ตั้งแต่เด็กแม่จะด่าเราเสมอไม่ว่าเราจะผิดหรือไม่ผิดก็ตาม บางครั้งก็ตี บางครั้งดึงหูจนเลือดออก แต่เราก็ทนเสมอมาเพราะตอนนั้นเราคิดว่าที่ทำไปเพราะว่ารักและห่วงเรา เราโตมาเรื่อยๆ พร้อมกับคำด่าทุกวัน แต่มาเริ่มรู้ว่ามันไม่ใช่ก็ตอนที่เราคบกับคนๆนึง ตอนนั้นคบกันยังไม่ถึง2เดือนแม่ก็บอกกับแฟนว่าพาผู้ใหญ่มาสู่ขอเราตอนนั้นเราก็บอกว่าเพิ่งคบกันไม่นานจะสู่ขอได้ไง แม่ก็บอกว่าถ้าจะมาเจอพาเที่ยวอะไรกันไม่กลัวขี้ปากชาวบ้านหรอ เราไม่เข้าใจว่าทำไมต้องแคร์คนที่ไม่ใช่คนในครอบครัวด้วยหรอ แต่พอเราพูดตอบกลับแกไปแบบนั้นแม่ก็ด่าเรา ด่าแฟน (ไม่ได้หน้าต่อหน้าแฟน) หลังจากนั้นพอเราทำอะไรไม่พอใจก็แช่งให้เราตายมาโดยตลอด แล้วมีวันนึงเราขับมอไซด์กำลังจะกลับบ้าน เราก็รถล้มหัวฟาดพื้นแต่ดีที่ใส่หมวกกันน็อคไว้ เราโทรหาเพื่อนให้มารับ เราก็ไปพักที่บ้านเพื่อน แม่โทรหาเพื่อน แต่แม่กลับด่าเราว่าล้มเพราะกุแช่งเองจะได้ตายไป เราเสียใจมากที่แม่ไม่ห่วงเราเลย เราพักที่บ้านเพื่อนได้สัก2วัน เราก็ขับรถคันที่ล้มกลับบ้าน ถึงบ้านแม่ก็ด่าตลอดเราเสียใจจนแบบหัวเราะกับตัวเองนี่หรือคือคนที่แคร์ที่สุด แย่กว่านั้นเราทะเลาะกับแฟนจนเลิกรากันไปแล้วเราก็ไปหาเพื่อนไปพักบ้านเพื่อนเพราะตอนนั้นเรารับไม่ไหวจริงๆทั้งเรื่องแม่เรื่องแฟนเรื่องทำงานจนเราไปหาเพื่อนเพื่อนมันปลอบเราจนเราดีขึ้นแล้วเราก็กลับไปบ้านแล้วแม่ก็พูดว่าไปเที่ยวกับผู้ชายเป็นเอดส์ตายกุจะหัวเราะให้สะใจกุจะไม่ให้มายุ่งกับครอบครัวกุ  เราร้องไห้อยากตายมากเราไม่ไหวจริงไปเราควรทำไงดี ไม่มีใครช่วยเราเลย พี่สาวแฟนพี่สาวอยู่พ่อก็อยู่เขาไม่พูดอะไรเลย เราไม่รู้แล้วจริงๆว่าควรทำไงดี