ไปเรียนก็ต้องมีเพื่อน?
ใช่ไปเรียนก็ต้องมีเพื่อนอยู่แล้ว แต่กลับเรามันไม่ใช่อย่างนั้น เราไม่มีเพื่อน
ช่วงชีวิตประถมมันดีมากๆมันดีที่สุดจนอยากย้อนเวลากลับไปใช้ชีวิตตอนนั้นอีกครั้ง เรามีเพื่อนเป็นกลุ่มใหญ่ มีเพื่อนต่างห้องมากมาย คนที่เราไม่เคยพูดด้วย เขาก็มาทักเราเราก็สนิทกัน มีเพื่อนมากมายคอยทัก
แต่มันต่างจากนี้ที่เราอยู่มัธยม เราอยู่ม.1 เป็นการเริ่มอะไรใหม่ๆ โรงเรียนใหม่ เพื่อนใหม่ แรกๆการใช้ชีวิตม.1 มันก็ดีเรามีเพื่อน แต่มันก็แค่แรกๆจริงๆ
พอผ่านไปเราเริ่มไม่มีเพื่อนซึ่งอันนี้เราไม่เข้าใจ เราไม่ได้ทะเลาะกับเพื่อน เราว่าเราก็ดีกับเพื่อนมากเลยนะ เราคอยช่วยเพื่อน เรารักเพื่อนมากๆ
เราก็เริ่มโดนการกระทำเริ่มจากโดนทิ้งให้เดินตามหลังเพื่อนในกลุ่มคนเดียวเป็นประจำ (เราก็เสียใจแต่เราก็ไม่มีพูดออกไป)
เพื่อนไปไม่ชวน ชวนเพื่อนในกลุ่มยกเว้นเราคนเดียว บางทีเราก็ไปเจอและก็อยู่ด้วย แต่นางไม่สนใจเราเลยสักนิดเสียใจมากๆ
ไม่สนใจ? เพื่อนไม่สนใจ แค่เสียงที่เราพูดเขายังทำเหมือนไม่ได้ยินเลย เราแค่อยากจะเมาท์ แต่ไม่มีใครับฟังบางทีก็พูดแทรกคุยกันเหมือนเราไม่ได้พูด
เมื่ออะไรๆทุกอย่างชัดเจนความห่างเหินก็มากขึ้นทุกวัน
กินข้าว? เดินไปกินข้าวคนเดียวมันเป็นความรู้สึกแบบไม่อยากจะสนใจใครเลย แต่สายตาที่คนอื่นมองมันทำให้เราหดหู่จิตใจมาก
เวลาเดินไปไหนมาไหนก็มีแต่คนเดินมากับเพื่อน เราเห็นเราก็อิจฉามากๆ ทำไหมการเริ่มอะไรใหม่ของเรากลับแย่ขนาดนี้
เราก็ได้แต่คิดถึงตอนอยู่ประถมเป็นช่วงเวลาที่ดีมากแต่ตอนนี้ มันทำเราเครียด ทำให้เราไม่อยากไปโรงเรียน
เพื่อนเก่ามาถามว่า มีเพื่อนสนิทกี่คนเนี่ย ซึ่งเป็นคำถามที่แบบว่าเราเองก็ตอบไม่ได้ โชคร้ายที่ไม่ได้อยู่เดียวกับเพื่อนเก่า
เราเลยหาอะไรทำให้ตัวเองยุ่งๆแบบว่าทำงานที่ครูสั่งในห้องเรากลายเป็นเด็กขึ้นมาเลย แต่สิ่งที่เราทำเราฝืนตัวเองเราหลอกตัวเอง ที่เราทำแบบนี้ เราไม่อยากต้องนั่งมองเห็นเพื่อนคุยกันเล่นกัน มันทำให้หดหู่ใจ และอิจฉา ต่อให้ได้ยินเราก็จะไม่สนใจ
เราทนจนมันปิดเทอมแล้วตอนนี้อีกไม่กี่อาทิตย์ก็จะเปิดเทอมแล้ว เราก็ต้องกลับไปเป็นแบบนั้นอีกเราไม่ได้พูดกับใครเลย เราเงียบเพราะพูดไปไม่มีใครรับฟัง เอาง่ายๆเราไม่มีใครคบเราเลย ช่วงเวลาที่เราต้องกลับมาบ้านร้องไห้อีกมันคงเป็นแบบนี้สินะ
ไปเรียนสิ่งที่ทำให้อยากไป คือเพื่อน
แต่เราไม่มีเพื่อนเราไม่รู้จะไปรึกษากับใคร การเดินคนเดียวกินข้าวคนเดียวการเห็นคนอื่นคุยกับกะเพื่อนเป็นกลุ่ม การเห็นคนมีความสุข เราก็มีโมเมนต์อย่างนั้นบ้าง แต่เราคงไม่มีโอกาส
#เพื่อนไม่คบ
ไปเรียนก็ต้องมีเพื่อน?
ใช่ไปเรียนก็ต้องมีเพื่อนอยู่แล้ว แต่กลับเรามันไม่ใช่อย่างนั้น เราไม่มีเพื่อน
ช่วงชีวิตประถมมันดีมากๆมันดีที่สุดจนอยากย้อนเวลากลับไปใช้ชีวิตตอนนั้นอีกครั้ง เรามีเพื่อนเป็นกลุ่มใหญ่ มีเพื่อนต่างห้องมากมาย คนที่เราไม่เคยพูดด้วย เขาก็มาทักเราเราก็สนิทกัน มีเพื่อนมากมายคอยทัก
แต่มันต่างจากนี้ที่เราอยู่มัธยม เราอยู่ม.1 เป็นการเริ่มอะไรใหม่ๆ โรงเรียนใหม่ เพื่อนใหม่ แรกๆการใช้ชีวิตม.1 มันก็ดีเรามีเพื่อน แต่มันก็แค่แรกๆจริงๆ
พอผ่านไปเราเริ่มไม่มีเพื่อนซึ่งอันนี้เราไม่เข้าใจ เราไม่ได้ทะเลาะกับเพื่อน เราว่าเราก็ดีกับเพื่อนมากเลยนะ เราคอยช่วยเพื่อน เรารักเพื่อนมากๆ
เราก็เริ่มโดนการกระทำเริ่มจากโดนทิ้งให้เดินตามหลังเพื่อนในกลุ่มคนเดียวเป็นประจำ (เราก็เสียใจแต่เราก็ไม่มีพูดออกไป)
เพื่อนไปไม่ชวน ชวนเพื่อนในกลุ่มยกเว้นเราคนเดียว บางทีเราก็ไปเจอและก็อยู่ด้วย แต่นางไม่สนใจเราเลยสักนิดเสียใจมากๆ
ไม่สนใจ? เพื่อนไม่สนใจ แค่เสียงที่เราพูดเขายังทำเหมือนไม่ได้ยินเลย เราแค่อยากจะเมาท์ แต่ไม่มีใครับฟังบางทีก็พูดแทรกคุยกันเหมือนเราไม่ได้พูด
เมื่ออะไรๆทุกอย่างชัดเจนความห่างเหินก็มากขึ้นทุกวัน
กินข้าว? เดินไปกินข้าวคนเดียวมันเป็นความรู้สึกแบบไม่อยากจะสนใจใครเลย แต่สายตาที่คนอื่นมองมันทำให้เราหดหู่จิตใจมาก
เวลาเดินไปไหนมาไหนก็มีแต่คนเดินมากับเพื่อน เราเห็นเราก็อิจฉามากๆ ทำไหมการเริ่มอะไรใหม่ของเรากลับแย่ขนาดนี้
เราก็ได้แต่คิดถึงตอนอยู่ประถมเป็นช่วงเวลาที่ดีมากแต่ตอนนี้ มันทำเราเครียด ทำให้เราไม่อยากไปโรงเรียน
เพื่อนเก่ามาถามว่า มีเพื่อนสนิทกี่คนเนี่ย ซึ่งเป็นคำถามที่แบบว่าเราเองก็ตอบไม่ได้ โชคร้ายที่ไม่ได้อยู่เดียวกับเพื่อนเก่า
เราเลยหาอะไรทำให้ตัวเองยุ่งๆแบบว่าทำงานที่ครูสั่งในห้องเรากลายเป็นเด็กขึ้นมาเลย แต่สิ่งที่เราทำเราฝืนตัวเองเราหลอกตัวเอง ที่เราทำแบบนี้ เราไม่อยากต้องนั่งมองเห็นเพื่อนคุยกันเล่นกัน มันทำให้หดหู่ใจ และอิจฉา ต่อให้ได้ยินเราก็จะไม่สนใจ
เราทนจนมันปิดเทอมแล้วตอนนี้อีกไม่กี่อาทิตย์ก็จะเปิดเทอมแล้ว เราก็ต้องกลับไปเป็นแบบนั้นอีกเราไม่ได้พูดกับใครเลย เราเงียบเพราะพูดไปไม่มีใครรับฟัง เอาง่ายๆเราไม่มีใครคบเราเลย ช่วงเวลาที่เราต้องกลับมาบ้านร้องไห้อีกมันคงเป็นแบบนี้สินะ
ไปเรียนสิ่งที่ทำให้อยากไป คือเพื่อน
แต่เราไม่มีเพื่อนเราไม่รู้จะไปรึกษากับใคร การเดินคนเดียวกินข้าวคนเดียวการเห็นคนอื่นคุยกับกะเพื่อนเป็นกลุ่ม การเห็นคนมีความสุข เราก็มีโมเมนต์อย่างนั้นบ้าง แต่เราคงไม่มีโอกาส
#เพื่อนไม่คบ