ปี 1972 ทีมรักบี้อุรุกกวัยพร้อมญาติบางส่วนได้ขึ้นเครื่องบินผ่านเทือกเขาแอนดีสเพื่อไปลงเล่นรักบี้ในชิลี แต่เครื่องบินประสบอุบัติเหตุตกกระแทกกับยอดเขา ปีกและหางเครื่องขาด ลำตัวเครื่องไหลไปตามไหล่เขา นักบินและลูกเรือเสียชีวิต เหลือนักกีฬาและญาติรอดมาได้ 27 คน ผู้รอดชีวิตพยายามช่วยเหลือกันในเบื้องต้น แต่วิทยุเครื่องบินเสียหายจนใช้การไม่ได้ พวกเขาต้องนอนกันในซากเครื่องบินรอการช่วยเหลือ
ระหว่างรอการช่วยเหลือ 

พวกเขาแบ่งส่วนอาหารกันเท่าที่มี ทำที่ตากหิมะให้ละลายเป็นน้ำดื่ม สามวันต่อมาเห็นเครื่องบินบินสำรวจหลงดีใจคิดว่าเครื่องบินสำรวจจะพบพวกเขาแล้วและนำอาหารมากินจนหมด หลายวันผ่านไปยังไม่มีหน่วยช่วยเหลือเข้ามา พวกเขาประดิษฐ์วิทยุเล็กๆ จนรับสัญญาณได้และได้รู้ว่าทางการได้เลิกค้นหาพวกเขาแล้ว
พวกเขาพยายามปีนเขาเพื่อทำการสำรวจเส้นทาง แต่พบปัญหาว่าไม่มีเรี่ยแรงในการปีนเขา จึงตกลงใจที่จะกินเนื้อศพคนที่ตายไปแล้ว เพื่อจะได้มีแรง

พวกเขาติดอยู่บนเขานาน 61 วัน เหลือผู้รอดชีวิตเพียง 16 คน
หลังจากนั้นพวกเขาได้ขึ้นไปทำไม้กางเขนยักษ์ปักไว้บริเวณจุดที่เครื่องตกเพื่อรำลึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา

..... เป็นไงคะ แค่อ่านเรื่องย่อก็สัมผัสได้ถึงความหดหู่ ทารุณ น่าสงสาร แล้วใช่มั้ย ขนาดดูแค่ในหนังยังสะเทือนใจขนาดนี้ ลองคิดย้อนดูว่าตอนนั้นพวกคนเหล่านั้นน่าสงสารกันมากๆเลยเนาะ 

..... เรื่องนี้มันเป็นแรงบันดาลใจให้กับคนที่สิ้นหวัง ท้อแท้ในชีวตเลยนะ มันสอนให้มนุษย์รู้ว่า คนเราอยู่ได้เพราะความหวัง