ตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาลเพราะอาการป่วยเรารุ้สึกฝืนไปหมด ฝืนมีชีวิตอยู่ ฝืนยิ้มให้คนในครอบครัว ฝืนใจบอกทุกคนว่าเราโอเคทั้งที่ในใจเศร้ามาก
เมื่อสองปีก่อน เราเคยเปิดใจกับน้องสาวคนเล็กว่าเราป่วยเป็นโรคซึมเศร้า ปรากฏว่าน้องสาวของเราก็ป่วยด้วยโรคนี้ ช่วงสองปีก่อนนั้นเราสองคนคอยปลอบใจซึ่งกันและกัน มีปัญหาไม่ว่าจะเล็กแค่ไหนก็จะบอกกันเพื่อช่วยกันพูดจาปลอบใจ
จนกระทั่งเมื่อสามเดือนที่แล้ว เราเดินทางไปเยี่ยมหลานที่ต่างจังหวัด เราล้มริมฟุตบาทเพราะอยู่ๆ ก็หน้ามืด และด้วยอะไรหลายอย่างทำให้ไม่สามารถเข้าโรงพยาบาลได้ทันที
เรากลับถึงกรุงเทพในวันรุ่งขึ้น ซึ่งสภาพค่อนข้างแย่ อาเจียน เวียนหัว น้องสาวคนรองเรียกรถพยาบาลมารับ เรามาร็สึกตัวอีกครั้งในวันรุ่งขึ้น
น้องสาวคนเล็กที่ป่วยซึมเศร้าเหมือนกับเราก็มาหา เรามีน้องแค่สองคนค่ะ อีกคนเขาก็ป่วยแต่ไม่ได้รุนแรงหรือมีโรคซึมเศร้า เราเคยบอกน้องคนรองนี้ว่าเราป่วยเป็นซึมเศร้า แต่น้องคนรองนี้เขาไม่เข้าใจเหมือนน้องคนเล็ก เขาแค่รับรู้ว่าป่วยแค่นั้น
พอเราเข้าโรงพยาบาลเนื่องจากล้ม หมอได้บอกว่าเราเป็นเส้นเลือดในสมองตีบ อาทิตย์แรกร่างกายด้านซ้ายของเราขยับไม่ได้ น้องสาวคนเล็กที่ป่วยเลยซึมเศร้ากำเริบเพราะทุกข์ใจเรื่องของเรา เรายิ่งทุกข์หนักกว่าเพราะกำลังกลายเป็นภาระให้น้อง
ช่วงนั้นว่าแย่แล้ว ช่วงนี้ยิ่งแย่กว่า
เราขยับร่างกายข้างซ้ายได้แล้วค่ะ ไม่ปกติเหมือนเดิมแต่ก็ไม่ถึงกับเป็นภาระให้น้อง เราทำอะไรง่ายๆ เองได้ เพราะต้องระวังห้ามล้มอีก กินข้าวเอง เข้าห้องน้ำ ดูแลเรื่องส่วนตัวของตนเองได้ แต่น้องสาวคนรองก็ยังต้องหุงหาข้าวให้กิน เ
เล่าข้ามไปนิดหนึ่งค่ะ เราอยู่โรงพยาบาลราวๆ สองอาทิตย์ หมอก็ให้กลับไปพักฟื้นที่บ้าน น้องสาวสองคนปรึกษากันและตกลงพาเราไปอยู่โฮมแคร์ ที่โฮมแคร์ยิ่งทำให้เรารู้สึกแย่ เหมือนตัวเองไร้ค่าไม่มีใครเอา
อยู่โฮมแคร์เดือนเดียวเราก็ขอมาอยู่กับน้องสาวคนรอง เพราะน้องสาวคนเล็กมีครอบครัวอละป่วยเป็นซึมเศร้าเราเลยไม่อยากเป็นภาระ
เราอยู่เป็นภาระน้องคนรองมาสองเดือนกว่าแล้วค่ะ ทุกวันเราต้องฝืนว่าโอเค ฝืนว่าไม่เป็นไรทั้งๆที่เศร้าใจ หดหู่ และทุกคืนก่อนนอนอยากหลับและไม่ต้องตื่นมาเลย บ่อยครั้งอยากฆ่าตัวตายแต่ไม่รู้จะตายแบบไหนไม่ให้ทุกคนเดือดร้อน และทุกวันนี้เราจะตื่นนอนด้วยความรู้สึกหมดกำลังใจ หมดหวัง อยากตาย
ระบายแค่นี้แหละค่ะ ได้ระบายบ้างก็ทำให้รู้สึกดีขึ้นนิดหนึ่ง
ขอบคุณใครก็ตามที่หลงเข้ามาแล้วเสียเวลาอ่าน
ขอบคุณมากค่ะ
ปล.เราเป็นนักเขียนค่ะ ความจริงไม่อยากอวดว่าตัวเองเป็นนักเขียน เพราะเราไม่ได้ดัง แค่เขียนนิยายออนไลน์ขายพอกินพอใช้เท่านั้น
หมดกำลังใจ หดหู่ ทุกเช้าตื่นมากับความทุกข์
เมื่อสองปีก่อน เราเคยเปิดใจกับน้องสาวคนเล็กว่าเราป่วยเป็นโรคซึมเศร้า ปรากฏว่าน้องสาวของเราก็ป่วยด้วยโรคนี้ ช่วงสองปีก่อนนั้นเราสองคนคอยปลอบใจซึ่งกันและกัน มีปัญหาไม่ว่าจะเล็กแค่ไหนก็จะบอกกันเพื่อช่วยกันพูดจาปลอบใจ
จนกระทั่งเมื่อสามเดือนที่แล้ว เราเดินทางไปเยี่ยมหลานที่ต่างจังหวัด เราล้มริมฟุตบาทเพราะอยู่ๆ ก็หน้ามืด และด้วยอะไรหลายอย่างทำให้ไม่สามารถเข้าโรงพยาบาลได้ทันที
เรากลับถึงกรุงเทพในวันรุ่งขึ้น ซึ่งสภาพค่อนข้างแย่ อาเจียน เวียนหัว น้องสาวคนรองเรียกรถพยาบาลมารับ เรามาร็สึกตัวอีกครั้งในวันรุ่งขึ้น
น้องสาวคนเล็กที่ป่วยซึมเศร้าเหมือนกับเราก็มาหา เรามีน้องแค่สองคนค่ะ อีกคนเขาก็ป่วยแต่ไม่ได้รุนแรงหรือมีโรคซึมเศร้า เราเคยบอกน้องคนรองนี้ว่าเราป่วยเป็นซึมเศร้า แต่น้องคนรองนี้เขาไม่เข้าใจเหมือนน้องคนเล็ก เขาแค่รับรู้ว่าป่วยแค่นั้น
พอเราเข้าโรงพยาบาลเนื่องจากล้ม หมอได้บอกว่าเราเป็นเส้นเลือดในสมองตีบ อาทิตย์แรกร่างกายด้านซ้ายของเราขยับไม่ได้ น้องสาวคนเล็กที่ป่วยเลยซึมเศร้ากำเริบเพราะทุกข์ใจเรื่องของเรา เรายิ่งทุกข์หนักกว่าเพราะกำลังกลายเป็นภาระให้น้อง
ช่วงนั้นว่าแย่แล้ว ช่วงนี้ยิ่งแย่กว่า
เราขยับร่างกายข้างซ้ายได้แล้วค่ะ ไม่ปกติเหมือนเดิมแต่ก็ไม่ถึงกับเป็นภาระให้น้อง เราทำอะไรง่ายๆ เองได้ เพราะต้องระวังห้ามล้มอีก กินข้าวเอง เข้าห้องน้ำ ดูแลเรื่องส่วนตัวของตนเองได้ แต่น้องสาวคนรองก็ยังต้องหุงหาข้าวให้กิน เ
เล่าข้ามไปนิดหนึ่งค่ะ เราอยู่โรงพยาบาลราวๆ สองอาทิตย์ หมอก็ให้กลับไปพักฟื้นที่บ้าน น้องสาวสองคนปรึกษากันและตกลงพาเราไปอยู่โฮมแคร์ ที่โฮมแคร์ยิ่งทำให้เรารู้สึกแย่ เหมือนตัวเองไร้ค่าไม่มีใครเอา
อยู่โฮมแคร์เดือนเดียวเราก็ขอมาอยู่กับน้องสาวคนรอง เพราะน้องสาวคนเล็กมีครอบครัวอละป่วยเป็นซึมเศร้าเราเลยไม่อยากเป็นภาระ
เราอยู่เป็นภาระน้องคนรองมาสองเดือนกว่าแล้วค่ะ ทุกวันเราต้องฝืนว่าโอเค ฝืนว่าไม่เป็นไรทั้งๆที่เศร้าใจ หดหู่ และทุกคืนก่อนนอนอยากหลับและไม่ต้องตื่นมาเลย บ่อยครั้งอยากฆ่าตัวตายแต่ไม่รู้จะตายแบบไหนไม่ให้ทุกคนเดือดร้อน และทุกวันนี้เราจะตื่นนอนด้วยความรู้สึกหมดกำลังใจ หมดหวัง อยากตาย
ระบายแค่นี้แหละค่ะ ได้ระบายบ้างก็ทำให้รู้สึกดีขึ้นนิดหนึ่ง
ขอบคุณใครก็ตามที่หลงเข้ามาแล้วเสียเวลาอ่าน
ขอบคุณมากค่ะ
ปล.เราเป็นนักเขียนค่ะ ความจริงไม่อยากอวดว่าตัวเองเป็นนักเขียน เพราะเราไม่ได้ดัง แค่เขียนนิยายออนไลน์ขายพอกินพอใช้เท่านั้น