เราเริ่มรู้สึกตัวว่าเป็น"โรคซึมเศร้า"ตั้งแต่ม.ต้นแล้ว จนตอนนี้ม.ปลาย วันก่อนเรากับพ่อทะเลาะกันนิดหน่อย เราโมโหมาก โกรธ เราเลย"คิดสั้นเอาคัตเตอร์กรีดแขนตัวเอง"เราก็คงคิดว่ามันก็เหมือนเดิมที่กรีดไป"เดี๋ยวก็หาย"วันต่อมาเราลืมว่าเรามีแผลทำให้แม่เราเห็นแผลของเราทำให้พ่อกับแม่เรียกเราไปคุยแต่ตอนที่เขาถาม"เขาถือไม้ด้วยเหมือนถ้าเราไม่พูดเขาจะตีนะ"มันทำให้เราเศร้ามากกว่าเดิมแล้วก็กดดันมากๆเราร้องไห้ออกมาพ่อเราก็บังคับถามทุกอย่าง ด่าด้วยคำหยาบถามว่าอยากจะตายหรอ😥 แม่เราบอกว่า"แม่เราเข้าใจเราทุกอย่างนะ"แต่เธอไม่เคยห้ามพ่อที่จะตีเราเลยและแม่เขาไม่รู้ด้วยซ้ำวิธีการถามและแสดงออกมันเป็นการบังคับกดดันมันยิ่งทำให้เรารู้สึกไม่ดีจนทำให้วันต่อมา"เราโกหกแม่ว่าเราจะไปโรงเรียน"แต่จริงๆแล้วเราไป"สวนสาธารณะไปนั่งวาดรูปแล้วก็ไปนั่งโง่ๆอยู่ทำไมไม่รู้"เพราะเรารู้ว่าถ้าเราไปโรงเรียนเราต้องร้องไห้ทั้งวันแน่นอนเพราะวันนั้นเราก็ร้องไห้ตลอด"แต่พยายามเก็บเสียงเพราะอยู่สวนสาธารณะ" เราพยายามทำให้จิตใจสงบ พอเรารู้สึกว่าเราสบายใจขึ้น"แค่นิดเดียว"แล้วพอตกกลางคืนมาเรายิ่งเศร้ากว่าเดิมเพราะว่าแม่เราไปบอก"พี่เราที่อยู่ต่างจังหวัดแล้วพี่เขาก็ทักมา"ยิ่งทำให้เราเศร้า""เพราะพี่เขาไม่รู้ว่าคำนั้นทำให้เรารู้สึกเศร้าแค่ไหน""พี่เขาทักมาว่า"ได้ยินข่าวว่าเป็นเด็กมีปัญหาหรอ"มันเป็นคำที่ไม่ควรพูดออกมาเลยมันยิ่งทำให้เรารู้สึกเศร้ามากกว่าเดิมมากๆ ทำให้รู้สึกว่า_ไม่มีใครที่เราสามารถระบายออกไปได้เลย_แค่คิดก็จะร้องไห้แล้วมันไม่มีทางที่จะทำให้ครอบครัวเข้าใจโดยที่เราไม่ต้องพูดหรือเปล่า เพราะเรารู้สึกว่าถ้าพูดไปเขาคงไม่เข้าใจหรอกและคงไม่รับฟังเราหรอก