สวัสดีทุกคนที่อ่าน และเเสดงความคิดเห็นกระทู้นี้ทุกคนค่ะ

วันนี้ เราคุยกับเเฟนเกี่ยวกับการหา การทำงาน เขาก็ตอบยังไม่มีที่เล็งไว้ แล้วทางบ้านเขาก็เสนอ หากยังหางานแถวบ้านไม่ได้ ก็จะให้ไปทำกับญาติ ซึ่งคาดว่าจะไกล เหมือนกับว่า ทางบ้านเขาก็กระตุ้น อยากให้ทำงาน เก็บเงิน สร้างเนื้อสร้างตัว เเต่เขาก็ไม่รู้ว่า อยากทำงานอะไร ทำที่ไหน เเล้วเขาก็ค่อนข้างไม่พอใจที่ทางบ้านเขา ไม่เคยถามเลย ว่า พร้อมไหม อยากทำไหม งานน่ะ

เราก็เลยพอเข้าใจว่าเขาคงโดนกดดันมา จริง ๆ ก็รู้สึกผิดด้วยเพราะว่า ตัวเราเองก็เร่ง อยากให้เขาทำงาน คือเขาเพิ่งเรียนจบปริญญาตรี รอรับใบปริญญาปีถัดไป เเล้วตอนนี้เขาว่าง พอเขาว่าง เขาก็เล่นเกม เเล้วเขาก็ชอบนอนดึก ตื่นสาย ส่วนเราก็กำลังเรียนอยู่ ใกล้จบเเล้วเหมือนกัน (วุฒิห่างกับแฟน 1 ปี) เเล้วเราค่อนข้างชอบคิดวางเเผนอนาคต คิดไปไกล

ซึ่ง พอเราถามเเฟนว่า พร้อมจะทำงานไหม เขาบอกไม่พร้อม และเหตุผลคือ 'ขี้เกียจ' งงเลยจ้าา เราก็รู้สึกสับสนหลาย ๆ อย่าง จนต้องมานั่งคิดว่า เราควรจะทำอย่างไร ควรจะรู้สึกยังไง

เราเป็นผู้หญิงคิดมาก คิดไปเรื่อย เวลาเจอปัญหา เจอเรื่องเครียดที ก็จะคิดหลาย ๆ เรื่องรวมกันจนปวดหัว เเละชอบคิดไกล วางเเผนชีวิตไปไกลมาก (พ่อด่าเราโลกสวย ถถถ)
เเฟนเป็นผู้ชายที่ไม่ค่อยพูด ชอบพูดติดเล่น ชอบเล่นเกมหนักมาก! (ติดเกมตั้งเเต่เด็ก) นอนดึกตื่นสาย เเต่เขาก็เป็นคนที่ค่อนข้างรู้หน้าที่ว่า เวลานี้ ควรทำ หรือไม่ทำอะไร มีกิริยา มารยาที่ดีพอสมควร ไม่มีปัญหาเรื่องผู้หญิงเลย (เคยมีเรื่องเเฟนเก่า คนคุยเก่าช่วงเเรก ๆ เเล้วไม่มีอีกเลย)

เรากับเเฟนก็คบกันมาเกือบ 2 ปีเเล้ว เเต่ด้วยความที่กำลังจะเรียนจบก้าวสู่วัยทำงาน ทำให้เราวางเเผนความต้องการของชีวิตค่อนข้างไกล โดยที่เราไม่รู้เลยว่าเเฟนจะคิดเหมือนกันไหม เพราะเขาไม่ค่อยชอบพูด เเละเราก็รู้สึกว่ารักเขา ห่วงเขา วางแผนอนาคตโดยหวังมีเขาอยู่ด้วย ซึ่งเขาก็คงรัก เเละผูกพันกับเราเหมือนกัน เเต่พอเจอคำว่าขี้เกียจนี่ ถึงกับไปไม่เป็นเลยทีเดียว ถึงเเม้ว่าสุดท้ายเเล้วเขาก็ต้องหางานทำอยู่ดีเพื่อไม่ให้อยู่ไกลบ้าน

พอเป็นเเบบนี้เเล้วควรคิด และรู้สึกกับชีวิตนี้ยังไงดี 😅