#ในวันที่ตั้งใจฟังเสียงของความเงียบ
เพราะความเงียบอาจคือ "ตัวแทนของสิ่งที่ทำให้เราเปลี่ยวเหงา" เราเลยมักกลบความเปลี่ยวเหงานั้นด้วยเสียง เราเปิดเพลงดังๆที่เราชอบ เราออกไปพบเจอผู้คน เราออกไปสังสรรค์ เพียงเพื่อให้พบเจอกับกิจกรรมที่มีเสียง เสียงที่ดังมากพอที่จะกลบความเงียบในใจของเรา

แต่พอเมื่อเสียงทุกอย่างสงบลง....เรากลับพอเจอกับความเงียบอีกครั้ง ความเงียบที่ทำให้เราเปลี่ยวเหงา ความเงียบที่ทำให้เราโดดเดียว เราเริ่มขวนขวายหาเสียงอีกเช่นเคยและทุกครั้งเมื่อเสียงเหล่านั้นเงียบลง เราก็กลับมาเริ่มต้นที่ความเหงาดั่งเดิม

อาจเพราะเราอยากได้ยินแต่เสียงจากภายนอก จนบางทีเราก็ลืมไปว่า "เสียงข้างในกำลังพยายามคุยกับเรา" แต่เสียงที่อยู่ภายในนั้น ไม่มีเมโลดี้ ไม่มีทำนอง ไม่มีเนื้อร้อง มีเพียงแค่ความเงียบ ความเงียบที่อยากส่งเสียงให้เราได้ยิน

และหากลองตั้งใจฟังเสียงของความเงียบ ความเงียบจะบอกเราว่า ตัวเขาไม่ใช่ความเปลี่ยวเหงา ตัวเขาไม่ใช่ความโดดเดี่ยว เขาคือส่วนนึงในชีวิตของเรา โปรดลองฟังเขาดูบ้าง เสียงของเขาก็อาจไพเราะไม่แพ้กับเสียงดนตรี เสียงของเขาก็มีท่วงทำนองที่อยากให้เรารู้จัก เขาอยากให้เรารู้จักเขาเหมือนที่เขารู้จักตัวเราเป็นอย่างดี

ในวันหนึ่งที่คุณเริ่มรู้สึกว่า ความเงียบของคุณกำลังส่งเสียง ก็ลองตั้งใจฟังเขาดูซักครั้ง ลองฟังว่าความเงียบนั้นกำลังจะบอกอะไร ลองปล่อยให้ความเงียบกับหัวใจได้ทำงาน คุณอาจจะเริ่มเข้าใจว่าความเปลี่ยวเหงาหรือโดดเดี่ยวไม่ได้เกิดจากข้างใน แต่เกิดจากข้างนอกนั่นต่างหาก