เราไม่ได้ทำตามความฝันของเรา แต่เราเรียนเพื่อที่จะทำตามในสิ่งที่พ่อแม่เขาต้องการให้เราเรียน
ตั้งแต่ที่เรียนมา... เราตั้งเป้าหมายไว้แค่ เรียนให้จบ เพื่อความภาคภูมิใจของพ่อแม่... แค่นั้น... เพราะเป็นเหมือนการทดแทนบุญคุณที่ไม่มีวันหมด และเพราะความกตัญญู...
ในความยินดี ดีใจ ที่เรียนจบ.. แต่กลับมีน้ำตา เพราะ เราไม่ได้มีความสุขจริงๆเลย
ทุกครัเงที่มีใครถามว่า อนาคตอยากทำอะไร อยากเป็นอะไร อีก 5 ปีมองตนเองว่าเราอยู่ตรงไหน อะไรคือความภาคภูมิใจในชีวิต ทำไมสนใจเข้าเรียนอันนี้ ทำไม.. ทำไม..
เรากลับไม่มีคำตอบให้ เพราะเราตั้งเป้าแค่ เรียนเพื่อท่าน แต่เป้าหมายต่อไป ไม่ชัดเจน เราอยากทำงาาน แต่านกลับไม่ต้องการเรา เพราะเราไม่มีเสน่ห์ ไม่สามารถนำเสนอตัวเราเพื่อขายเราให้ไปทำงานร่วมกับบริษัทได้ ไม่มี passion!!
.. .ไม่มีไฟ หรือ แรงจูงใจ อะไรเลย...
เร่าพยายามแล้ว ในนการหาแรงบันดาลใจ แต่ในหัวกลับว่างเปล่า แล้วมีคำถามผุดขึ้นมาว่า จริงแล้วเราต้องการอะไร
ไม่มีคำตอบ...
จนมันเริ่ม จับหาทางไป ไม่ถูก.. เราจบมา ไปสมัคร สัมภาษณ์หลายที่ ความสามารถมี แต่โปรโมทตนเองไม่ได้.. ตายในคำถามที่ว่า แท้จริงแล้ว เป้าหมายเราคืออะไร แท้จริงแล้วอาชีพที่ใฝ่ฝันคืออะไร... ความมั่นใจ ความเตรียมพร้อมที่เราตั้งใจจะมาสมัครงาน มันกลับหายไปหมด และกลายเป็นกลายเป็นเราไม่มีคำตอบ ที่สวยหรู ให้...
จึงกลับมานั่งคิดว่า เราต้องการอะไรในชีวิต
.. . เราเดินตาม แรงดัน ความคาดหวังพ่อแม่มาตลอด
เราบรรลุเป้าหมายแค่ เรียนให้จบ แล้วหางาาน ให้ ที่สมกับ ใบวุฒิ ที่เราได้มา กับสายวิชาธุรกิจการบิน.. .เราตั้งเป้าไว้พื้นๆ แค่จบแล้วทำงานสนามบินก็พอ...
เป้าหมาย เราไม่มีตั้งแต่ต้น.. . เป้าหมายมันไม่ชัดเจนพอ ที่จะไปบอกใครต่อใคร.. ..
มันเริ่มรู้สึกท้อแท้ ในหัวกลับว่างเปล่า.. . กลับกัน คนที่อายุเท่ากัน หรือ น้อยกว่า กลับมีธุรกิจส่วนตัวและประสบความสําเร็จมากมาย.. .เราเหมือนก้าวชีวิตพลาด ตอนนี้ แค่เริ่มจับอะไร ยังไม่มีเลย..
จนมีคำถามในหัวว่า เราจะเริ่มต้นใหม่ ดีมั้ย.. . ยอมเสียเวลา อีก 4 ปี เพื่อไปเรียนไปศึกษาในสิ่งที่เราชอบ หรือ มันจะเป็นการเสียเวลาชีวิตมากไป? ยอมทนๆหางานกับสิ่งที่เราจำใจได้มา..
เรียน ตามใจพ่อแม่... คือการกตัญญู งั้นหรือ? จบ ป.ตรี แล้ว แต่รู้สึกไม่มีเป้าหมายในชีวิต
ตั้งแต่ที่เรียนมา... เราตั้งเป้าหมายไว้แค่ เรียนให้จบ เพื่อความภาคภูมิใจของพ่อแม่... แค่นั้น... เพราะเป็นเหมือนการทดแทนบุญคุณที่ไม่มีวันหมด และเพราะความกตัญญู...
ในความยินดี ดีใจ ที่เรียนจบ.. แต่กลับมีน้ำตา เพราะ เราไม่ได้มีความสุขจริงๆเลย
ทุกครัเงที่มีใครถามว่า อนาคตอยากทำอะไร อยากเป็นอะไร อีก 5 ปีมองตนเองว่าเราอยู่ตรงไหน อะไรคือความภาคภูมิใจในชีวิต ทำไมสนใจเข้าเรียนอันนี้ ทำไม.. ทำไม..
เรากลับไม่มีคำตอบให้ เพราะเราตั้งเป้าแค่ เรียนเพื่อท่าน แต่เป้าหมายต่อไป ไม่ชัดเจน เราอยากทำงาาน แต่านกลับไม่ต้องการเรา เพราะเราไม่มีเสน่ห์ ไม่สามารถนำเสนอตัวเราเพื่อขายเราให้ไปทำงานร่วมกับบริษัทได้ ไม่มี passion!!
.. .ไม่มีไฟ หรือ แรงจูงใจ อะไรเลย...
เร่าพยายามแล้ว ในนการหาแรงบันดาลใจ แต่ในหัวกลับว่างเปล่า แล้วมีคำถามผุดขึ้นมาว่า จริงแล้วเราต้องการอะไร
ไม่มีคำตอบ...
จนมันเริ่ม จับหาทางไป ไม่ถูก.. เราจบมา ไปสมัคร สัมภาษณ์หลายที่ ความสามารถมี แต่โปรโมทตนเองไม่ได้.. ตายในคำถามที่ว่า แท้จริงแล้ว เป้าหมายเราคืออะไร แท้จริงแล้วอาชีพที่ใฝ่ฝันคืออะไร... ความมั่นใจ ความเตรียมพร้อมที่เราตั้งใจจะมาสมัครงาน มันกลับหายไปหมด และกลายเป็นกลายเป็นเราไม่มีคำตอบ ที่สวยหรู ให้...
จึงกลับมานั่งคิดว่า เราต้องการอะไรในชีวิต
.. . เราเดินตาม แรงดัน ความคาดหวังพ่อแม่มาตลอด
เราบรรลุเป้าหมายแค่ เรียนให้จบ แล้วหางาาน ให้ ที่สมกับ ใบวุฒิ ที่เราได้มา กับสายวิชาธุรกิจการบิน.. .เราตั้งเป้าไว้พื้นๆ แค่จบแล้วทำงานสนามบินก็พอ...
เป้าหมาย เราไม่มีตั้งแต่ต้น.. . เป้าหมายมันไม่ชัดเจนพอ ที่จะไปบอกใครต่อใคร.. ..
มันเริ่มรู้สึกท้อแท้ ในหัวกลับว่างเปล่า.. . กลับกัน คนที่อายุเท่ากัน หรือ น้อยกว่า กลับมีธุรกิจส่วนตัวและประสบความสําเร็จมากมาย.. .เราเหมือนก้าวชีวิตพลาด ตอนนี้ แค่เริ่มจับอะไร ยังไม่มีเลย..
จนมีคำถามในหัวว่า เราจะเริ่มต้นใหม่ ดีมั้ย.. . ยอมเสียเวลา อีก 4 ปี เพื่อไปเรียนไปศึกษาในสิ่งที่เราชอบ หรือ มันจะเป็นการเสียเวลาชีวิตมากไป? ยอมทนๆหางานกับสิ่งที่เราจำใจได้มา..