สปอยของต่างประเทศนะครับ ตอนแรกกลัวโดนดักมาก ไม่รู้ของจริงไหม แต่น่าจะของจริงแล้วละ

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้A little snippit from the final chapter

"By the way, would you like to come over and have dinner tomorrow? My mother seems rather interested in you... and insisted."
"...Can you say no for me?"
"You really think I would do that?"
"...Oh, I've got some plans tomorrow, yeah!"
"If you're talking about Komachi-san, she'll be home late because she'll be looking for clubs to join. Totsuka-kun has tennis school, and Zai... Zaitsu-kun? He can just wait until next time, right?"
Yukinoshita stated nonchalantly. The fact she knew the schedules of everyone around me was downright frightening. Every excuse I had hoped to fling in her direction were shot down. Yukinoshita placed her elbow on the desk and looked into my face as I could only muster an "o-okay..."
"So, who else is there? Hayama-kun?
"Nope, not even. Definitely nothing there."
And why exactly do I need to spend time with him after school? Plans with the others aside, I completely refuse anything involving him. After my response, Yukinoshita wore a triumphant smile.
"That means you have nothing planned, then? That's great to hear."

ยูกิโนะ : "อย่างไรก็ตาม เธอมาบ้านฉันมากินข้าวกันพรุ่งนี้ได้มั้ย แม่ฉันค่อนข้างจะสนใจเธอหนะ" 
ฮาจิมัง : "ช่วยปฏิเสธ แม่เธอให้หน่อยได้ป่ะ ?" 
              นิเธอคิดจริงๆหรือว่าผมจะไป
             "อะใช่ พรุ่งนี้ฉันไม่ว่างอะนะ"
ยูกิโนะ : "ถ้าพูดถึง โคมาจิซัง ละก็ เธอจะกลับบ้านช้าเพราะต้องหาชมรมอยู่ โทสึกะคุง ต้องเข้าชมรมเทนนิส ส่วน ไซ.. ไซสึคุง(ไซโมคุสะ) เอาไว้ไปหาคราวหน้าก็ได้นิ" 

ยูกิโนะชิตะ เธอดักทางผมได้หมด เธอรู้กระทั่งตารางเวลาทุกคนที่ผมรู้จัก ไม่มีข้ออ้างอะไรอีกแล้ว
ยูกิโนะชิตะ วางข้อศอกไว้บนโต๊ะแล้วมองตรงมาที่หน้าผม ผมได้แต่พูดว่า

ฮาจิมัง : "ต- ตกลง"

ยูกิโนะ : "ถ้ายังงั้น ยังมีใครอีกละ หืม"
ฮาจิมัง : "ไม่มีแล้วครับผม"

เเละทำไมฉันถึงต้องมาคอยใช้เวลาหลังเลิกเรียนกับหมอนั่นด้วยล่ะ ทางเลือกอื่นกับคนอื่นอีก ฉันปฏิเสธที่จะเข้าไปพัวพันอะไรกับหมอนั่นอย่างสมบูรณ์เเบบ หลังจากเอ่ยคำตอบของผม หน้าของเธอสวมด้วยรอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยชัยชนะ

ยูกิโนะ : "ถ้าแบบนั้นหมายความว่าพรุ่งนี้ก็ไม่มีแผนอะไรแล้วใช่มั้ย ฉันดีใจที่ได้ยินแบบนั้นนะ"

อันนี้ขั้นกว่าครับ
 
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้"And..."
"There's still more? Isn't that enough? Please?"
Fed up with her increasing demands, Yukinoshita took one step closer, wearing a docile expression.
"No, there's just one last thing I wanted to tell you in advance."
She started off, and moved her glance away from me, and lightly coughed.
Only moments ago was she barking orders, but now, she was pursing her lips, only the sounds of breathing whenever it looked like it was about to open, as she tightly squeezed the stack of papers at her chest.
She gradually lifted her eyes from her feet and looked at me straight-on with her beautiful eyes. Though in whisper, she distinctly stated her words to me.
"Hikigaya-kun, I love you." I froze in place from her sudden surprise confession, and Yukinoshita smiled abashedly. She quickly hid her cherry-dyed cheeks with the stack of papers in her hand, with brief upward glances in my direction, as if trying to see what my reaction was. But unable to withstand the stifling silence, she took a step back.
And without waiting for me to even respond, she quickly took off.
Wait, you serious? Man, she's such a pain in the ass.
If you just leave like that, how am I supposed to give you my reply? Are you saying I have to tell you formally at another time? Now, that's just painful. Seriously, what a pain in the ass.
...But, as much of a pain in the ass that she is, she is just so damn cute.
 
"แล้วก็..."
 
ฮาจิมัง : "ยังมีอย่างอื่นอีกใช่ไหมล่ะ ยังไม่พอหรอ ใช่มั้ย"
 
จากนั้นยูกิโนะชิตะก็เดินเข้ามาใกล้ๆ
 
ยูกิโนะ : "เปล่า ฉันแค่มีเรื่องสุดท้าย ที่ฉันต้องบอกนายก่อน"
 
จากนั้นเธอมองตาผมอย่างใกล้ ด้วยแววตาอันสวยงาม และได้มากระซิบกับผมว่า
 
ยูกิโนะ : "ฮิกิงายะคุง ฉันรักเธอ" (อ๊ากกกกกกก)
 
ผมยืนแข็งทือตกใจกับประโยคสารภาพรักของหล่อน จากนั้นยูกิโนะชิตะก็ยิ้มแล้วรีบปิดหน้าแดงๆโดยปึกเอกสารในมือของเธอ และเงยสายตามองขึ้นมาหาผมชั่วครู่ ราวกับพยายามที่จะดูฏิกิริยาของผม แต่ก็ไม่สามารถจะทนต่อความเงียบงันนั้นได้ หล่อนหันกลับไป โดยไม่รอคำตอบจากผม จากนั้นหล่อนก็รีบก้าวเดินออกไป
 
เดี๋ยวสิ นี่หล่อนเอาจริงหรอ หล่อนจะพูดแค่นี้จริงๆอ่ะ มันทำเอาผมงุดหงิดเป็นบ้าเลยโว้ย
ถ้าหล่อนวิ่งออกไปแบบนั้น ผมจะตอบกลับยังไงละ ? หรือหล่อนจะบอกว่าผมต้องให้คำตอบเวลาอื่น ? นั่นมันทรมานสุดๆเลยนะเฟ้ย เธอทำให้ผมหงุดหงิดเป็นบ้า 
แต่ถึงแม้เธอจะทำให้ผมหงุดหงิดมากก็ตาม แต่เธอเเม่Jโครต น่ารักเลยว่ะ

Credit : https://www.reddit.com/r/OreGairuSNAFU/comments/dwskqt/volume_14_megathread/
 
ใครอยากเสพรูปเล่มจบเชิญทางนี้ครับ https://imgur.com/a/qKCTi4y

เรียกได้ว่า...

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้กองอวยยูกิโนะ(รวมถึงผม)ฟินกันถ้วนหน้าเลยครับ ฮ่าๆ
สารภาพหลังจากสังเกตึเห็นน้ำตาคลอตรงหน้าปกกลัวไม่เข้าวินมาก แทบไม่อยากเปิดสปอยดูเลยละครับ ดีใจมาก 
 
ผลออกมาแบบนี้ผมคงต้องทำตามที่ปากว่าไว้ คือ
ถ้ายิกูน่อนเข้าวินจะไล่ซื้อเล่มปกพิเศษที่แถม CD ดราม่าของญี่ปุ่นทุกเล่ม ได้เสียเงินอีกแล้วครับ  
 
ว่าแต่ขอเล่ม After เพิ่มอีกสักเล่มได้ไหมฮะ 55

ปล.แปลผิดถูกขออภัยครับ