รีวิวสั้นๆ (รึเปล่า) ฉบับคนมีเวลาดูวันละตอน

The crown ss3 ep1 : Olding

ความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นภายใต้การชนะการเลือกตั้งของพรรคแรงงาน อังกฤษและราชินีผู้เริ่มสูงวัยจำต้องปรับตัวเองให้เข้ากับยุคสมัย บนความคลอนแคลนของสถาบัน ความเสื่อมทางเศรษฐกิจที่เริ่มปรากฏชัดขึ้นเรื่อยๆ และการจากไปของบุคคลที่เปรียบเสมือนผู้ค้ำยันประเทศและราชบัลลังก์ ในขณะที่มีข่าวลือว่ามีสายลับ KGB แฝงตัวเข้ามาอยู่ในสังคมชั้นสูงของอังกฤษก็หนาหูขึ้นเรื่อยๆ

เราชอบฉากที่ราชินีกับเชอร์ชิลคุยกัน ดูเป็นฉากที่อบอุ่นมาก เหมือนกับว่าคู่นี้ทั้งใช้ประโยชน์ซึ่งกันและกัน ทั้งต่างค้ำจุนกันเอง ล้วนแต่เป็นผู้ที่ผ่านช่วงเวลาวิกฤตและสงบสุขมาพร้อมกัน พอเห็นสองคนคุยกันก็รู้สึกได้ถึงช่วงเวลาที่มันผ่านไปแล้วจริงๆ ยาวนานและน่าจดจำด้วย

ความเปลี่ยนแปลงแรกที่เห็ได้ชัดสุดคือนับแต่วินาทีที่ผู้ชนะการเลือกตั้งคนใหม่เข้าเฝ้าราชินี เมื่อถวายคำนับแล้วก็ 'นั่งลง' บนโซฟา ด้วยท่าทางที่เกือบจะไขว่ห้าง แต่ก็ลดขาลงอย่างรวดเร็ว

ใน ss แรก ราชินีที่ยังประหม่าต่อหน้าที่ใหม่รับสั่งกับรัฐบุรุษ นายกของตนเองด้วยการเชิญให้เขานั่ง แต่เชอร์ชิลกลับทำหน้าตกใจ พร้อมพูด (แกมสอน) ว่า ราชินีจะต้องไม่เสนอเก้าอี้ให้กับนายกฯ และตั้งแต่ทำงานมา ไม่มีวิกฤตของประเทศอันไหนที่ใช้เวลาเกิน 20 นาที

ใน ss นี้ ราชินีจะทรงรู้สึกอย่างไรไม่ทราบ แต่ก็ต้องนิ่งเมื่อได้ยินประโยคของนายกรัฐมนตรีคนใหม่

"ใต้ฝ่าพระบาทคงเสียใจล่ะสิที่กระหม่อมชนะการเลือกตั้ง...เพราะทรงคุ้นเคยกับชนชั้นสูงที่รู้วิธีจับช้อนส้อมให้ถูก ไม่ใช่กุ๊ยข้างถนนอย่างพวกกระหม่อม"

ความรู้สึกอึมครึมนี้จะเพิ่มในใจคนดูมากขึ้นเรื่อยๆ กระทั่งเมื่อการจากไปของวิลสตันเหมือนการบอกเรากลายๆ ว่าบัดนี้ ประเทศนี้กำลังเข้าสู่การเปลี่ยนผ่านสำคัญ

เนื้อเรื่องยังเรียบๆ แต่ชั้นเชิงกินขาดเหมือนเดิม บทพูดเฉียบคม บทสนทนาในฉากท้ายนี่เล่นเอาต้องอุทานตามเป็นระยะๆ ด่ากันแบบผู้ดีมันเจ็บแสบอย่าบอกใครเชียว ทั้งข้อเท็จจริงท้ายเรื่องยังทำให้เราทึ่งในตอนท้ายได้อีก

ตามติ่งต่อไปอย่างไม่ลดละแน่นอน 555

ปิดท้ายรีวิวด้วยคำพูดนี้

"เราทุกคนจะบอกกับตัวเองยังไงก็ได้เพื่อให้เข้าใจอดีต
เรื่องลวงหลอกเมื่อบอกกับตัวเองบ่อยครั้งเข้าก็กลายเป็นเรื่องจริง ทั้งในใจของเราและของคนอื่น"

ปล. จริงๆ อยากให้ชื่อตอนว่า pentimento มากกว่า เพราะเป็นคำรวมเนื้อหาตอนนี้จริงๆ

pentimento พูดง่ายๆ ก็คือการที่ศิลปินผู้วาดรูปวาดสิ่งหนึ่ง แล้วเกิดเปลี่ยนใจขึ้นมาอยากวาดอีกแบบ (เช่นวาดคนหน้ายิ้มเปลี่ยนเป็นเรียบเฉย วาดมือกำอยู่ก็เปลี่ยนเป็นลักษณะอื่น)  เลยวาดทับลงไปบนรูปตรงๆ ทำให้ยังคงเหลือร่องรอยให้สืบเสาะในภายหลัง 

เปรียบ (ในตอนนี้) ก็คือคนที่จริงๆ แล้ว เขาเป็นคนอย่างหนึ่ง แต่กลับเปลี่ยนแปลง และซุกซ่อนความเปลี่ยนแปลงนั้นไว้ภายใต้ภาพลักษณ์อีกแบบของตนนั่นเอง