การที่หนูทำร้ายตัวเองหนูบ้าไหมคะ ครอบครัวหนูไม่สนใจไม่สนใจเลยจริงๆ พ่อเเม่เเยกทางกันส่วนหนูอยู่ตรงกลาง ได้มาอยู่กับอากับปู่ย่าพ่อมาหาบ้างตอนเเรกก้อาจจะรู้สึกดี อย่างน้อยพ่อก็ซื้อตัวเรามาจากเเม่ เเต่พอพ่อเเต่งงานมีลูกก็ต้องดูเเลลุกอีกคนนี่คะ ส่วนเเม่ก็เเต่งงานมีลูกอีกสอง คอรยครัวอยากให้เป็นนู่นเป็นนี่ เเต่ก็ไม่มีใครสนัมสนุนสักคน การบ้านสอนก็ไม่สอนทำเองหาเอง ถามก็ไม่ตอบสนใจเเต่โทรศัพท์เเต่พอหนูจับมันบ้างก็โดนด่าว่ามัวเเต่จ้องหน้าจอ ความเครียดที่สะสมมามันกี่ปีเเล้วก็ไม่รู้ จนมาถึงจุดที่ต้องร้องไห้ตอนกลางคืนเพราะเเบกรับมันไหวเเล้ว ทำไมถึงไม่สนใจเราบ้าง เราจะทำอะก็ไม่สนใจ ยิ่งน้องมาเราก็ยิ่งหมาหัวเน่าเข้าไปใหญ่ ทำร้ายตัวเองใช้มีดกรีดตามประสาคนอยากเรียกร้องความสนใจ(สำหรับหนู)เเต่พอทำเเล้วไง เหมือนเดิม ทำเเล้วทำอีกจนเเขนเป็นรอยมีดไปหมด ไม่มีใครสนใจ ไรเลย ความสัมพันในครอบครัวใช่ว่าจะดี หนูเเค่อยาให้พวกเขาสนใจหนูบ้าง อยากปรึกษาได้ อยากพูดคุยได้เหมือนครอยครัวคนอื่นเค้า เเต่เอ๊ะ เราเรียกว่าครอยครัวไม่ได้นี่นา ตอนนี้หนูตั้งใจจะซื้อยานอนหลับมาทาน อยากช็อคจนเข้าโรงบาลบ้าง เเต่ก็กลัวตาย เพราะนอนอยู่ชั้นบนคนเดียว เลเ้วถ้าเรานิ่งใจเขาจะสนใจเราบ้างรึป่าว พอละ จะร้องไห้อีก เเต่ก็ช่างเถอะ เป็นเบเบนี้ก็ดีเเล้วไม่ใช่หรอ สะอิดสะเอียนกับการเห็นเเละที่จะมีครอยครัวความรักอันอบอุ่นไปเเล้ว555..... บางครั้งการทำร้ายตัวเองการได้เห็นเลือดตัวเองไหลออกมามันก็มีความสุขจนอยากหัวเราะเหมือนกันนะ 555