มีรุ่นพี่อยู่คนนึงที่เราเจอแทบบบบทุกวันเลยค่ะ แต่ไม่ได้อยู่โรงเรียนเดียวกันนะคะ และก็ไม่เคยรู้จักกันด้วย สิ่งที่ทำให้เราเจอกันบ่อยๆคือ ร้านชาค่ะ เราชอบไปนั่งดื่มชาร้านนี้มาก ไปแทบทุกวัน(ถึงลืมตังไว้ที่บ้านก็ไปเนียนๆนั่ง เพราะต้องรอแม่มารับแถวนี้🤣) ซึ่ง!! รุ่นพี่คนนั้นก็มารอรถประจำของเขาแถวนี้เช่นกันค่ะ แต่เขาไม่ได้สั่งชาและนั่งหน้าร้าน(รักความมารยาทนี้~ต่างกับเราจัง._.) รุ่นพี่เป็นคนที่เราคิดว่าเขาหน้าตาดีค่ะ ดูสุขุมและไม่ค่อยยิ้ม มีตอนนึงเราเห็นเขายิ้มมีความสุข เรารู้สึกกกก อั๊ยย๊ะ >\\\< *ข้ามๆ เขิน
เวลาเรานั่งดื่มชาเราก็ชอบเผลอไปจ้องเขาค่ะ แล้วเขาก็จ้องเรากลับด้วย เขาจ้องเรากลับด้วยหน้านิ่งๆ เราก็เช่นกันเพราะจ้องด้วยความเผลอตัวว พอรู้สึกตัวเราก็หลบตาคู่นั้นค่ะ แล้วก็ชอบเก็บเอามาคิดว่า "เห้ย!! เขาจ้องแบบนั้น เขารำคาญหรือเกลียดขี้หน้าเรารึเปล่า เราจ้องนานไปหรอ เขาเกลียดเราแล้วแน่ๆ แงงง"
เป็นแบบนี้ตลอดค่ะ พอวันถัดไปก็เผลอจ้องอีก (กรรม) แล้วก็คิดวนลูปๆไป
เคยคิดนะคะว่าจะลองยิ้มไปให้(ยิ้ม2วิแล้วค่อยหุบ)แต่พอเจอมันก็ทำไม่ได้ค่ะะะะ T-T
วันนี้ก็เช่นกัน ร้านชาสุดที่รักของเราปิด เราเลยไม่มีที่สิงสถิต เราจึงต้องจำใจกลับโรงเรียนค่ะ ซึ่งเราก็เจอรุ่นพี่คนนั้น คราวนี้เราก็จ้องกันเหมือนเดิมค่าาาา ตอนสวนกันเหมือนจะเห็นพี่เขาเหลือบตามองด้วย แต่สมองเจ้ากรรมของเรา ไปสั่งการดวงตาของเราให้มองเขาด้วยหางตาค่ะ!! โอ๊ย คิดแล้วปวดใจ ตอนนั้นเหมือนจะมีความรู้สึกว่าเขามองด้วยสายตารังเกียจ ด้วยความที่เราเป็นเด็กดื้อด้าน พอรู้สึกโดนดูถูกก็เหยียดหยามกลับค่ะ นิสัยอะไรก็ไม่รุ้ -_-(พอกลับมาคิด ก็ไม่ใช่นิหว่า คิดไปเองทั้งนั้น._.) ตอนนี้ได้แต่คิดค่ะว่าเขาจะไม่เห็นนน เราอ่านใจเขาไม่ได้ว่าเขารู้สึกยังไง แต่ตอนนี้เราแค่อยากมองเขาแบบนี้เรื่อยไปค่ะ และก็หวังว่าเขาจะยิ้มให้เราด้วยยยย (เป็นภาพที่น่าจะจำไปจนวันเกิดรอบที่**มาก)
เท่าที่จำได้ นานมากก หลายเดือนก่อน เพื่อนมันบอกชอบเขาค่ะ แล้วก็จะแอบถ่ายรูปเขาด้วย ซึ่งตอนนั้นเราก็มีส่วนร่วม ด้วย อวยต่างๆนานา แต่ตอนนี้กลับเป็นคนชอบแทน แค่คิดก็รู้สึกแปลกๆแล้วค่ะ -_-
ความรู้สึกแบบนี้คือ อาการชอบ/ปลื้มหรอคะ ถ้าเป็นรักจะเป็นยังไง(เล่าซะยาว พึ่งมาถาม55)
ป.ล. หวังว่าพี่เขาจะไม่เจอกระทู้นี้นะคะ ไม่งั้นเราเอาหน้ามุดธรณีแน่ สิ่งที่เราทำโคตรชี้ตัวเรามาก
ป.ล.2 เราเป็นเด็ก ม.ต้นค่ะ มันก็จะ puppy love หน่อยๆ 😚
ป.ล.3 ขอโทษที่อายุน้อยกว่า(บางคน) แล้วยังใช้แทนตัวเองว่า "เรา"ด้วยนะคะ มันเป็นความเคยชินนนนนค่ะ T-T
ความรู้สึกนี้มันยังไงคะเนี่ย 🤣
เวลาเรานั่งดื่มชาเราก็ชอบเผลอไปจ้องเขาค่ะ แล้วเขาก็จ้องเรากลับด้วย เขาจ้องเรากลับด้วยหน้านิ่งๆ เราก็เช่นกันเพราะจ้องด้วยความเผลอตัวว พอรู้สึกตัวเราก็หลบตาคู่นั้นค่ะ แล้วก็ชอบเก็บเอามาคิดว่า "เห้ย!! เขาจ้องแบบนั้น เขารำคาญหรือเกลียดขี้หน้าเรารึเปล่า เราจ้องนานไปหรอ เขาเกลียดเราแล้วแน่ๆ แงงง"
เป็นแบบนี้ตลอดค่ะ พอวันถัดไปก็เผลอจ้องอีก (กรรม) แล้วก็คิดวนลูปๆไป
เคยคิดนะคะว่าจะลองยิ้มไปให้(ยิ้ม2วิแล้วค่อยหุบ)แต่พอเจอมันก็ทำไม่ได้ค่ะะะะ T-T
วันนี้ก็เช่นกัน ร้านชาสุดที่รักของเราปิด เราเลยไม่มีที่สิงสถิต เราจึงต้องจำใจกลับโรงเรียนค่ะ ซึ่งเราก็เจอรุ่นพี่คนนั้น คราวนี้เราก็จ้องกันเหมือนเดิมค่าาาา ตอนสวนกันเหมือนจะเห็นพี่เขาเหลือบตามองด้วย แต่สมองเจ้ากรรมของเรา ไปสั่งการดวงตาของเราให้มองเขาด้วยหางตาค่ะ!! โอ๊ย คิดแล้วปวดใจ ตอนนั้นเหมือนจะมีความรู้สึกว่าเขามองด้วยสายตารังเกียจ ด้วยความที่เราเป็นเด็กดื้อด้าน พอรู้สึกโดนดูถูกก็เหยียดหยามกลับค่ะ นิสัยอะไรก็ไม่รุ้ -_-(พอกลับมาคิด ก็ไม่ใช่นิหว่า คิดไปเองทั้งนั้น._.) ตอนนี้ได้แต่คิดค่ะว่าเขาจะไม่เห็นนน เราอ่านใจเขาไม่ได้ว่าเขารู้สึกยังไง แต่ตอนนี้เราแค่อยากมองเขาแบบนี้เรื่อยไปค่ะ และก็หวังว่าเขาจะยิ้มให้เราด้วยยยย (เป็นภาพที่น่าจะจำไปจนวันเกิดรอบที่**มาก)
เท่าที่จำได้ นานมากก หลายเดือนก่อน เพื่อนมันบอกชอบเขาค่ะ แล้วก็จะแอบถ่ายรูปเขาด้วย ซึ่งตอนนั้นเราก็มีส่วนร่วม ด้วย อวยต่างๆนานา แต่ตอนนี้กลับเป็นคนชอบแทน แค่คิดก็รู้สึกแปลกๆแล้วค่ะ -_-
ความรู้สึกแบบนี้คือ อาการชอบ/ปลื้มหรอคะ ถ้าเป็นรักจะเป็นยังไง(เล่าซะยาว พึ่งมาถาม55)
ป.ล. หวังว่าพี่เขาจะไม่เจอกระทู้นี้นะคะ ไม่งั้นเราเอาหน้ามุดธรณีแน่ สิ่งที่เราทำโคตรชี้ตัวเรามาก
ป.ล.2 เราเป็นเด็ก ม.ต้นค่ะ มันก็จะ puppy love หน่อยๆ 😚
ป.ล.3 ขอโทษที่อายุน้อยกว่า(บางคน) แล้วยังใช้แทนตัวเองว่า "เรา"ด้วยนะคะ มันเป็นความเคยชินนนนนค่ะ T-T