สวัสดีค่ะ.. วันนี้ถึงขั้นต้องมาปรึกษาพี่ๆเพื่อนๆ เนื่องจากว่า มันปรึกษาใครใกล้ตัว หรือคนรู้จักไม่ได้มากค่ะ คือมันพูดออกมาหมดไม่ได้..

เราแต่งงานมา 6 ปีกว่าๆค่ะ อยู่ได้กัน 4 ปี มีลูก จนตอนนี้อายุ 2 ขวบค่ะ เลี้ยงเองคนเดียว

ระยะเวลา 2 ปี สามีแทบไม่เคยช่วยเราเลี้ยงลูก ที่พูดว่าแทบ เพราะ ที่เหลือ เราใช้ให้ช่วยดูค่ะ เขาก็ช่วยดูลูกตอนลูกหลับ เพราะเราไปซื้อกับข้าว ตอนที่เราอาบน้ำ ตอนที่เรายุ่งๆกับงานบ้าน เขาป้อนข้าวลูก 3 - 4 ครั้งตลอดเวลา 2 ปี เพราะเราขอให้ช่วยป้อน เขาจะเล่นน้ำกับลูกตอนไปทะเล
 พาลูกอาบน้ำตอนเล่นเสร็จ เขาไม่เคยช่วยงานบ้าน มีเก็บตู้เย็นนิดๆหน่อยๆ ตอนตู้รกนานๆที   เขาจะเป็นคนอุ้มลูกเวลาไปเที่ยวที่ไหนๆ 

สามีมาอยู่บ้านเรา บ้านเค้ากับบ้านเราห่างกัน 40นาที เราจะกลับไปนู่กันทุกเสาอาทิตย์
แต่ทุกอาทิตย์ จ-ศ. เค้าจะกลับบ้านเค้าหลังเลิกงาน เพื่อไปทำรถ ไปหาเพื่อน ที่บ้านเค้าแล้ววิ่งกลับมาบ้านเรา ห้าทุ่ม เที่ยงคืน  2-3 วันต่ออาทิตย์ เป็นคนที่ขยัน ในงานของตัวเอง งานที่บ้านตนเอง... แต่อยู่บ้านเราเค้าไม่ทำอะไรเลย เค้าไม่เคยมีเรื่องผู้หญิง เรื่องยา เรื่องอะไรอื่นๆที่ทำให้หนักใจ
  

ไปบ้านเค้าเสา อาทิตย์ เค้าแทบไม่ได้แตะลูกเลย ทำแต่งานที่บ้าน เช่นเก็บโรง ซ่อมรถ พอมืดมาก้เพื่อนมาหา .. แค่นี้

ทุกวันนี้ เราก้เป็นแม่เลี้ยงลูกอยู่บ้าน มีรายได้ มากกว่าเขาทำงาน และรายได้จากการช่วยพ่อทำการเงินบริษัทที่บ้าน 
เวลายุ่งๆกับในออฟฟิสที่บ้าน ฝากลูกไว้ ก็ฝากได้ไม่นาน เขาก็จะหลับ ลูกก็ซนกับเรา
นมลูกนี่นับครั้งได้ที่ชงให้ เค้าเป็นแบบนี้ มาสองปี ตั้งแต่มีลูก เขานอนเก่ง ไม่เป็นผู้นำที่ดี ส่วนเรา

เราเหนื่อย เรานึกโกรธ น้อยใจ อยู่ในใจสะสมมาทุกวัน ยิ่งช่วงแรกๆเลี้ยงลูกเหนื่อยมากทะเลาะกันบ่อยมาก ว่าทำไมไม่ช่วย ทำไมไม่เห็นใจกันบ้าน อะไรก้ได้ช่วยกันบ้าง ลูกตื่นกลางคืน เราคนเดียว ... ร้อง ก้เรา อะไรๆก้เรา
เรายินดีที่จะทำทุกอย่าง แต่ทำไมเวลาที่เราเหนื่อย เค้าไม่คิดที่จะช่วยเราบ้างง จนหลังๆ ไม่ค่อยทะเลาะ เราก็เฉยๆนะ แต่พอ มันเหนื่อย ความรู้สึกที่ผ่านมา เรารู้เลยว่า มันบั่นทอน มันสะสมอยู่ข้างในตลอด 

และสิ่งที่จะทะเลาะกันบ่อยในช่วงหลังๆนี้คือ เซ็ก 
ในวันที่เราเหนื่อย และเค้าไม่ช่วยดูลูก ปล่อยให้เราดูลูกด้วย ทำงานในบ้านด้วยเนี่ย แล้วเค้านอน เล่นมือถือ ละเลยหน้าที่หลายๆอย่าง ด้วยการนอนเล่น มันทำให้เราหงุดหงิด ไม่พอใจอยู่ข้าง พอลูกหลับ. เค้าก็จะต้องการ เราไม่ให้ เพราะเราคิดว่า พอนั่น จะมาหาความสุขในตัวเรา ?? บางครั้งก็ต้องให้ แต่ตอนไม่ให้ เค้าจะโมโหเรากลับแรงๆมาก โดยการ ต่อยประตู ต่อกำแพง เหมือนเราไปทำอะไรร้ายแรง 

เราไม่มีอารมณ์ กับเค้ามาสักพักแล้ว เพราะ แต่ละสิ่งที่เค้าทำมันบั่นทอนความรู้สึก ดีๆ น้อยลงๆ ไปทุกที และแทบทุกวัน
ในหัวคิดตลอดว่า ถ้าเขาไป มีคนอื่น เราจะไม่รุ้สึกอะไร และยินดีมาก ที่จะอยุ่กับลูก สองคน ในบ้านเราเอง มีพ่อ มีแม่เรา พี่น้องเรา  ก่อนหน้านี้ไม่เคยอยากให้เค้ามีคนอื่น หรือจากเราไปไหน แต่ ณ วันนี้ เรากลับอยากให้เค้าออกไปจากชีวิต โดยที่เราอาจจะเสียใจบ้าง แต่จะรู้สึกดีมากกว่าถ้าเค้าไป ไปหาคนที่เติมความสุขเรื่องอย่างว่าให้เค้าได้ เพราะเราไม่อยากจะมีอะไรด้วยแล้วจริงๆ 
เราคิดว่า ที่ผ่านมาไม่ช่วยเรา แล้วยังจะมาเอาอะไรจากตัวเรา มันไม่ง่ายไปหน่อยหรอ เค้าก็รู้นะคะ ที่ผ่านมา และทุกๆวัน เค้าจะต้องทำหน้าที่พ่อมากกว่านี้ แต่เหมือนไม่ทำสักที

สับสนมากในชีวิต เราไม่คิดจะบอกเลิก หรือไล่อะไรเค้านะคะ แต่เราก็อยู่ แบบนี้แทบไม่ไหว ที่ต้องมานั่งโกรธกัน ที่เราไม่ให้เค้า ...ก็มีให้บ้าง แต่เราจะไม่ให้ตอนนี้ที่เราโมโหข้างในใจ เช่น  ไปหาเพื่อน..กลับดึก หรือเรายุ่ง เขาไม่ช่วยดูลูก เอาแต่นอน.. 

ถ้าใครมีคำแนะนำอะไร แนะนำได้เลยนะคะ
มันไม่รู้จะเล่าให้ใครฟังจริงๆค่ะ 

ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ