สวัสดีค่ะ ขอแทนตัวเองว่าเรานะคะ เราเป็นลูกคนเดียวอยู่กับแม่มาตั้งแต่เด็กเราเลยมีความสนิทกับแม่ในระดับหนึ่ง มัธยมต้นเราเรียนโรงเรียนหญิงล้วน เรายอมรับเลยว่าเป็นคนค่อนข้างติดเพื่อนแต่เพื่อนไม่เคยพาไปในทางที่ไม่ดี แม่รู้จักเพื่อนๆทุกคนเพราะเพื่อนๆจะมาที่บ้านบ่อย เราไม่ค่อยได้ออกไปเที่ยวกับเพื่อนเลยแม่ไม่ค่อยอนุญาติให้ไปเราเบี้ยวนัดเพื่อนบ่อยมากๆแต่เราก็เข้าใจแม่นะเพราะยังอยู่แค่ม.ต้น แม่เราชอบยึดโทรศัพท์มาก ไม่ว่าจะเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่แม่สามารถเอาข้ออ้างมายึดโทรศัพท์ บางทียึดเป็นเทอมก็ยังไม่คืน ถ้าเราไม่ได้ไปหาญาติที่ต่างจังหวัดแม่จะไม่ให้เล่นโทรศัพท์เลยเพราะแม่ไม่อยากให้ญาติรู้ว่าแม่ยึด แม่เอาโทรศัพท์ไปซ่อนไม่ให้เรารู้เพราะกลัวเราจะแอบไปยิบมาเล่น พอยึดไปสักพักเขาก็คืน คืนได้ประมาณสองเดือนเขาก็ยึดอีก โทรศัพท์เครื่องที่โดนยึดพัง พี่เราแอบเอาเครื่องเก่าที่พี่ไม่ใช้แล้วมาให้เราใช้ แม่เรารู้เขาก็ยึดอีก พอขึ้นม.ปลายมาเขาก็คืนเราสามารถพกไปโรงเรียนได้เกือบหนึ่งเทอม เขาก็ไปหาเหตุผลให้เราโดนยึดอีกรอบให้ได้ ด้วยความที่ครูประจำชั้นเราค่อนข้างเข้าใจวัยรุ่นมากๆ ครูเลยพูดเรื่ิองการใช้โทรศัพท์การสร้างขอบเขตให้นักเรียน แต่แม่ก็ยังไม่สนใจอะไรอยู่ดี กลับคิดว่าครูเข้าข้างนักเรียนเกินไป ทุกคนในบ้านก็ช่วยกันพูดแต่แม่ไม่ฟังใครเลย แม่บังคับเราในหลายๆเรื่อง เคยบังคับให้โกหกเพื่อนว่าไม่สบายเพื่อที่จะไม่ต้องไปดูหนังกับเพื่อนๆ บังคับให้โกหกหลายคนเพื่อที่แม่จะได้เอาตัวรอด เราอึดอัดมากมันมีอีกหลายอย่าง บางทีรู้สึกอยากฆ่าตัวตายไม่อยากใช้ชีวิตน่าเบื่อ ยึดนู่นยึดนี่ในชีวิต ทำอะไรไม่ได้ ระบายไปก็ทำได้แค่ระบาย อยู่บ้านก็นั่งเหงาๆ ควรทำยังใงกับเรื่องนี้ดี?