ผมรักแฟนมากไม่เคยนอกใจ แต่เราสองคนรักกันครับ แต่ผมเหนื่อยใจกับปัญหาชีวิตของแฟน เค้าเป็นคนที่จัดการชีวิตไม่ได้ ในแต่ละวันจะต้องมีเรื่องให้ได้ปวดหัว เดี๋ยวปัญหาที่ทำงานบ้าง ปัญหาเพื่อน ปัญหาครอบครัว ปัญหาอะไรน้อยใหญ่เต็มไปหมด สารพัดเรื่อง น้อยครั้งจะเห็นเค้ายิ้มมีความสุข วันๆมีแต่เรื่องราวไม่จบไม่สิ้น
    ถ้าได้คุยกันคำแรกที่เค้าจะพูดคือ "เฮ้อ" คำๆนี้จะเป็นคำเปิดการสนทนา แล้วจากนั้นก็จะระบายปัญหาต่างๆนาๆ ผมเองก็ต้องรับฟัง จนตอนนี้ชีวิตผมก็เศร้าหมองไปด้วย จากที่ผมเคยเป็นคนร่าเริง ตอนนี้ีชีวิตผมกลับมืดมน เอาแต่คิดเรื่องราวปัญหาของเค้า ถามว่าทำไมผมถึงไม่ปล่อยวาง เอาจริงๆนะคนเป็นแฟนกันถ้าอีกฝ่ายมีปัญหาจะให้ผมปล่อยวางได้อย่างไร คนรักกันก็อยากจะช่วยเหลือกันมันก็เป็นเรื่องปกติขอชีวิต แต่ตอนนี้คือปัญหามันมีทุกวัน ผมเหนื่อยเหลือเกิน ท้อมากนะที่ชีวิตต้องเป็นแบบนี้ มันเหนื่อยมากเลยครับที่ต้องคอยรับฟังและคอยหาทางแก้ปัญหาต่างๆนาๆในทุกๆวัน
    ผมไม่รู้จะบรรยายความรู้สึกตอนนี้อย่างไรดี คนนอกอาจจะคิดว่าผมใจจืดใจดำ แฟนมีปัญหาแต่ตัวเองกลับอยากหนี ผมลองให้มองในมุมของผมบ้าง ในทุกๆวันที่กลับบ้าน ทำงานมาเหนื่อยๆอยากจะพักผ่อน แต่กลับต้องมานั่งรับฟังปัญหาชีวิตของอีกคนเป็นประจำ แทบจะทุกๆวันมันเหนื่อยมากนะ ตอนนี้ชีวิตมันขาดความสุขไปเลย ผมไม่มีความสุขอะไรในชีวิตเลยครับ ท้อใจเหลือเกิน