มีคนๆหนึ่งที่รักและเข้าใจในตัวตนของเรามาก
ไม่น่ามีใครเข้าใจและรับความเป็นเราได้มากขนาดนี้
ไม่งอแงกับความนิ่งของเรา
ปรามกับการเกเรของเรา
รับฟังทุกปัญหาของเรา ไม่เคยว่าหรือเหนื่อย
เราไม่อยากให้ยุ่งก็ไม่ยุ่งยอมปล่อยให้เราแก้ปัญหาเองลองเอง

เค้าบอกว่า เค้าไม่ขออะไรมาก เค้าแค่อยากมีเราเพราะเค้าได้เป็นตัวของตัวเองมากเวลาได้อยู่กับเรา

จนเรารู้สึกแย่รู้สึกผิด
เราชอบไปไหนมาไหนคนเดียว ไปกับเพื่อนบ้างนานๆที แต่ไม่ค่อยจะได้ชวนเค้าไปไหนหรอก นอกจากนัดเจอกันจริงๆจังๆ
เค้าบอกว่าเค้าเข้าใจ แต่มันก็จะมีอาการน้อยใจ ซึ่งเรารับรู้และรู้สึกผิด

น่าจะมีคนที่ดูแลรักเค้าได้มากกว่าที่เราทำ มากกว่าที่เราเป็น

เราเคยทะเลาะกันสองครั้ง
เพราะเรื่องที่เราอยากอยู่คนเดียว เราเหนื่อยกับความวุ่นวายของคนของงาน เราอยากอยู่กับตัวเอง ก็ทะเลาะกันจนสุดท้ายเค้าก็ยังเข้าใจ

ซึ่งเราก็ยังเป็นเหมือนเดิม
เราเลยตัดสินใจเลิก เพราะเราเองก็เหนื่อยกับความรู้สึกผิดของเรา แต่มันคือตัวตนความเป็นเราที่เราไม่น่าเปลี่ยนได้

เราก็ไม่แน่ใจ ที่เราทำไปมันดีมั้ย
เพราะไม่ว่าเราจะเลือกคบต่อแล้วเป็นแบบนี้ หรือจะเลิก
เราก็คือคนเห็นแก่ตัวอยู่ดี เราเลยคิดว่าปล่อยเค้าไป เผื่อมีโอกาสเค้าได้เจอกับคนอื่นที่ดูแลเค้าได้ดีกว่าเรา คงดีกับเค้ามากกว่า

เรื่องคนอื่นเราให้คำปรึกษาได้ แต่เรื่องตัวเองที่มันมีความรู้สึกมาเกี่ยวข้อง เรามองไม่ออกเลยว่าแบบไหนคือทางออกที่ดี

ปล. ไม่มีเรื่องมือที่สาม และเราเองไม่เคยเปิดโอกาสให้ใคร ไม่เคยคุยกับใครลับหลัง