มีใครเคยน้อยใจพ่อแม่ตัวเองมั้ย!!เราคนนึงแหล่ะที่เป็นตอนนั้นและตอนนี้ก็ยังเป็นอยู่แล้วยังนั่งร้องไห้อยู่!!เราอยากจะมาเล่ามาระบายให้ทุกคนฟังคือมันเป็นแบบนี้
"ตอนเที่ยงที่ผ่านมาเนี่ยเราโดนแม่ถามว่า"ใครเอารถเข็นมาไว้"แล้วเราตอบว่าไม่รู้อยู่ในห้องไม่รู้ว่าใครเอามาให้แล้วแม่ตอบกลับมาว่า"ทำไมไม่สังเกต ทำไมไม่ดู อยู่แต่ในห้อง ไม่เหมือนน้องเลย น้องยังฉลาดกว่า น้องมันยังทันคนกว่า(ทำไมไม่ด่าฉันโง่ซะ(คิดในใจ)ถ้าจะว่าขนาดนี้) จะทันคนเหมือนน้องมั้ย แล้วนี่มันไม่ใช่ครั้งเดียวมันหลายครั้งด้วยซ้ำแต่เราไม่พูด แล้วต่อมาเป็นพ่อตอนเด็กๆเรามันดื้อ ซนไงแล้วเราจำไม่ได้ว่าเราทำอะไรผิด พ่อเราอ่ะเตะเราจนตัวเรากระเด็นไปตรงหน้าเตาเลยอ่ะ แล้วย่ามาโอ๋ มาห้ามเราไว้ แล้วมาถึงตอนนี้พ่อเราไม่เคยพูดกับเราเลยน้อยมากที่จะพูดนอกจากเราถามส่วนมากจะพูดแต่กับแม่แล้วก็น้องชายเราส่วนเราแทบไม่พูดด้วยเลย แม่ก็เหมือนกันนะพูดดีแต่กับน้องเราอย่างเช่น"เอาของมาให้แม่หน่อยลูก"แต่กับเรา"เอาของมาให้หน่อยดิ๊"แต่บางครั้งแกก็ดีอยู่แต่บางครั้งแกพูดกับเราไม่ค่อยเพราะเท่าไหร่อย่างเช่นการเรียนอ่ะเราทะเลาะกับแม่เรื่องการเรียนนี่แหล่ะเราถามว่า"แม่อย่าบังคับได้มั้ย แม่เคยคิดจะให้กำลังใจลูกมั้ย"แล้วรู้มั้ยว่าแม่ตอบกลับมายังไง แม่บอกว่า"ไม่ให้หรอก"จนแบบเราเงียบไปเลยคือเราพูดไม่ออกเลยตอนนั้นจนเราแบบ...น้ำตาคลอแล้ว มันพูดไม่ออกเลยอ่ะจนเราถามตัวเองว่าที่ผ่านมาแม่เห็นเราเป็นอะไร ตั้งแต่เราเป็นเด็กจนโตแม่ไม่เคยให้กำลังใจเราเลย ไม่เคยบอกรักเราเลย พ่อก็เหมือนกันแกไม่เคยพูดหรือให้กำลังใจเราเลยแม่เราว่า ด่ายังไงก็ได้แต่เงียบไม่เคยห้ามแต่กับน้องเราแม่ด่ากลับห้าม คือเราก็ไม่เข้าใจเหมือนกันทำไมพ่อแม่ถึงไม่เข้าใจเราเลย ไม่เข้าใจความรู้สึกเราเลยหรอว่าเรารู้สึกยังไงจนมีครั้งหนึ่งน้องเรามันก็ดีนะเวลาแม่ด่าแม่ว่าอะไรเรามันก็ห้ามแม่ตลอดมันถามแม่ว่า"แม่ด่า แม่ว่าแต่มัน ด่ามันเหมือนไม่ใช่ลูกเลย แม่จะด่ามันทำไม"แล้วเราก็บอกน้องว่า"ไม่ต้องพูดหรอก ช่างมันเถอะ"แล้วพอน้องเรามันถามแม่เสร็จแม่ก็ไม่พูดอะไร เงียบไปเลย จนเรารู้สึกน้อยใจขึ้นมาเลย พ่อแม่ไม่เคยรักเราเลยหรอ แม่เราก็เคยด่า เคยว่าน้องเราเหมือนกันด่าเรื่องการเรียนนี่แหล่ะว่า"เล่นแต่เกมส์ไม่สนใจการเรียนเลย"ด่าสารพัดเลย จนน้องเราแอบไปน้อยใจ แอบไปร้องไห้คนเดียว เราเห็นเราก็เลยไปถามน้องว่า"เป็นอะไร" ร้องไห้ทำไม"น้องเราก็บอกว่า"ไม่มีไรหรอก"จนเราต้องนั่งปลอบใจอยู่ข้างๆว่า"ไม่เป็นไรๆเนาะ อย่าร้องๆคนเก่ง"แล้วน้องเราก็ร้องออกมาเลย"เราสงสารน้องมากเลย เราทำอะไรไม่ถูกเลย เราดีใจนะที่มีน้องแบบนี้ถึงมันจะพูดกับเราไม่เพราะ พูดจากวนตีนเรา เราก็รักมันเหมือนเดิม รักตรงที่มันพูดปกป้องเรานี่แหล่ะ รักมากเลย แต่มันก็เคยบอกเรานะว่า" หนึ่ง กูรักนะ" เราก็ถามมันว่า"จริงหรอ"แล้วน้องเรามันก็ยิ้ม
มันเขิน5555แต่ก็ไม่ว่ามันหรอก เราก็รักมันเหมือนกันแต่ไม่กล้าบอก ได้แต่ลูบหัวมันเล่นเฉยๆเพราะเราชอบลูบหัวน้องเล่นไม่ว่าจะเล่นเกมส์ หรืออะไรก็ตาม แต่เป็นเพราะพ่อแม่เองที่ไม่เคยเข้าใจเราเลยเราบอกว่า"ถ้าในอนาคตจะซื้อบ้านจะซื้อรถให้"แต่แม่เราเฉยๆส่วนพ่อเราก็ยิ้มแค่นั่นแหล่ะ
เรื่องมันก็เป็นอย่างนี้แหล่ะ!!
น้อยใจพ่อแม่
"ตอนเที่ยงที่ผ่านมาเนี่ยเราโดนแม่ถามว่า"ใครเอารถเข็นมาไว้"แล้วเราตอบว่าไม่รู้อยู่ในห้องไม่รู้ว่าใครเอามาให้แล้วแม่ตอบกลับมาว่า"ทำไมไม่สังเกต ทำไมไม่ดู อยู่แต่ในห้อง ไม่เหมือนน้องเลย น้องยังฉลาดกว่า น้องมันยังทันคนกว่า(ทำไมไม่ด่าฉันโง่ซะ(คิดในใจ)ถ้าจะว่าขนาดนี้) จะทันคนเหมือนน้องมั้ย แล้วนี่มันไม่ใช่ครั้งเดียวมันหลายครั้งด้วยซ้ำแต่เราไม่พูด แล้วต่อมาเป็นพ่อตอนเด็กๆเรามันดื้อ ซนไงแล้วเราจำไม่ได้ว่าเราทำอะไรผิด พ่อเราอ่ะเตะเราจนตัวเรากระเด็นไปตรงหน้าเตาเลยอ่ะ แล้วย่ามาโอ๋ มาห้ามเราไว้ แล้วมาถึงตอนนี้พ่อเราไม่เคยพูดกับเราเลยน้อยมากที่จะพูดนอกจากเราถามส่วนมากจะพูดแต่กับแม่แล้วก็น้องชายเราส่วนเราแทบไม่พูดด้วยเลย แม่ก็เหมือนกันนะพูดดีแต่กับน้องเราอย่างเช่น"เอาของมาให้แม่หน่อยลูก"แต่กับเรา"เอาของมาให้หน่อยดิ๊"แต่บางครั้งแกก็ดีอยู่แต่บางครั้งแกพูดกับเราไม่ค่อยเพราะเท่าไหร่อย่างเช่นการเรียนอ่ะเราทะเลาะกับแม่เรื่องการเรียนนี่แหล่ะเราถามว่า"แม่อย่าบังคับได้มั้ย แม่เคยคิดจะให้กำลังใจลูกมั้ย"แล้วรู้มั้ยว่าแม่ตอบกลับมายังไง แม่บอกว่า"ไม่ให้หรอก"จนแบบเราเงียบไปเลยคือเราพูดไม่ออกเลยตอนนั้นจนเราแบบ...น้ำตาคลอแล้ว มันพูดไม่ออกเลยอ่ะจนเราถามตัวเองว่าที่ผ่านมาแม่เห็นเราเป็นอะไร ตั้งแต่เราเป็นเด็กจนโตแม่ไม่เคยให้กำลังใจเราเลย ไม่เคยบอกรักเราเลย พ่อก็เหมือนกันแกไม่เคยพูดหรือให้กำลังใจเราเลยแม่เราว่า ด่ายังไงก็ได้แต่เงียบไม่เคยห้ามแต่กับน้องเราแม่ด่ากลับห้าม คือเราก็ไม่เข้าใจเหมือนกันทำไมพ่อแม่ถึงไม่เข้าใจเราเลย ไม่เข้าใจความรู้สึกเราเลยหรอว่าเรารู้สึกยังไงจนมีครั้งหนึ่งน้องเรามันก็ดีนะเวลาแม่ด่าแม่ว่าอะไรเรามันก็ห้ามแม่ตลอดมันถามแม่ว่า"แม่ด่า แม่ว่าแต่มัน ด่ามันเหมือนไม่ใช่ลูกเลย แม่จะด่ามันทำไม"แล้วเราก็บอกน้องว่า"ไม่ต้องพูดหรอก ช่างมันเถอะ"แล้วพอน้องเรามันถามแม่เสร็จแม่ก็ไม่พูดอะไร เงียบไปเลย จนเรารู้สึกน้อยใจขึ้นมาเลย พ่อแม่ไม่เคยรักเราเลยหรอ แม่เราก็เคยด่า เคยว่าน้องเราเหมือนกันด่าเรื่องการเรียนนี่แหล่ะว่า"เล่นแต่เกมส์ไม่สนใจการเรียนเลย"ด่าสารพัดเลย จนน้องเราแอบไปน้อยใจ แอบไปร้องไห้คนเดียว เราเห็นเราก็เลยไปถามน้องว่า"เป็นอะไร" ร้องไห้ทำไม"น้องเราก็บอกว่า"ไม่มีไรหรอก"จนเราต้องนั่งปลอบใจอยู่ข้างๆว่า"ไม่เป็นไรๆเนาะ อย่าร้องๆคนเก่ง"แล้วน้องเราก็ร้องออกมาเลย"เราสงสารน้องมากเลย เราทำอะไรไม่ถูกเลย เราดีใจนะที่มีน้องแบบนี้ถึงมันจะพูดกับเราไม่เพราะ พูดจากวนตีนเรา เราก็รักมันเหมือนเดิม รักตรงที่มันพูดปกป้องเรานี่แหล่ะ รักมากเลย แต่มันก็เคยบอกเรานะว่า" หนึ่ง กูรักนะ" เราก็ถามมันว่า"จริงหรอ"แล้วน้องเรามันก็ยิ้ม
มันเขิน5555แต่ก็ไม่ว่ามันหรอก เราก็รักมันเหมือนกันแต่ไม่กล้าบอก ได้แต่ลูบหัวมันเล่นเฉยๆเพราะเราชอบลูบหัวน้องเล่นไม่ว่าจะเล่นเกมส์ หรืออะไรก็ตาม แต่เป็นเพราะพ่อแม่เองที่ไม่เคยเข้าใจเราเลยเราบอกว่า"ถ้าในอนาคตจะซื้อบ้านจะซื้อรถให้"แต่แม่เราเฉยๆส่วนพ่อเราก็ยิ้มแค่นั่นแหล่ะ
เรื่องมันก็เป็นอย่างนี้แหล่ะ!!