ก็รู้ตัวว่าตัวเองเป็นตัวปัญหา ไม่ปกติเป็นโรคจิตเวชอีก จะทำอะไร จะคิดอะไร ก็ไม่รู้ว่าควรหรือไม่ควร ไม่รู้การใช้ชีวิตขั้นพื้นฐานอีก ไม่รู้ว่าคนธรรมดาเค้าทำกันยังไง เเถมยังกลัวคน กลัวสายตา กลัวความคิดที่เค้าคิดเกี่ยวกับตัวเราค่ะ นี่คือคำจำกัดความของเราค่ะ เราเป็นโรคกลัวการเข้าสังคมค่ะ
ปัญหาของเราคือ เวลามีงานที่เป็นกลุ่มหรือคนหมู่มาก ในสายตาคนอื่นมองเราว่าเป็นคนเห็นเเก่ตัว ไม่ช่วยงานหรือช่วยน้อยมาก เเต่ตัวเราเองคิดเเค่ว่า งานนั้นเราไม่รู้เรื่องไม่ถนัดเเล้วคนอื่นๆก็ทำได้ดีกว่าเรา เราเลยปล่อยให้เค้าทำกันไปเราเเค่อยู่เฉยๆ เเต่อะไรที่พอทำได้ก็ทำนะเเต่เเค่เล็กน้อยถ้าเทียบกับคนอื่น เราคิดว่าเราควรอยู่เฉยๆถ้าไม่รู้อะไรเลยดีกว่าตะบี้ตะบันทำเเล้วออกมาไม่ดี เรากลัวไม่ถูกใจเพื่อน บางทีทำออกมาเเล้วเพื่อนไม่เเอาไม่ชอบเลยทำเองใหม่ สรุปก็ทำใหม่อยู่ดี เลยปล่อยให้เพื่อนทำกันเองเลย เพื่อนเลยไม่ค่อยชอบเรา เเต่เราก็อธิบายให้เพื่อนฟังเเล้วนะ เเต่ไม่ได้บอกว่าเราไม่ปกติ เราไม่รู้ควรจะทำไงดี เพราะตอนนี้เราได้เเตกหักกับเพื่อนไปเเล้ว เเต่เราก็พยายามปรับปรุงตัวเท่าที่เราจะทำได้เเล้วนะ เเต่ว่ามันก็เหมือนเดิมเราก็ไม่รู้จะเเก้ไขยังไงเเล้ว กลายเป็นว่าเรากลัวเพื่อนไปเลย กลัวจนอยากจะหนีหลายครั้งเเต่ก็ยังทนในสู้ต่อไป เพราะเชื่อว่าเรื่องมันจะดีขึ้น เเต่งานที่จะถึงนี้เรากลัวที่จะทำร่วมกับเพื่อน เพราะเรารู้ตัวว่าเราไร้ประโยชน์ ไม่จำเป็นต้องมีเรางานมันก็เสร็จได้ เราเลยเลือกที่จะหนีเพราะครั้งนี้เราทนไม่ไหวเเล้ว อยู่เเล้วอึดอัด โดนทั้งเเซะ ทั้งจิกกัด ทั้งโดนสายตาว่าเกลียดเราไม่ชอบเรามองมาอีก เรากลัว หลายครั้งที่เราน้ำตาจะไหลจะร้องไห้เราทำได้เเต่กลั้นไว้ เรารู้สึกว่าถ้าร้องเราน่าจะโดนหนักกว่าเดิมเเน่ๆ เเต่ครั้งนี้เราทนไม่ไหวเเล้วจริงๆ เราควรหนีมั้ยคะ? เราหนีได้มั้ยคะ? เราจะทำอย่างงั้นมันจะดีกว่ามั้ยคะ? เรากลัวมากเลยค่ะ
เเต่อย่าว่าเพื่อนเราเลยนะคะ เราทำตัวเองค่ะ เเค่เราผิดเองที่คิดเเบบคนปกติไม่ได้เองค่ะ ผิดที่เป็นเราค่ะ เรามันน่ารังเกียจเองค่ะ เรามันไร้ค่าเองค่ะ ช่วยบอกเราทีค่ะว่าเราควรจะทำยังกับเรื่องนี้ดีคะ?
ป.ล.ถ้าเเท็กผิดห้องขออภัยด้วยนะคะ
กลัวกับการเผชิญหน้าปัญหา ควรหนีดีมั้ยคะ?
ปัญหาของเราคือ เวลามีงานที่เป็นกลุ่มหรือคนหมู่มาก ในสายตาคนอื่นมองเราว่าเป็นคนเห็นเเก่ตัว ไม่ช่วยงานหรือช่วยน้อยมาก เเต่ตัวเราเองคิดเเค่ว่า งานนั้นเราไม่รู้เรื่องไม่ถนัดเเล้วคนอื่นๆก็ทำได้ดีกว่าเรา เราเลยปล่อยให้เค้าทำกันไปเราเเค่อยู่เฉยๆ เเต่อะไรที่พอทำได้ก็ทำนะเเต่เเค่เล็กน้อยถ้าเทียบกับคนอื่น เราคิดว่าเราควรอยู่เฉยๆถ้าไม่รู้อะไรเลยดีกว่าตะบี้ตะบันทำเเล้วออกมาไม่ดี เรากลัวไม่ถูกใจเพื่อน บางทีทำออกมาเเล้วเพื่อนไม่เเอาไม่ชอบเลยทำเองใหม่ สรุปก็ทำใหม่อยู่ดี เลยปล่อยให้เพื่อนทำกันเองเลย เพื่อนเลยไม่ค่อยชอบเรา เเต่เราก็อธิบายให้เพื่อนฟังเเล้วนะ เเต่ไม่ได้บอกว่าเราไม่ปกติ เราไม่รู้ควรจะทำไงดี เพราะตอนนี้เราได้เเตกหักกับเพื่อนไปเเล้ว เเต่เราก็พยายามปรับปรุงตัวเท่าที่เราจะทำได้เเล้วนะ เเต่ว่ามันก็เหมือนเดิมเราก็ไม่รู้จะเเก้ไขยังไงเเล้ว กลายเป็นว่าเรากลัวเพื่อนไปเลย กลัวจนอยากจะหนีหลายครั้งเเต่ก็ยังทนในสู้ต่อไป เพราะเชื่อว่าเรื่องมันจะดีขึ้น เเต่งานที่จะถึงนี้เรากลัวที่จะทำร่วมกับเพื่อน เพราะเรารู้ตัวว่าเราไร้ประโยชน์ ไม่จำเป็นต้องมีเรางานมันก็เสร็จได้ เราเลยเลือกที่จะหนีเพราะครั้งนี้เราทนไม่ไหวเเล้ว อยู่เเล้วอึดอัด โดนทั้งเเซะ ทั้งจิกกัด ทั้งโดนสายตาว่าเกลียดเราไม่ชอบเรามองมาอีก เรากลัว หลายครั้งที่เราน้ำตาจะไหลจะร้องไห้เราทำได้เเต่กลั้นไว้ เรารู้สึกว่าถ้าร้องเราน่าจะโดนหนักกว่าเดิมเเน่ๆ เเต่ครั้งนี้เราทนไม่ไหวเเล้วจริงๆ เราควรหนีมั้ยคะ? เราหนีได้มั้ยคะ? เราจะทำอย่างงั้นมันจะดีกว่ามั้ยคะ? เรากลัวมากเลยค่ะ
เเต่อย่าว่าเพื่อนเราเลยนะคะ เราทำตัวเองค่ะ เเค่เราผิดเองที่คิดเเบบคนปกติไม่ได้เองค่ะ ผิดที่เป็นเราค่ะ เรามันน่ารังเกียจเองค่ะ เรามันไร้ค่าเองค่ะ ช่วยบอกเราทีค่ะว่าเราควรจะทำยังกับเรื่องนี้ดีคะ?
ป.ล.ถ้าเเท็กผิดห้องขออภัยด้วยนะคะ