ทุกคนเคยมีความรัก และอาจมีประสบการณ์ความรักเจ็บๆอยู่
และผมอยากแชร์เรื่องของผมกับเพื่อนๆ


เมื่อ2ปีก่อน
ผมคบกับแฟนคนหนึ่งเราอยู่รร.เดียวกัน แต่เป็นคนที่คบๆเลิกๆน่ะตามประสาวัยรุ่นแหละ จนทะเลาะกันจนมองหน้ากันไม่ติดไม่คุยกันเปิดเทอม แต่ก็น่ะตัดกันไม่ขาดก็กลับมาคบกันเหมือนเดิม เล่นกีฬาด้วยกัน แข่งกีฬาก็ไปด้วยกัน ซ้อมด้วยกัน ไม่ค่อยได้ออกเที่ยวหรอก แต่แค่เฉพาะกีฬานี้ก็อยู่ด้วยกันมากพอแล้ว ห่างกันแค่ตอนกลางคืน555 ก็รักกันดีน่ะ มีความสุขมากกกอาจหัวร้อนใส่กันบ้างแต่เราไม่เคยตะคอกใส่พยายามคุยด้วยเหตุผลตลอดร้องให้เพราะผู้หญิงคนนี้เยอะมากกก ไม่เคยร้องไห้ให้ใคร พอเวลาผ่านไปๆ ทุกอย่างเริ่มเปลี่ยนเหมือนเราพยายามเข้าใจเค้ามากกว่าที่เค้าพยายามเข้าใจเรา
เริ่มมีปากเสียงกัน เราบอกไรไม่เคยฟัง เถียงจะเอาถูกให้ได้ เราเลยอยากถอยลองตั้งหลักดูเลยขอห่างแต่ก็ได้ใจแข็งไม่พอเค้าแค่เอาน้ำมาให้ก็ยอมเค้าแหละ กลับมาคบกันคืน555
แต่ต่อจากนั้นสิถึงจะกลับมาคบกันเหมือนเดิมแต่รอยแผลมันยังเปิดอยู่ เราเลยขอเลิก เราตัดสินใจทุกอย่างอย่างแน่วแน่ ใครจะพูดไรเราไม่ฟัง
แต่!! เราเลิกจริงๆเพราะไร เราไม่ได้บอกเค้า เราปล่อยให้เค้าเข้าใจเราผิดมาตลอต ว่าจริงๆเเล้ว ฐานะเราอ่ะมันต่างกัน เรากลัวเธออายเว้ยที่มีเเฟนเป็นเรา เราทะเลาะกันบ่อยๆ เราคิดว่าเราไม่ดีพอสำหรับเธอ เราดูแลเธอให้มีความสุขไม่ได้ ทุกอย่างมันทับถมๆจนเราทนไม่ไหว เราจึงขอเลิกเพื่อให้เธอไปเจอคนที่ดีกว่า
"เลิกทั้งที่ยังรักมันมีอยู่จริงน่ะ"
เราเฝ้าดูเธอตลอตเธอสบายดีไหม
แต่เธอกลับทำร้ายเราไปคบ ไม่ดิ ตอนนี้มากกว่าคบกันเฉยๆแล้ว กับคนที่เราเกลียด...ขี้เหล้าเมายา งานการไม่ทำไม่เรียนขอตังแต่เเม่
เราจุกเลยว่ะเจอแบบนี้
ความหวังดีของเรามันสูญปล่าว