หนูเกลียดบ้านเเละร.ร.ค่ะ

เริ่มจากที่ร.ร.ก่อนนะค่ะ เริ่มต้นมาจากตอนม.2ค่ะ งานเยอะมากๆเลยโดยเฉพาะเปิดเทอมเเละตอนสอบบางอาจารย์ไม่สอนให้เเต่ทำความสะอาดห้องจนหมดคาบบางอาจารย์สอนไม่รู้เรื่องพอถามเขาก็ซ้ำเติมจนไม่อยากถามม.1ก็ชิวๆค่ะเเต่พอม.2ทุกอย่างไม่เหมือนเดิมปรับตัวไม่ทันเลยเหมือนโดนน้ำเย็นเเล้วสาดด้วยน้ำร้อน ทำอะไรไม่ถูกเหมือนสมองตัน เเล้วเวลาทำอะไรผิดพวกครูจะไม่ฟังเหมือนเเบบว่าเหตุผลอะไรก็ไม่สำคัญถ้าอยู่ในร.ร. คืออะไร?  อาจารย์บางคนหัวโบราณพอเด็กนักเรียนพรีเซ้นหน้าห้องเเบบตัวของตัวเองเขาจะด่าเเล้วบอกว่าไม่เป็นทางการปิดกั้นทุกความคิดที่มีอะ พอเป็นเเบบนี้เราเริ่มตามเพื่อนไม่ทันงานท่วมหัวเริ่มขี้เกียจเพราะนอนผิดเวลาจนลามมาถึงเรื่องที่บ้านพ่อก็ช่วยหนูทำงานทุกครั้งเเต่หนูจะมาผิดที่เเม่กับน้องนี้เเหละเวลาทำอะไรเเม่เช่นลืมเก็บกระดาษเมื่อคืนเเม่ก็ด่า พอเวลาผ่านไปเรื่อยๆหนูก็เริ่มนอนดึกบางวันไม่มีงานเเต่มีการบ้านทั้งหมด8วิชาอาจารย์บอกไม่ทำก็ไม่ต้องเอาคะเเนนหลังจากนั้น ได้นอนมากสุดเเค่4-5ซม. เเอบงีบตอนเที่ยงที่ร.ร.ไม่มีเวลาทำอะไรเลยจนไปร.ร.อาทิตนึงเรียน5วันมาสาย4วันมาทันเเค่วันเดียวหลังจากนั้นเเม่ก็คิดไปเองว่าเรานอนดึกเพราะบ้าเรียน(เขาด่าหนูเเบบจิกๆเหมือนว่าหนูบ้าประสาท เช่น โรคจิตรึไงเมื่อไหร่จะนอน อีบ้า) เเต่นั้นมาเเม่เริ่มด่าหนูเเรงขึ้นเรื่อยๆบอกจะเอาหนังสือไปเผาจะส่งหนูกับไปอยู่คนเดียวที่บ้านส่วนน้องพอรู้ว่าเเม่เริ่มไม่ชอบหนูก็เริ่มทำนู่นี่นี้นั่นเเสดงว่าขยันทำงานบ้าน(การบ้านน้อยหนิ)พอเเม่ชมนู้ชมนี่มันก็ฉวยโอกาสขอเเม่ซื้อโทรศัพท์เเม่ก็บอกว่าจะให้ เเถมพ่อนานๆทีกลับมาบ้านเพราะที่ทำงานอยู่ไกล หนูร้องไห้ทุกวันเคยคิดจะฆ่าตัวตายจะหนีออกจากบ้านเเต่ไม่รู้จะไปไหนกลัว จนวันนี้เเม่ด่าหนูว่าอีขยะ ขวางโลก หนูตะคอกใส่น้องเเม่ด่าหนูว่าอีเปรต บอกน้องว่าอย่ามาคุยกับหนูเเล้วบางวันข้าวหนูก็เเทบไม่ได้กินเพราะเเม่จ้องจะขุดเอาเรื่องมาว่ามาด่าให้ร้องไห้ เเถมวันนี้หนูตากผ้าให้ทุกคนพอเเห้งเก็บผ้าเเต่ไม่มีใครเก็บผ้าให้หนูเลย ตอนนี้ทำได้เเต่กลั้นน้ำตาระบายลงโพสลงกระทู้ ไม่ว่าจะไปร.ร.หรือกลับบ้านเหมือนมีนรกอยู่รอบตัว
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่