คือเรื่องมันมีอยู่ว่า เราทำดีกับใครก็แล้วแต่ เหมือนเราช่วยเหลือเขา แต่เขาไม่นึกถึงเราเลย
เรารู้สึกว่าตัวเราเอง เกิดมาทั้งชีวิตเนี่ย มีแต่ความผิดหวัง แถมยังไม่ได้เรื่องสักอย่าง เรื่องเพื่อน เราก็มีเพื่อนน้อย ส่วนใหญ่เราไม่ค่อยสุงสิงกับใคร ถ้าไม่สนิทหรือศีลเสมอกัน เราจะกลายเป็นคนละคนเลย ถ้าอยู่ดับเพื่อนสนิทจริงๆ เราพูดเราทำได้ทุกอย่าง แต่พอมาเจอคนหมู่มาก สังคมทำงาน เราจะไม่ค่อยพูดเพราะเรายังไม่ค่อยสนิทเท่าไหร่ ไม่ค่อยมีเรื่องพูด เขาก็พูดให้เราว่าไม่ค่อยมีบทบาทในที่ทำงาน เหมือนเป็นอากาศเลย เรื่องแฟน เราแอบอิจฉาเขาว่าทำไม เขาได้ทำงานดีมีสิ่งอำนวยทุกอย่าง แตกต่างจากเรา งานก็เหนื่อยแถมทำงานยังเอ๋อๆ และถูกดุด่าบ่อย ตลอดชีวิตที่ผ่านมาเราก็ดีมาตลอดนะ ช่วยเหลือ ทำอะไรทุกอย่างให้มันออกมาดูดีทุกอย่าง เรื่องเรียนไม่เคยเกเร ใช้จ่ายฟุ่มเฟือยก็ไม่เคย คือทำดีทุกอย่างอะ แต่ทำไมเราไม่ได้รับอะไรดีๆกลับมาบ้าง ทำคนอื่นทำอะไรเล็กๆน้อยก็เก่งไปหมด ทำไมสำหรับเราต้องพยามยาม ที่พูดมาทั้งหมด
เราสงสัยตัวเองว่าทำไมเราไม่เก่งไม่ฉลาดในชีวิตจริงๆบ้าง ถูกแต่ข่มเหงรังแก อนาคตเราไม่รู้ว่า เราควรอยู่คนเดียวรึป่าว