เรื่องเกิดจากการที่แม่เราเข้าโรงพยาบาล ตอนเช้าเราจึงเป็นคนซื้อของกินให้ แต่ด้วยเราถามเขาแล้วเขาไม่สามารถให้คำตอบว่าจะกินอะไรเราเลยซื้อมาม่า อีกวันซื้อข้าวที่โรงพยาบาล
จนเรากลับบ้านมาเราได้คำถามจากพี่ตัวเองว่าทำไมถึงซื้อให้แบบนั้น และให้การพูดเปรียบเทียบ ซึงเราเสียใจมากเลยสวนกลับโดนการตะโกนใส่ว่าเราดูแลแม่ไม่ดีหรอ ที่ทำไปไม่มีความหมายเลยใช่มั้ย เขาได้พูดใส่เราด้วยคำที่เราคิดไม่ถึง "เด็กมีปัญหา" ใช่ค่ะคำนี้แทงใจเรามากและเราก็ชอบเก็บเรื่องนู้นเรื่องนี้มาคิดอยู่แล้ว คำพูดหลายๆอย่างมันทำร้ายเราตลอดเราระบายมันออกมากให้ใครฟังไม่ได้
เราก็จะชอบคิดแก้ปัญหาคนเดียวร้องไห้คนเดียวคิดตลอดและเราก็คิดมาตลอดว่าเราเป็นโรคนี้แต่ไม่สามารถพูดกับใครได้ เราจึงโทรไปหาแม่เกี่ยวกับเรื่องที่ทะเลาะกัน เราเห็นแล้วแหละว่าหลังจากแม่วางสายเราไปแล้วโทรหาพี่คุยอยู่สักพักก็ได้การโทรกลับมาจากแม่ แม่พูดว่าหัดมองตัวเองและไม่ต้องมาเยี่ยมตอนเช้า ใช่ค่ะเราไม่รู้ว่าเขาไปพูดกันยังไง เรากระทู้ในวันนี้คงไม่หมด ภายนอกเราสดใสแต่ภายในเราแย่มาก เมื่อก่อนเราเป็นเด็กเงียบๆเพราะการพูดของคนอื่นเราอ้วนการพูดแซวของพวกคุยมันทำให้คนๆนึงเป็นแบบนี้ได้เลยนะ จนเราปรับตัวไม่คิดเรื่องนี้ แล้วพี่ก็พูดกับเราอีกว่าเก็บตัวเงียบเย็นมาก็ขึ้นห้องเราอยู่ม.6แล้วมีเรื่องให้คิดเยอะมากเรามีงานที่ต้องทำส่งแต่คุณกับมาพูดว่าเราโรคส่วนตัวสูงอีก
การอยู่ในห้องไม่ใช่โรคส่วนตัวสูงนะคะ อยากให้ทุกครอบครัวได้เข้าใจ
บอกว่าเวลาแม่ซื้อข้าวให้เราห่อเดียวเราทำเป็นไม่พอใจ แต่ตอนนี้เราเป็นคนออกไปซื้อเอง คงเป็นเรื่องเมื่อก่อนที่เราจำไม่ได้ เรานึกไม่ออกจริงๆค่ะว่าตอนไหน เราถามพี่เราว่าตอนไหนเขาก็ไม่สามารถให้คำตอบเราได้
เราได้แต่ร้องไห้คนเดียว แต่ครั้งนี้เป็นการร้องๅห้ที่เราเจ็บปวดที่สุด
และเราได้ลุกขึ้นคิดว่ามันคือสิ่งที่จำเป็นจริงๆที่เราคิดมาตลอด คือการฆ่าตัวตาย เราเตรียมเชือกทุกอย่างเราพร้อมทุกอย่างจนสุดท้ายเราคิดว่าคงไม่ตายง่ายๆหรอกจึงออกและเดินมาดูที่กระจกคอแดงและนั่งร้องไห้ ออกไปซื้อยาและกลับมาคิดอีกว่าก็คงไม่ตายง่ายเช่นกัน
เขียนจดหมายพร้อมทุกอย่าง
กระทู้นี้คือการที่เราได้มาระบายทุกข์ ระบ่ยสิ่งที่ไม่สบายใจสิ่งที่เราอึดอัด
สิ่งสุดท้ายที่เราได้ทำคือการที่วัดระดับของโรคนี้เราได้14คะแนน เป็นโรคซึมเศร้าระดับกลาง
อยากหาหมอแต่คนในบ้านคงไม่เชื่อและไม่เข้าใจ
มีวิธีที่เราไม่คิดเรื่องพวกนี้แล้วสบายใจบ้างมั้ย
แบบนี้เราเป็นโรคซึมเศร้ามั้ยคะ
จนเรากลับบ้านมาเราได้คำถามจากพี่ตัวเองว่าทำไมถึงซื้อให้แบบนั้น และให้การพูดเปรียบเทียบ ซึงเราเสียใจมากเลยสวนกลับโดนการตะโกนใส่ว่าเราดูแลแม่ไม่ดีหรอ ที่ทำไปไม่มีความหมายเลยใช่มั้ย เขาได้พูดใส่เราด้วยคำที่เราคิดไม่ถึง "เด็กมีปัญหา" ใช่ค่ะคำนี้แทงใจเรามากและเราก็ชอบเก็บเรื่องนู้นเรื่องนี้มาคิดอยู่แล้ว คำพูดหลายๆอย่างมันทำร้ายเราตลอดเราระบายมันออกมากให้ใครฟังไม่ได้
เราก็จะชอบคิดแก้ปัญหาคนเดียวร้องไห้คนเดียวคิดตลอดและเราก็คิดมาตลอดว่าเราเป็นโรคนี้แต่ไม่สามารถพูดกับใครได้ เราจึงโทรไปหาแม่เกี่ยวกับเรื่องที่ทะเลาะกัน เราเห็นแล้วแหละว่าหลังจากแม่วางสายเราไปแล้วโทรหาพี่คุยอยู่สักพักก็ได้การโทรกลับมาจากแม่ แม่พูดว่าหัดมองตัวเองและไม่ต้องมาเยี่ยมตอนเช้า ใช่ค่ะเราไม่รู้ว่าเขาไปพูดกันยังไง เรากระทู้ในวันนี้คงไม่หมด ภายนอกเราสดใสแต่ภายในเราแย่มาก เมื่อก่อนเราเป็นเด็กเงียบๆเพราะการพูดของคนอื่นเราอ้วนการพูดแซวของพวกคุยมันทำให้คนๆนึงเป็นแบบนี้ได้เลยนะ จนเราปรับตัวไม่คิดเรื่องนี้ แล้วพี่ก็พูดกับเราอีกว่าเก็บตัวเงียบเย็นมาก็ขึ้นห้องเราอยู่ม.6แล้วมีเรื่องให้คิดเยอะมากเรามีงานที่ต้องทำส่งแต่คุณกับมาพูดว่าเราโรคส่วนตัวสูงอีก
การอยู่ในห้องไม่ใช่โรคส่วนตัวสูงนะคะ อยากให้ทุกครอบครัวได้เข้าใจ
บอกว่าเวลาแม่ซื้อข้าวให้เราห่อเดียวเราทำเป็นไม่พอใจ แต่ตอนนี้เราเป็นคนออกไปซื้อเอง คงเป็นเรื่องเมื่อก่อนที่เราจำไม่ได้ เรานึกไม่ออกจริงๆค่ะว่าตอนไหน เราถามพี่เราว่าตอนไหนเขาก็ไม่สามารถให้คำตอบเราได้
เราได้แต่ร้องไห้คนเดียว แต่ครั้งนี้เป็นการร้องๅห้ที่เราเจ็บปวดที่สุด
และเราได้ลุกขึ้นคิดว่ามันคือสิ่งที่จำเป็นจริงๆที่เราคิดมาตลอด คือการฆ่าตัวตาย เราเตรียมเชือกทุกอย่างเราพร้อมทุกอย่างจนสุดท้ายเราคิดว่าคงไม่ตายง่ายๆหรอกจึงออกและเดินมาดูที่กระจกคอแดงและนั่งร้องไห้ ออกไปซื้อยาและกลับมาคิดอีกว่าก็คงไม่ตายง่ายเช่นกัน
เขียนจดหมายพร้อมทุกอย่าง
กระทู้นี้คือการที่เราได้มาระบายทุกข์ ระบ่ยสิ่งที่ไม่สบายใจสิ่งที่เราอึดอัด
สิ่งสุดท้ายที่เราได้ทำคือการที่วัดระดับของโรคนี้เราได้14คะแนน เป็นโรคซึมเศร้าระดับกลาง
อยากหาหมอแต่คนในบ้านคงไม่เชื่อและไม่เข้าใจ
มีวิธีที่เราไม่คิดเรื่องพวกนี้แล้วสบายใจบ้างมั้ย