นั่งคิดอยู่นานหลายเดือนว่าจะสื่อสารกับโลกโซเชียลยังไงดี ให้ออกมาเป็นแนวให้ความรู้ เเละเเชร์ประสบการณ์ซึ่งกันเเละกัน
ก่อนอื่นขอเเนะนำตัว ตอนนี้เราอายุ 32 ปี เป็นพนักงานเอกชน แฟนเราอายุ 35 ปี ตอนนี้ทำธุรกิจส่วนตัว คบกันมาประมาณ 3 ปี
สาเหตุที่เเฟนเราเป็นโรคซึมเศร้า : เพราะโดนคำพูดของคนอื่นทำร้ายจิตใจ จนทำให้จิตใจบอบช้ำ เข้าสู่ห้วงของความเวิ้งว้างในจิตใจ
เเละยากที่จะออกจากจุดนั้น เป็นโรคซึมเศร้าตอนเรียนมหาลัย
พฤติกรรมของเเฟนเรา : หูเเว่ว จินตนาการหลุดโลก ทำอะไรสุดโต่ง ไม่ดูเเลสุขภาพร่างกายตัวเอง ทำอะไรเชื่องช้า เหม่อลอย พูดติดขัด
แฟนเล่าให้ฟังว่า ตอนนั้นเรียนมหาลัยปี 2 การเรียนตก เพราะติดเพื่อน เพื่อนชวนทำธุรกิจตัวหนึ่ง เเล้วไม่มีเวลาอ่านหนังสือ ทำให้ผลการเรียนเเย่ลง จนอาจารย์ที่ปรึกษาเรียกไปคุย เเละมีบางคำของอาจารย์ทำให้เป็นจุดเริ่มต้นของโรคซึมเศร้า ต้องบอกก่อนนะว่าไม่โทษใครทั้งนั้น ไม่มีใครอยากให้เกิดเรื่องราวแบบนี้เเน่นอน ให้อภัยเท่านั้น ตอนนี้ก็ผ่านมาเเล้วเกือบ 10 ปี (มั่งนะ)
คบกันเเรกๆ ไม่รู้ว่าเค้าเป็นโรคซึมเศร้านะ เค้าเล่าให้ฟังเอง เเละไม่มีใครรู้นอกจากครอบครัวของเค้า จะบอกว่าโดยนิสัยเค้าก็เป็นคนพูดน้อย ไม่ค่อยกล้า เเสดงออก มันเป็นเหตุที่เค้าอยากมีเพื่อน พอเพื่อนชวนทำธุรกิจเลยไม่กล้าปฏิเสธ ไปทุกครั้งที่เพื่อนชวน ฉะนั้นถ้าเรามีเพื่อนนิสัยทำนองนี้ หรือใครมีเพื่อนขี้อาย ช่วยชวนเพื่อนออกจากห้องเเละชวนไปชิว คุยกับเค้าเยอะๆ ให้เค้ากล้าที่พูดเรื่องตนเองออกมา อย่างน้อยเค้าจะได้ระบายออกมาบ้าง
ครอบครัวก็สำคัญนะ เพราะเค้าอยู่ในครอบครัวคนจีน พ่อค่อนข้างคาดหวังให้ลูกเรียนสูงๆ หน้าที่การงานดีๆ พ่อไม่ผิดที่อยากให้ลูกได้ดี เเต่พ่อเเม่ควรพูดคุยกับลูกให้มาก เเละใกล้ชิดอย่าให้เค้าเผชิญความท้าทายนั้นคนเดียว บอกเลยว่าคำพูดของพ่อเเม่ก็เป็นตัวสำคัญเหมือนกัน
>>>>>>>>>>>>> ครั้งต่อไปจะมาบอกวิธีการรับมือกับคนเป็นโรคซึมเศร้า ^^ เพราะกว่าจะผ่านมา 3 ปี ตอนน้นก็ร้องไห้หนักมาก คิดว่าคงจะพอ เเต่สุดท้ายก็มานั่งตรงนี้เเหละ อิอิ
แฟนเราเป็นโรคซึมเศร้า
ก่อนอื่นขอเเนะนำตัว ตอนนี้เราอายุ 32 ปี เป็นพนักงานเอกชน แฟนเราอายุ 35 ปี ตอนนี้ทำธุรกิจส่วนตัว คบกันมาประมาณ 3 ปี
เเละยากที่จะออกจากจุดนั้น เป็นโรคซึมเศร้าตอนเรียนมหาลัย
แฟนเล่าให้ฟังว่า ตอนนั้นเรียนมหาลัยปี 2 การเรียนตก เพราะติดเพื่อน เพื่อนชวนทำธุรกิจตัวหนึ่ง เเล้วไม่มีเวลาอ่านหนังสือ ทำให้ผลการเรียนเเย่ลง จนอาจารย์ที่ปรึกษาเรียกไปคุย เเละมีบางคำของอาจารย์ทำให้เป็นจุดเริ่มต้นของโรคซึมเศร้า ต้องบอกก่อนนะว่าไม่โทษใครทั้งนั้น ไม่มีใครอยากให้เกิดเรื่องราวแบบนี้เเน่นอน ให้อภัยเท่านั้น ตอนนี้ก็ผ่านมาเเล้วเกือบ 10 ปี (มั่งนะ)
คบกันเเรกๆ ไม่รู้ว่าเค้าเป็นโรคซึมเศร้านะ เค้าเล่าให้ฟังเอง เเละไม่มีใครรู้นอกจากครอบครัวของเค้า จะบอกว่าโดยนิสัยเค้าก็เป็นคนพูดน้อย ไม่ค่อยกล้า เเสดงออก มันเป็นเหตุที่เค้าอยากมีเพื่อน พอเพื่อนชวนทำธุรกิจเลยไม่กล้าปฏิเสธ ไปทุกครั้งที่เพื่อนชวน ฉะนั้นถ้าเรามีเพื่อนนิสัยทำนองนี้ หรือใครมีเพื่อนขี้อาย ช่วยชวนเพื่อนออกจากห้องเเละชวนไปชิว คุยกับเค้าเยอะๆ ให้เค้ากล้าที่พูดเรื่องตนเองออกมา อย่างน้อยเค้าจะได้ระบายออกมาบ้าง
ครอบครัวก็สำคัญนะ เพราะเค้าอยู่ในครอบครัวคนจีน พ่อค่อนข้างคาดหวังให้ลูกเรียนสูงๆ หน้าที่การงานดีๆ พ่อไม่ผิดที่อยากให้ลูกได้ดี เเต่พ่อเเม่ควรพูดคุยกับลูกให้มาก เเละใกล้ชิดอย่าให้เค้าเผชิญความท้าทายนั้นคนเดียว บอกเลยว่าคำพูดของพ่อเเม่ก็เป็นตัวสำคัญเหมือนกัน
>>>>>>>>>>>>> ครั้งต่อไปจะมาบอกวิธีการรับมือกับคนเป็นโรคซึมเศร้า ^^ เพราะกว่าจะผ่านมา 3 ปี ตอนน้นก็ร้องไห้หนักมาก คิดว่าคงจะพอ เเต่สุดท้ายก็มานั่งตรงนี้เเหละ อิอิ