ผมกับแฟนนั้นน่าจะแต่งงานกันมาหลายปีแล้ว แต่กลับมีปัจจัยภายนอกมากระทบทำให้แต่งกันไม่ได้สักที (ปู่ผมที่ท่านเป็นซินแสเคยดูดวงให้ว่าผมกับแฟนมีดาวเป็นอริกัน แต่งกันได้แต่ก็ต้องรออีกหลายปี อาจถึงขั้นรอให้ญาติแต่งงานกันหมดก่อน)
คุณปู่เลยหมั้นผมกับแฟนไว้จะได้ไม่คลาดกัน (แถมตั้งชื่อจีนให้ด้วย)
"อีกวิธีหนึ่งที่จะช่วยได้ก็คือต้องให้พวกหลานต้องลูกกันก่อน"
จนเมื่อปีก่อนผมมีปัญหาบางอย่างที่ทำตัดสินว่าไม่ควรจะมีลูก บังเอิญแฟนผมก็มาบอกเหมือนกันว่าตัวเองเคยประสบอุบัติเหตุทำให้มีลกไม่ได้เช่นกัน
"บนโลกใบนี้มีเด็กอีกมากมายที่ต้องการความรักความจากอบอุ่นพ่ออละแม่ เสี่ยวเม่ยพี่มั่นใจว่าเราน่าเป็นพ่อแม่ที่ดีให้กับพวกเขาได้"
ผมตกลงกับแฟนว่าไว้เราแต่งงานกันเมื่อไรค่อยรับเด็กสักคนมาเลี้ยงแล้วกัน
แต่ราวกับฟ้าบันดาล เมื่อปลายปีน้าผมแกตังท้อง ทั้งๆที่อายุจะสี่สอบอยู่รอมร่อแล้ว แถมท้องแฝดสี่ด้วย (ก่อนหน้านี่แกมีลูกมาก่อนแล้วเจ็ดคน)
"โอ้ว นี่ตั้งทีมฟุตบอลได้เลยนะครับเนี่ย"
ผมพูดหยอกแกนิดหน่อย
"น้าไม่คิดว่าตั้งสโมสรฟุตบอลให้ลูกหรอกนะ" 
แกว่าไปกุมหัวไป
"ลูกแค่เจ็ดคนก็จนกรอบจะแย่อยู่แล้ว นี่มีอีกสี่ โอ๊ย อยากจะบ้าตาย"
ผมนึกอยากบอกน้าว่าทำไมแกไม่คิดคุมกำเนิด แต่อย่างว่าครอบครัวผมเป็นคนจีน ซึ่งคุณปู่แกค่อนข้างหัวเก่า ท่านไม่นิยมในเรื่องการวางแผนการคุมกำเนิดประมาณว่า "เค้าจะเกิดจะห้ามทำไม"
ตอนนั้นแฟนผมยกน้ำมาเสิร์ฟพอดี
"บ้านคุณน้านี่มีลูกแฝดบ่อยจังนะคะ"
 "ตั้งใจจะมีแต่สามคน แต่ท้องแฝดแรกก็แฝดสี่ ท้องสองก็แฝดสาม"
น้าแกดูจะเครียดมากจริงๆ ทั้งที่ตามปกติการมีลูกน่าจะเป็นข่าวดี แต่มันไม่ใช่กับคนมีฐานะการเงินที่ไม่มากพอที่จะเลี้ยงดูลูกที่จำนวนมากขนาดนี้
ผมกับแฟนมองหน้ากัน แต่เหมือนกระแสจิตตรงกัน เราพูดพร้อมกันแบบไม่ได้นัด
"ผม/หนู ขอรับมาเลี้ยงซักคนได้ไหมครับ/คะ"
ขาดคำน้าแกสำลักน้ำ ตาเป็นประกาย (ท่าทางแกคงเห็นผมกับแฟนเป็นพระมาโปรดล่ะมั้ง)
"รับไปซักสองคนน่ะ"
โปรโมชั่นรับหนึ่งแถมหนึ่งเลยหรือเนี่ย
ท้ายสุดผมได้ลูกสาวคนโตกับลูกสาวคนรองอายุแปดขวบมาดูแล (ปกติสองคนนี้ชอบมานอนบ้านผมอยู่แล้ว เพราะผมค่อนข้างตามใจแก)
เราได้ลูกมาเลี้ยงสมใจ ดูท่าอีกไม่นานนี้คงถึงคราวผมกับแฟนได้แต่งงานซะที