เรามีประสบการณ์ที่เสียใจมาตลอดจนถึงวันนี้มาเล่าให้ฟังค่ะและอยากรู้ว่ามีใครเคยเป็นแบบเราไหมและรู้สึกแบบเดียวกับเรารึเปล่า
ก่อนอื่นเลยค่ะเราเรียนจบแล้วมาได้ 2 ปีได้และทำงานแล้ว แต่ปัจจุบันลาออกทำงานให้พ่อกับแม่แล้ว แต่ขอย้อนเล่าไปตอนที่ยังทำงานอยู่นะคะ เราจบคณะสายอาร์ทมา ทำงานเกี่ยวกับออกแบบโฆษณาต่างๆให้กับบริษัท และรับจ้างทำคอมมิชชั่นวาดรูปด้วย นิสัยเราก็เป็นติ่งเกาหลีค่ะไม่เคยมีแฟนประมาณว่าเราชอบสไตล์ที่จะอยู่คนเดียวอะค่ะส่วนใหญ่ ไม่มีแฟนก็ไม่ตายค่ะประมาณนี้
วันหนึ่งมีผู้ชายคนนึงทักแชทมาหาเราเพื่อขอจ้างเราวาดรูปให้เขา แน่นอนว่าเราก็รับมาปกติไม่มีอะไร จนกระทั่งข้อความจากเขาต่อมาคือในเชิงชวนคุยว่า "อ้าว มหาลัยเดียวกันเหรอ" พอเห็นแชทแบบนั้นเราก็เลยไปส่องเฟสเขาก็ปรากฎว่าเขามหาลัยเดียวกับเราที่เราจบมา แต่ดูเหมือนว่าเขายังเรียนอยู่ อยู่คณะเภสัชปี4 หน้าตาเขาก็จัดว่าดีไปทางน่ารัก ตอนแรกเราก็คิดว่าเขาอายุน้อยกว่าแต่เขาซิ่วมาเลยอายุเท่าๆกับเราค่ะ
จากข้อความสนทนาเราก็พอรู้แหละว่าเขาอยากทำความรู้จักกับเรา แต่เขาไม่เคยเห็นหน้าเรานะคะเฟสเราก็ไม่มีหน้าเราเลยซักรูป ดูเหมือนในตอนแรกเขาก็พูดคุยกับมหาลัยของเรา เราพอมองออกว่าเขาจะจีบเราทั้งๆที่ไม่เคยเห็นหน้าเรา ใจจริงเราก็คิดจะไม่พยายามพูดคุยอะไรกับเขาเยอะ เพราะวันๆแค่ติ่งก็หมดวันแล้ว เลยไม่อยากเสียเวลาอะไรกับเรื่องพวกนี้
แต่ประเด็นคือไม่ว่าเขาจะพูดอะไรก็สามารถหาเรื่องที่เราชอบมาเป็นหัวข้อในการพูดคุยได้หมดเลย พูดง่ายๆคือเราไม่รู้สึกอึดอัดเลยที่ได้คุยกับเขา ออกจะสนุกไม่เบื่อเลยด้วยซ้ำ เราเลยตัดสินใจที่จะไม่ปิดกั้นอะไรเขามากก็ลองคุยแบบเพื่อน แบบลูกค้ากันไปก่อน
ถึงจะรับงานวาดอะไรจากเราเสร็จเรียบร้อยแล้ว เรากับเขาก็ยังคอยคิดต่อพูดคุยกันตลอด ช่วงหลังๆนี่คือเริ่มเชิงหยอดกันไปมาตลอด เริ่มไม่ค่อยคุยแบบเพื่อนหรือแบบลูกค้าละ ฮา จนคุยกันมา 6 เดือนเขาก็ตัดสินใจที่จะอยากเจอกับเรา ชวนเราไปดูหนังที่ห้างใกล้ๆกับบ้านของเรา
ถ้าเทียบระยะทางคือห้างที่เขานัดไกลจากบ้านเขาพอสมควร ถ้านั่งแท๊กซี่ก็ประมาณ 300 กว่าบาทได้จากบ้านเขา(บ้านเขาอยู่ใกล้ๆกับมหาลัยเก่าเรากับเขาเลยพอรู้ราคา) ตอนแรกเราก็ลังเลเล็กน้อยว่าเขาจะเจอหน้าเราจะคิดยังไง รู้สึกแปลกๆรึเปล่า เราก็แบบอึดอัดที่ต้องไปเจอกับเขาทั้งๆที่ไม่เคยเห็นหน้า มีแต่เราเห็นหน้าเขาจากเฟส
แต่เราก็ตัดสินใจไป
ตอนเจอกันเขาก็เหมือนกับในเฟสเลยหน้าตา ส่วนเขาตอนเจอเราก็บอกว่าแซวๆว่า " ไม่คิดว่าเธอจะสวยเลย555" น่าตบเนอะ555 คือเขาก็กวนๆแบบที่แชทเลยคุยกันตลอดเลย
หลังจากอะไรเสร็จเราก็แยกกัน เราก็เอารถมาเลยแยกกันกลับ หลังจากนั้นเพราะทั้งเขา ทั้งเรางานยุ่งก็เลยดูเหมือนไม่ค่อยมีเวลาคุยกันตลอด แต่เขาก็จะเป็นฝ่ายทักแชทมาหาเราก่อนเสมอ แน่นอนว่าเขาเคยขอเราเป็นแฟน แต่เราก็ไม่เชิงปฏิเสธนะ ก็บอกไปว่ายังไม่พร้อมเท่าไร เราอาจแปลกๆไปบ้างที่จริงเราก็รู้สึกดีกับเขานะ ค่อนข้างรู้สึกดีมากเลย
แต่ด้วยความที่เราชอบอยู่คนเดียวมาโดยตลอด ติ่งอะไรคนเดียวไม่ค่อยเคยสนเรื่องแบบนี้ เราเคยคิดมาตลอดว่าเรายังไม่พร้อมที่จะคบกับเขา เพราะก่อนๆเขาก็เคยแอบนอยที่เรามัวแต่สนใจติ่งส่องทวีตเป็นชีวิตจิตใจไม่สนใจอะไรเขาเลย แรกๆไม่เท่าไร พอนานเราทำแบบนี้ตลอดๆเขาก็เริ่มนอยเราก็พอเข้าใจ แต่เรามันก็ชินและชอบที่จะทำแบบนี้อ่ะ เราคิดมาเสมอว่าถ้าเขารับเราที่เป็นแบบนี้ไม่ได้ก็ให้เขาไปเถอะ เราไม่ห้ามเลยถ้าเขาจะเลือกไปจากเรา
และบางทีเราก็ชอบพูดทำร้ายจิตใจเขา เรายอมรับว่าจุดนี้เราค่อนข้างผิด แต่ด้วยความเป็นแบบนี้ละเราเลยคิดว่าเราน่าจะอยู่คนเดียวดีกว่า หลังก็คือเราไม่ทักหาเขาก่อนจะมีเขาทักมาก่อนตลอด
มันก็เป็นแบบนี้เรื่อยๆ บางครั้งเขาทักมาเราไม่ตอบเพราะไม่รู้จะตอบอะไร มันไม่ใช่เชิงประโยคคำถามอะนะ แบบว่าเราคงจะเบื่ออ่ะ เพราะเขาทำอะไรเหมือนเดิมตลอด ชวนเราไปเจอ ดูหนัง กินข้าวอะไรแบบนี้ แต่หลังๆด้วยความขี้เกียจเราเขานัดอะไรเรา เราก็ปฏิเสธทุกครั้ง
บางครั้งเขาทักมาเราไม่ตอบอะไรเลย แบบเขาทักแบบไม่รู้ว่าเราจะต้องตอบอะไรอะนะเราก็เลยไม่ตอบ เขาก็หายไปเป็นเดือน ก็กลับมาใหม่เราก็ตอบ ก็คุยกันปกติตลอด แต่อาจไม่หวือหวา ไม่แบบเหมือนตอนแรกๆไม่คุยกันหวานๆแล้ว สำหรับเราอะนะ แต่เขาก็มีมาตลอด
เขาเคยบอกว่าที่ไม่ยอมทักหา เพราะอยากจะลองดูว่าเราจะทักหาเขาบ้างไหม จุดนี้ที่เขาหายไปก็น่าจะน้อยใจเราแหละ แต่เราก็ไม่รุ้สิ บอกตามตรงคือเบื่อและเราก็บอกตลอดว่าเราไม่เคยรั้งเขานะจะไปก็ไป สำหรับเราเขาตอนนี้ก็เหมือนเพื่อนคนนึง ความรู้สึกเราตอนนี้ไม่ได้รุ้สึกกับเขาเหมือนตอนแรกแล้ว เรามองเหมือนเพื่อนคนนึงที่คอยปรึกษาอะไรได้ตลอด
แล้วก็เป็นวัฏจักรแบบนี้
เขาทักมา พอเราไม่ตอบก็หาย แล้วก้มาใหม่เราก็ตอบบ้างมาที พอเราก็ไม่ตอบบ่อยๆบางครั้งไม่ตอบเลย เขาก็หายอีก
จนหลังจากนี้คือเราลาออกจากงานแล้วแล้วทำงานให้กับแม่ขับรถไปกลับๆไกลๆตลอด จนแน่นอนว่าไม่มีเวลาให้กับเขา คือขับรถก็เหนื่อยแล้ว พอเขาจะนัดไปไหนเราก็ไม่เคยไปกับเขาเลย เขาก็หาย ก็มา ก็หาย ก็มา คือทุกครั้งที่เราทะเลาะกันเราพุดว่าเขา เขาก็จะหายไป แต่เขาก็บอกว่าทันทีที่กลับมาคือ...
"ลองพยายามตัดขาดเธอ แต่
ก็ทำไม่ได่ซักที"
ไม่รู้เราคิดอะไร แต่เราคิดว่าเหมือนเขายังไงต่อให้หายไปก็กลับมาตลอด ไม่เกินหนึ่งเดือนเขาก็จะทักมาหาเราเอง
มันเป็นอย่างงี้อยู่ 2 ปีกว่านานๆทีเราก้ไปดูหนังกับเขา วันที่ไปคือไม่ขี้เกียจแค่นั้น การพูดการจาของพวกเราก็เหมือนเป็นเพื่อนกันไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้นเหมือนแต่ก่อน จนก่อนจะจากกันเขาก็บอกว่า...
"ครั้งนี้เราจะไม่ทักไปหาเธออีกแล้วนะ แต่ถ้ามีปัญหาอะไรก็ทักมาปรึกษาเราได้ตลอดนะ"
เขาบอกแค่นั้น เราก็ตอบแค่อืม ปกติ เพราะเชื่อว่ายังไงเด่วเขาก็ทักมาอีกอยุ่ดีเพราะเขาพูดคล้ายๆแบบนี้หลายครั้งแล้ว แต่ก็ทักมาอยุ่ดีโดยที่เราไม่ได้ขอให้เขาทักมาทุกครั้ง
แน่นอนว่าหลังกลับไปเราก็ทักถามปกติคือ ถึงบ้านแล้วนะอะไรแบบนี้ เขาก้ตอบกลับแค่อืม ถึงแล้วแล้วถามเรา เราก็ตอบถึงแล้ว
นั่นคือข้อความสุดท้ายจากเขา แต่เราก็เชื่อว่าไม่เกิน 1 เดือนเด่วเขาก็ทักมาใหม่ เพราะเขาก็ทำแบบนี้มาเป็นปีแล้ว
แต่ครั้งนี้เหมือนสถิติใหม่คือ 4 เดือนแล้วเขาก็ไม่ทักมา...
จนเฟสที่เราเป็นเพื่อนกันแจ้งว่า...
...เขากำลังคบกับผู้หญิงคนอื่นแล้ว
เราเลยเดาว่าบางทีที่เขาจะไม่ทักหาเราเพราะน่าจะคุยกับผู้หญิงคนนี้อยู่ เมื่อ 4 เดือนก่อน ถ้าเป็นปกติเราก็น่าจะบอกว่า ก็ดีแล้ว ให้เขาคบกับคนอื่นไป ไม่ต้องมาทนรอเรา เราชอบที่จะอยู่คนเดียวมากกว่า ใช่เราเองก็อยากบอกกับตัวเองแบบนั้น แต่ว่าอยู่ๆเรากลับร้องไห้ออกมา เราไม่เข้าใจตัวเองเลยทั้งๆที่เราก็ไม่มีความคิดที่จะคบกับเขาแล้ว คอยไล่เขาตลอดด้วยซ้ำ แต่เขานี่แหละที่ชอบกลับมาหากลับมาตื๊อตลอด
พอคิดว่าหลังจากนี้เขาอาจจะไม่กลับมาจริงๆแล้ว มันรู้สึกเจ็บที่อกอย่างมาก เราที่แทบไม่เคยร้องไห้กับเรื่องพวกนี้ของตัวเองเลย ถ้าไม่ใช่ปัญหาของติ่งที่ชอบ แต่กลับร้องไห้กับเรื่องนี้ 3 ปีกว่าที่มีเขาก็จะไม่มีอีกแล้ว ทั้งๆที่เขาก็แค่มีส่วนในชีวิตเราแค่ 3 ปี ถ้าตัดช่วงที่หายไปเกือบเดือนหลายๆครั้งนั่นก็แค่2 ปี แต่เราที่อยุ่คนเดียวไม่จำเป็นต้องมีแฟนมายี่สิบกว่าปีกลับมาร้องไห้กับเรื่องแบบนี้
เราเกลียดตัวเองมากที่เป็นแบบนี้ พอเขาอยู่ก็คิดว่าของตาย พอเขาไปกลับมาเสียใจทีหลัง
ถึงปัจจุบันนี้จะเริ่มปรับตัวได้แล้วเพราะก็ผ่านมาหลายเดือนแล้ว
แต่สิ่งที่ทำให้จุกที่สุดเลยล่าสุดนั้น
คือเขาเป็นคนแรกที่สุขสันต์วันเกิดเราค่ะ
ทุกคนมีความคิดเห็นกับเรื่องนี้ยังไงคะ? คิดว่าตัวเราผิดไหม? หรือเขาผิดอะไรยังไง หรือใครเคยประสบเหตุการณ์คล้ายๆแบบนี้มาก่อน ก็มาพูดคุยกันได้ค่ะ
ไม่เคยขอให้รอ คิดว่าอยู่เป็นของตาย แต่เมื่อเขาไปเรากลับรู้สึกเสียใจ เคยเป็นไหมคะ?
ก่อนอื่นเลยค่ะเราเรียนจบแล้วมาได้ 2 ปีได้และทำงานแล้ว แต่ปัจจุบันลาออกทำงานให้พ่อกับแม่แล้ว แต่ขอย้อนเล่าไปตอนที่ยังทำงานอยู่นะคะ เราจบคณะสายอาร์ทมา ทำงานเกี่ยวกับออกแบบโฆษณาต่างๆให้กับบริษัท และรับจ้างทำคอมมิชชั่นวาดรูปด้วย นิสัยเราก็เป็นติ่งเกาหลีค่ะไม่เคยมีแฟนประมาณว่าเราชอบสไตล์ที่จะอยู่คนเดียวอะค่ะส่วนใหญ่ ไม่มีแฟนก็ไม่ตายค่ะประมาณนี้
วันหนึ่งมีผู้ชายคนนึงทักแชทมาหาเราเพื่อขอจ้างเราวาดรูปให้เขา แน่นอนว่าเราก็รับมาปกติไม่มีอะไร จนกระทั่งข้อความจากเขาต่อมาคือในเชิงชวนคุยว่า "อ้าว มหาลัยเดียวกันเหรอ" พอเห็นแชทแบบนั้นเราก็เลยไปส่องเฟสเขาก็ปรากฎว่าเขามหาลัยเดียวกับเราที่เราจบมา แต่ดูเหมือนว่าเขายังเรียนอยู่ อยู่คณะเภสัชปี4 หน้าตาเขาก็จัดว่าดีไปทางน่ารัก ตอนแรกเราก็คิดว่าเขาอายุน้อยกว่าแต่เขาซิ่วมาเลยอายุเท่าๆกับเราค่ะ
จากข้อความสนทนาเราก็พอรู้แหละว่าเขาอยากทำความรู้จักกับเรา แต่เขาไม่เคยเห็นหน้าเรานะคะเฟสเราก็ไม่มีหน้าเราเลยซักรูป ดูเหมือนในตอนแรกเขาก็พูดคุยกับมหาลัยของเรา เราพอมองออกว่าเขาจะจีบเราทั้งๆที่ไม่เคยเห็นหน้าเรา ใจจริงเราก็คิดจะไม่พยายามพูดคุยอะไรกับเขาเยอะ เพราะวันๆแค่ติ่งก็หมดวันแล้ว เลยไม่อยากเสียเวลาอะไรกับเรื่องพวกนี้
แต่ประเด็นคือไม่ว่าเขาจะพูดอะไรก็สามารถหาเรื่องที่เราชอบมาเป็นหัวข้อในการพูดคุยได้หมดเลย พูดง่ายๆคือเราไม่รู้สึกอึดอัดเลยที่ได้คุยกับเขา ออกจะสนุกไม่เบื่อเลยด้วยซ้ำ เราเลยตัดสินใจที่จะไม่ปิดกั้นอะไรเขามากก็ลองคุยแบบเพื่อน แบบลูกค้ากันไปก่อน
ถึงจะรับงานวาดอะไรจากเราเสร็จเรียบร้อยแล้ว เรากับเขาก็ยังคอยคิดต่อพูดคุยกันตลอด ช่วงหลังๆนี่คือเริ่มเชิงหยอดกันไปมาตลอด เริ่มไม่ค่อยคุยแบบเพื่อนหรือแบบลูกค้าละ ฮา จนคุยกันมา 6 เดือนเขาก็ตัดสินใจที่จะอยากเจอกับเรา ชวนเราไปดูหนังที่ห้างใกล้ๆกับบ้านของเรา
ถ้าเทียบระยะทางคือห้างที่เขานัดไกลจากบ้านเขาพอสมควร ถ้านั่งแท๊กซี่ก็ประมาณ 300 กว่าบาทได้จากบ้านเขา(บ้านเขาอยู่ใกล้ๆกับมหาลัยเก่าเรากับเขาเลยพอรู้ราคา) ตอนแรกเราก็ลังเลเล็กน้อยว่าเขาจะเจอหน้าเราจะคิดยังไง รู้สึกแปลกๆรึเปล่า เราก็แบบอึดอัดที่ต้องไปเจอกับเขาทั้งๆที่ไม่เคยเห็นหน้า มีแต่เราเห็นหน้าเขาจากเฟส
แต่เราก็ตัดสินใจไป
ตอนเจอกันเขาก็เหมือนกับในเฟสเลยหน้าตา ส่วนเขาตอนเจอเราก็บอกว่าแซวๆว่า " ไม่คิดว่าเธอจะสวยเลย555" น่าตบเนอะ555 คือเขาก็กวนๆแบบที่แชทเลยคุยกันตลอดเลย
หลังจากอะไรเสร็จเราก็แยกกัน เราก็เอารถมาเลยแยกกันกลับ หลังจากนั้นเพราะทั้งเขา ทั้งเรางานยุ่งก็เลยดูเหมือนไม่ค่อยมีเวลาคุยกันตลอด แต่เขาก็จะเป็นฝ่ายทักแชทมาหาเราก่อนเสมอ แน่นอนว่าเขาเคยขอเราเป็นแฟน แต่เราก็ไม่เชิงปฏิเสธนะ ก็บอกไปว่ายังไม่พร้อมเท่าไร เราอาจแปลกๆไปบ้างที่จริงเราก็รู้สึกดีกับเขานะ ค่อนข้างรู้สึกดีมากเลย
แต่ด้วยความที่เราชอบอยู่คนเดียวมาโดยตลอด ติ่งอะไรคนเดียวไม่ค่อยเคยสนเรื่องแบบนี้ เราเคยคิดมาตลอดว่าเรายังไม่พร้อมที่จะคบกับเขา เพราะก่อนๆเขาก็เคยแอบนอยที่เรามัวแต่สนใจติ่งส่องทวีตเป็นชีวิตจิตใจไม่สนใจอะไรเขาเลย แรกๆไม่เท่าไร พอนานเราทำแบบนี้ตลอดๆเขาก็เริ่มนอยเราก็พอเข้าใจ แต่เรามันก็ชินและชอบที่จะทำแบบนี้อ่ะ เราคิดมาเสมอว่าถ้าเขารับเราที่เป็นแบบนี้ไม่ได้ก็ให้เขาไปเถอะ เราไม่ห้ามเลยถ้าเขาจะเลือกไปจากเรา
และบางทีเราก็ชอบพูดทำร้ายจิตใจเขา เรายอมรับว่าจุดนี้เราค่อนข้างผิด แต่ด้วยความเป็นแบบนี้ละเราเลยคิดว่าเราน่าจะอยู่คนเดียวดีกว่า หลังก็คือเราไม่ทักหาเขาก่อนจะมีเขาทักมาก่อนตลอด
มันก็เป็นแบบนี้เรื่อยๆ บางครั้งเขาทักมาเราไม่ตอบเพราะไม่รู้จะตอบอะไร มันไม่ใช่เชิงประโยคคำถามอะนะ แบบว่าเราคงจะเบื่ออ่ะ เพราะเขาทำอะไรเหมือนเดิมตลอด ชวนเราไปเจอ ดูหนัง กินข้าวอะไรแบบนี้ แต่หลังๆด้วยความขี้เกียจเราเขานัดอะไรเรา เราก็ปฏิเสธทุกครั้ง
บางครั้งเขาทักมาเราไม่ตอบอะไรเลย แบบเขาทักแบบไม่รู้ว่าเราจะต้องตอบอะไรอะนะเราก็เลยไม่ตอบ เขาก็หายไปเป็นเดือน ก็กลับมาใหม่เราก็ตอบ ก็คุยกันปกติตลอด แต่อาจไม่หวือหวา ไม่แบบเหมือนตอนแรกๆไม่คุยกันหวานๆแล้ว สำหรับเราอะนะ แต่เขาก็มีมาตลอด
เขาเคยบอกว่าที่ไม่ยอมทักหา เพราะอยากจะลองดูว่าเราจะทักหาเขาบ้างไหม จุดนี้ที่เขาหายไปก็น่าจะน้อยใจเราแหละ แต่เราก็ไม่รุ้สิ บอกตามตรงคือเบื่อและเราก็บอกตลอดว่าเราไม่เคยรั้งเขานะจะไปก็ไป สำหรับเราเขาตอนนี้ก็เหมือนเพื่อนคนนึง ความรู้สึกเราตอนนี้ไม่ได้รุ้สึกกับเขาเหมือนตอนแรกแล้ว เรามองเหมือนเพื่อนคนนึงที่คอยปรึกษาอะไรได้ตลอด
แล้วก็เป็นวัฏจักรแบบนี้
เขาทักมา พอเราไม่ตอบก็หาย แล้วก้มาใหม่เราก็ตอบบ้างมาที พอเราก็ไม่ตอบบ่อยๆบางครั้งไม่ตอบเลย เขาก็หายอีก
จนหลังจากนี้คือเราลาออกจากงานแล้วแล้วทำงานให้กับแม่ขับรถไปกลับๆไกลๆตลอด จนแน่นอนว่าไม่มีเวลาให้กับเขา คือขับรถก็เหนื่อยแล้ว พอเขาจะนัดไปไหนเราก็ไม่เคยไปกับเขาเลย เขาก็หาย ก็มา ก็หาย ก็มา คือทุกครั้งที่เราทะเลาะกันเราพุดว่าเขา เขาก็จะหายไป แต่เขาก็บอกว่าทันทีที่กลับมาคือ...
"ลองพยายามตัดขาดเธอ แต่
ไม่รู้เราคิดอะไร แต่เราคิดว่าเหมือนเขายังไงต่อให้หายไปก็กลับมาตลอด ไม่เกินหนึ่งเดือนเขาก็จะทักมาหาเราเอง
มันเป็นอย่างงี้อยู่ 2 ปีกว่านานๆทีเราก้ไปดูหนังกับเขา วันที่ไปคือไม่ขี้เกียจแค่นั้น การพูดการจาของพวกเราก็เหมือนเป็นเพื่อนกันไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้นเหมือนแต่ก่อน จนก่อนจะจากกันเขาก็บอกว่า...
"ครั้งนี้เราจะไม่ทักไปหาเธออีกแล้วนะ แต่ถ้ามีปัญหาอะไรก็ทักมาปรึกษาเราได้ตลอดนะ"
เขาบอกแค่นั้น เราก็ตอบแค่อืม ปกติ เพราะเชื่อว่ายังไงเด่วเขาก็ทักมาอีกอยุ่ดีเพราะเขาพูดคล้ายๆแบบนี้หลายครั้งแล้ว แต่ก็ทักมาอยุ่ดีโดยที่เราไม่ได้ขอให้เขาทักมาทุกครั้ง
แน่นอนว่าหลังกลับไปเราก็ทักถามปกติคือ ถึงบ้านแล้วนะอะไรแบบนี้ เขาก้ตอบกลับแค่อืม ถึงแล้วแล้วถามเรา เราก็ตอบถึงแล้ว
นั่นคือข้อความสุดท้ายจากเขา แต่เราก็เชื่อว่าไม่เกิน 1 เดือนเด่วเขาก็ทักมาใหม่ เพราะเขาก็ทำแบบนี้มาเป็นปีแล้ว
แต่ครั้งนี้เหมือนสถิติใหม่คือ 4 เดือนแล้วเขาก็ไม่ทักมา...
จนเฟสที่เราเป็นเพื่อนกันแจ้งว่า...
...เขากำลังคบกับผู้หญิงคนอื่นแล้ว
เราเลยเดาว่าบางทีที่เขาจะไม่ทักหาเราเพราะน่าจะคุยกับผู้หญิงคนนี้อยู่ เมื่อ 4 เดือนก่อน ถ้าเป็นปกติเราก็น่าจะบอกว่า ก็ดีแล้ว ให้เขาคบกับคนอื่นไป ไม่ต้องมาทนรอเรา เราชอบที่จะอยู่คนเดียวมากกว่า ใช่เราเองก็อยากบอกกับตัวเองแบบนั้น แต่ว่าอยู่ๆเรากลับร้องไห้ออกมา เราไม่เข้าใจตัวเองเลยทั้งๆที่เราก็ไม่มีความคิดที่จะคบกับเขาแล้ว คอยไล่เขาตลอดด้วยซ้ำ แต่เขานี่แหละที่ชอบกลับมาหากลับมาตื๊อตลอด
พอคิดว่าหลังจากนี้เขาอาจจะไม่กลับมาจริงๆแล้ว มันรู้สึกเจ็บที่อกอย่างมาก เราที่แทบไม่เคยร้องไห้กับเรื่องพวกนี้ของตัวเองเลย ถ้าไม่ใช่ปัญหาของติ่งที่ชอบ แต่กลับร้องไห้กับเรื่องนี้ 3 ปีกว่าที่มีเขาก็จะไม่มีอีกแล้ว ทั้งๆที่เขาก็แค่มีส่วนในชีวิตเราแค่ 3 ปี ถ้าตัดช่วงที่หายไปเกือบเดือนหลายๆครั้งนั่นก็แค่2 ปี แต่เราที่อยุ่คนเดียวไม่จำเป็นต้องมีแฟนมายี่สิบกว่าปีกลับมาร้องไห้กับเรื่องแบบนี้
เราเกลียดตัวเองมากที่เป็นแบบนี้ พอเขาอยู่ก็คิดว่าของตาย พอเขาไปกลับมาเสียใจทีหลัง
ถึงปัจจุบันนี้จะเริ่มปรับตัวได้แล้วเพราะก็ผ่านมาหลายเดือนแล้ว
แต่สิ่งที่ทำให้จุกที่สุดเลยล่าสุดนั้น
คือเขาเป็นคนแรกที่สุขสันต์วันเกิดเราค่ะ
ทุกคนมีความคิดเห็นกับเรื่องนี้ยังไงคะ? คิดว่าตัวเราผิดไหม? หรือเขาผิดอะไรยังไง หรือใครเคยประสบเหตุการณ์คล้ายๆแบบนี้มาก่อน ก็มาพูดคุยกันได้ค่ะ