มีใครเคยเป็นไหม ที่มีความสุขกับการทำร้ายตัวเอง ตบตีต่อยตัวเอง เวลาได้ทำแล้วโคตรรู้สึกดี สบายใจ หัวเราะ ไม่เจ็บไม่รู้สึก แต่ไม่ได้บ้านะ! อาจฟังดูตลก บางคนอาจจะคิดว่าคนปกติเขาไม่ทำกัน🥴
เห้ยยย เรารู้สึกว่าเราปกติเว้ย เรายังพอที่จะรู้ตัวเองว่าทำอะไรลงไป แต่มันคือความสุข เราเลยเลือกทำ

(ทุกอย่างล้วนมีที่มาใช่ไหม เราก็มีที่มา)
เราเป็นแม่ลูกสองเลี้ยงลูกทั้งวันทั้งคืน ทำทุกอย่างทั้งลูกทั้งผัว แต่ผัวจะพูดทุกครั้งว่าหน้าที่มีแค่นี้หรอ เป็นแม่เ หี่ ยไร ไปทำงานมั้ยกูเลี้ยงเอง  สารพัดคำด่าหยาบๆ นั่นคือสิ่งที่ออกจากปากผัวทุกครั้งและตลอด แต่เราไม่เคยโต้ตอบเลยสักครั้ง เพราะผัวเราอารมณ์ร้อน พูดไปก็หาว่าไม่พอใจ เรื่องก็ใหญ่ไปอีก มีหลายๆครั้งที่ขู่ด้วยการจะกระทืบบ้าง แรกๆเราร้องไห้ตลอดนะที่ต้องมาเจอแบบนี้ แต่ตั้งแต่เรารู้ว่าการทำร้ายตัวเองมันมีความสุข เลยไม่เคยร้องไห้อีกเลย เราเฉยชามากเวลาผัวด่า แต่ไม่ใช่ไม่ฟัง เราฟังและจดจำทุกคำพูดเลย และคิดย่ำไปวนมาตลอด แล้วเก็บไว้ในใจที่ไม่สามารถพูดให้ใครฟังได้และเป็นแบบนี้มานาน..

เรารู้สึกว่าในเมื่อเราไม่มีสิทธิ์แม้แต่พูดอธิบายได้ ยิ่งพูดยิ่งมีปัญหา เราเลือกที่จะเงียบไม่ดีกว่าหรอ
ผัวเราเอาความคิดตัวเองเป็นหลัก บ้าพลัง และไม่รับฟังใคร ตัวเองถูกเสมอ

แต่เราควบคุมตัวเองได้ เราไม่เคยทำร้ายลูก แม้แต่คำพูดแย่ๆก็ไม่เคยออกจากปากเรา เรายิ้มให้ลูกทุกครั้งเวลาที่ผัวด่าแล้วลูกมอง แต่ในใจน้ำตาเอ่อล้นไปแล้ว