หนูรู้สึกเหนื่อยมากกับการเรียนมหาวิทยาลัยเพราะหนูซีเรียสกับเกรดค่อนข้างมาก ซึ่งมันก็มีข้อดีที่ทำให้หนูขยันมากขึ้นเเต่มันมีข้อเสียตรงที่หนูจะร้องไห้ตลอดเลยเมื่อเกรดไม่ได้เป็นไปอย่างที่หนูตั้งใจทั้งๆที่หนูก็ตั้งใจมันที่สุดเเล้ว หนูเคยร้องไห้สามวันติดกัน กินข้าวไม่ได้ กับคะเเนนเเค่สามคะเเนนที่หายไปในวิชาหนึ่ง  หนูอยากเลิกเป็นเเบบนี้ซึ่งตอนนี้มันก็ยังเป็นอยู่ หนูพยายามบอกกับตัวเองว่าเเค่คะเเนนนิดหน่อยเอง ลองปล่อยมันดีมั้ยเเล้วไปทำอนาคตให้ดีกว่าเดิม ใช่ค่ะ ดูเหมือนหนูจะคิดได้เเต่ความจริงเเล้วสมองสั่งให้หนูคิดเเบบนั้นก็จริง เเต่เหมือนมันใจมันยังซ้ำเติมอยู่ว่า ก็นี่ไงเพราะโง่ไง ขยันไม่พอเลยทำให้คะเเนนออกมาเป็นเเบบนี้ คนอื่นทำได้ทำไมถึงทำไม่ได้เท่าเขาบ้างหล่ะ   หนูเป็นเเบบนี้บ่อยมาก เป็นบ่อยจนหนูเริ่มสงสัยตัวเองว่าหนูเป็นจิตรึเปล่า หนูควรไปหาหมอมั้ย เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นกับหนูมันทำให้หนูทรมาน เสียใจ ร้องไห้เกินความจำเป็น หนูเเบกควาหวังของครอบครัวไว้ก็จริงเเต่เเม่ไม่เคยบอกว่าอยากให้ได้เกียรตินิยม เเม่เเค่บอกว่าเรียนให้จบนะลูก เเต่หนูอยากเอาเกียรตินิยมไปฝากเเม่ นี่อาจจะเป็นสิ่งที่ทำให้หนูคิดมากมากๆอยู่ตลอด บางทีหนูเห็นชีวิตเพื่อนของหนู มีความสุขมากกับการได้ไปเที่ยว หนูก็อยากไปนะ เเต่หนูไม่เก่งเลยต้องขยันมากๆ หนูเลยไม่ค่อยได้ไปไหนเลย ไม่ใช่พ่อเเม่บังคับ ไม่ใช่ไม่มีเวลา  เเต่หนูเป็นอะไร ความคิดบ้าๆนี้อยากเอาออกจากหัวสมองไปสักทีเพราะมันเจ็บปวด กับการต้องมาคิดมากเรื่องต่างๆมากมาย หนูอยากเรียนไม่หนัก อยากมีเวลาพักผ่อน อยากให้ตัวเองผ่อนคลายบ้าง อยากให้การเรียนไม่ปักบนหัวหนูจนเกินไป ที่หนูกล่าวมาหนูสามารถทำได้เเต่ ทำไมหนูถึงไม่ทำ (个_个) ทำไมถึงไม่ทำทำไมในใจยังบอกกับตัวเองว่าเนี๊ยถ้าไม่อ่านหนังสือก็จะสอบไม่ได้ สอบไม่ได้ก็ตก ตกก็จะไม่ได้เกียรตินิยม  หืมม หนูเป็นอะไรคะ ? มีวิธีช่วยมั้ย ? เเบบเเนสคิดที่ทำให้หนูดีขึ้นกว่านี้  ขอบคุณค่ะกระทู้นี้เหมือนได้ระบาย เเละได้ถามไปในตอนท้าย  จะหาว่าหนูบ้าก็ได้นะคะ เเต่ที่มาถามในกระทู้เพราะตอนนี้ไม่ไหวเเล้วจริงๆ (个_个)เห้ออออออยากจะร้อง