันคิดว่าเราไม่เหมาะสมกับคนดีดี กลัวว่าคนที่เราชอบจะรู้เรื่องไม่ดีของเราซักวัน กลัวว่าถ้ามีคนคบกับเราคนที่นินทาเราจะดูถูกเค้าเราไม่อยากให้เค้าดูไม่ดีไปด้วย เราเจ็บปวดเพราะเรื่องที่เค้าพูดกันมันมีเค้าความจริงเราพลาดเราอยากเริ่มใหม่ มันสายไปแล้วจริงๆ สองเดือนแล้วเราแย่เรียนแย่ความสัมพันธ์คนรอบข้างแย่ลงเราไม่อยากรู้จักใครเพราะกลัวไม่ดีพอแม้แต่กับเพื่อนเรายังคิดเลย มันทรมานอดีตที่เป็นปมแล้วเรากลัวมาตลอดสุดท้ายมันก็มาทำร้ายเราจริงๆ เรามองไม่เห็นทางออกเลยเราอยากไม่มีตัวตนอยากหายไปเลยไม่ต้องมีใครรู้จักจะได้ไม่มีใครพูดถึงอดีตที่ดำมืดนั้นอีก