ผมเป็นเด็กคนหนึ่งที่มุ่งมั่นทำทุกอย่างให้ชีวิตมีคุณภาพ พ่อผมเสียตอนผมเรียน ป.ตรี  แม่ผมเสียตอนอายุ 2 ขวบ  ผมมุ่งมานะตนเองจนจบการศึกษา เริ่มทำงานตั้งแต่อายุ 21 ปี ทำบริษัท ฯ 5 ปี และก็สอบเข้ารับราชการ คุณคิดว่ามันโอเคใช่ไหม แต่ !!!!!!  ไม่ได้เป็นแบบนั้น ผมต้องรับภาระเลี้ยงดูมารดาบุญธรรม ซึ่งเป็นผู้มีพระคุณกับผมมาก (ผมไม่กล้าทิ้งท่าน ทุกวันนี้ตอบแทนท่านที่เลี้ยงผมมา) สำหรับมาดาบุญธรรมนั้นผมถือว่าไม่เป็นภาระอะไรมากมายเลย เทียบไม่ได้ที่ท่านเลี้ยงผมมา แต่ผมต้องมาเลี้ยงดูลูกเขาซึ่งตามฐานนะแล้วคือ  พี่ชาย (พ่อเดียว แต่คนละแม่)  พี่ชายอายุ 37 ปี ไม่มีงานทำ เล่นเกมไปวัน ๆ ไม่คิดจะหางานทำ และผมต้องเลี้ยงหลานอีก 2 คน ซึ่งเป็นลูกของพี่สาว (ลูกสาวมารดาบุญธรรม) พี่สาวแต่งงานไปมีครอบครัว แต่งงานกับคนแรกก็เลิก แต่งกับคนที่ 2 ก็ย้ายไปอยู่กับสามีใหม่ที่ต่างจังหวัด พี่สาวไม่ได้ช่วยส่งเสียค่าเล่าเรียนอะไรแก่ลูก ๆ ของเขาเลยครับ  ผมเลี้ยงหลาน 2 คนมาตั้งแต่ยังเล็ก คอยสั่งสอน จนเด็กทั้ง 2 คนเรียนเก่ง คนโต ป.4 เรียนได้ 3.57  คนเล็ก ป.2 เรียนได้ 3.58 เมื่อผมเห็นหน้าหลาน ๆ  ผมก็พอคลายเศร้าไปบ้าง เพราะว่าเด็กไม่รู้เรื่องเรื่องทั้งหมดมาจากผู้ใหญ่ทั้งนั้น จะให้มารับผิดชอบอะไรก็ไม่ได้ แต่ประเด็นคือ พี่ชายผมไม่ทำอะไรเลย เศรษฐกิจแบบนี้ เงินทอง หายาก  ค่าใช้จ่ายสูง รายจ่ายมากกว่ารายรับ   พี่สาวก็ไม่ส่งเงินค่าเทอม หรือ ค่าเล่าเรียนลูกเขาเลย เด็กต้องกิน ต้องใช้ ต้องศึกษาหาความรู้  ภาระทั้งหมดภายในบ้านจึงตกที่ผมทั้งหมดกับวัย 28 ปี  ผมไม่รู้จะทำอย่างไร เคยพูดกับพี่ชายแล้วก็เหมือนจะมีปากเสียง พูดคุยกับพี่สาวว่าให้ส่งเงินมาหน่อยกลับโดนว่า ก็อยากเลี้ยงก็หาเงินส่งเองสิ ทั้ง ๆ  ที่เขาเป็นคนทำให้หลาน ๆ ต้องมาอยู่กับผม (มันมีเรื่องที่มากกว่านั้น....ผมไม่สามารถอธิบายได้ทั้งหมด)  ฟังปุ๊บ น้ำตาไหล  โคตรเสียใจเลย  ทุกวันนี้ยอมอดมื้อ กินมื้อ เพื่อให้มีเงินส่งหลานเรียนหนังสือ เพื่อให้มีเงินส่งให้แม่ใช้ ประกอบกับตัวเองยังเรียนต่อปริญญาโทก็เพื่อพัฒนาตนเองและเป็นแบบอย่างให้แก่หลาน ๆ ได้เห็นเป็นแบบอย่างว่า การศึกษาเท่านั้นที่สำคัญในชีวิต มีความรู้มีวิชา ไปที่ไหนก็ไม่อดตาย   พี่ชายจบแค่ ม.3 พี่สาว จบแค่ ม.6