เจสันส่ายหน้า “ไม่” เขาปฏิเสธ “คุณจะไปจากผมอย่างนี้ไม่ได้”

“ฉันยอมแพ้” โนร่ายกมือขึ้น สีหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด “คุณจะด่าว่าฉันเป็นผู้หญิงเลวร้ายแบบไหนก็ได้ แต่มันจะไม่มีวันเลวร้ายไปกว่านั้นแล้ว เจสัน คุณทำให้ฉันตกต่ำไปกว่านี้ไม่ได้ ในเมื่อฉันผ่านจุดต่ำสุดนั้นมาแล้ว” ฝ่ามือบางวางบนหน้าท้องของตนเองแน่น

ดวงตาสีดำของเจสันมองตรงมายังเธอนิ่ง ใบหน้าคมเข้มส่ายไปมา “ไม่ --” เขาพูดช้าๆ “ไม่นะ โนร่า”

แต่อีกฝ่ายพยักหน้า “ใช่ เจสัน ฉันทำลงไปแล้ว” เธอกระซิบตอบ “ฉันปล่อยเขาไป--” ฝ่ามือกดแน่นลงบนท้องตัวเอง “ฉันยอมปล่อยเขาไป -- ลูกของเราจากโลกนี้ไปแล้ว -- นั่นคือเหตุผลที่ฉันหายไปจากชีวิตคุณเป็นเดือน”

ใบหน้าของเจสันซีดสนิท คล้ายสติหลุดออกจากร่างไปแล้ว “ทำไม --” เขาถามเสียงแหบพร่า

“ฉันกลัว” โนร่าพูดเสียงสั่น “คุณรู้ว่าเรากำลังจะมีลูกด้วยกัน แต่คุณก็ยังไม่กล้าเปิดเผยฉันต่อหน้าใครๆ เจสัน”

“คุณพรากเขาไปจากผมเพราะเรื่องนี้หรือ” เจสันย้อนอย่างไม่เชื่อหูตนเอง “เพราะกลัวว่าคุณจะไม่ได้รับการเชิดหน้าชูตาอย่างงั้นหรือ นั่นคือสิ่งที่คุณต้องการใช่ไหม --”

“เจสัน คุณยังไม่เข้าใจอีกหรือ” โนร่าพูดเสียงเบาหวิว “ฉันไม่ได้กลัวว่าตัวเองจะโดนใครดูถูกเหยียดหยาม ด้วยความสัตย์จริง ฉันไม่สนใจมันเลยสักนิด -- แต่ที่ฉันกลัว... ฉันกลัวลูกของฉันจะเกิดมาโดยไม่ได้รับการยอมรับ--”

“ลูกของเรา” เจสันแก้ “เขาคือลูกของผม --”

“ตลอดชีวิตที่ผ่านมาของฉัน ฉันมีแต่แม่คนเดียว ไม่เคยมีพ่อ ฉันถูกทุกคนในหมู่บ้านตราหน้าว่าเป็นลูกไม่มีพ่อ เป็นลูกนอกสมรส  และไม่ว่าแม่จะบอกกับฉันตลอดเวลา ว่าฉันเกิดขึ้นมาจากความรักของแม่และพ่อมากแค่ไหนก็ตาม แต่ลึกๆในใจแล้ว ฉันกลับรู้สึกผิดตลอดเวลา ว่าฉันไม่สมควรเกิดขึ้นมาบนโลกใบนี้ -- และนี่คือวังวนชีวิตที่ลูกของฉันต้องไม่เจอ” โนร่าพูดต่อไป ราวกับไม่ได้ยินเสียงของเจสัน “โลกนี้มันโหดร้ายเกินไปสำหรับเขา ตราบใดที่ชีวิตลับของเรายังคงเปิดเผยไม่ได้ และไม่ได้รับการยอมรับ -- คุณรู้ไหมว่ามันเลวร้ายแค่ไหน --”

เจสันส่ายหน้า ดวงตาทั้งสองข้างแดงก่ำและคลอไปด้วยน้ำตา “คุณควรจะปรึกษากับผมก่อน --” เขาว่า “คุณก็รู้ว่าผมอยากมีลูกมากแค่ไหน -- คุณก็รู้ว่าตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้ ผมกับภรรยาพยายามกันมากแค่ไหน เพื่อที่จะได้มีโอกาสสักนิด --”

แต่โนร่าไม่ฟังเสียงนั่น

“มันจะจบลงวันนี้” โนร่ากระซิบ “ฉันยอมแพ้แล้ว ฉันเหนื่อยเหลือเกิน”  

ราวกับรู้ตัว เจสันขยับตัว เดินเข้ามาใกล้เธออย่างรวดเร็ว “โนร่า ฟังนะ ผมขอโทษที่พูดไม่ดีกับคุณ --”

“เจสัน” โนร่าเอ่ยเสียงเบาหวิว “บอกฉันตามตรงเถอะนะ อย่าโกหกฉัน -- สมมติว่าเรื่องนี้ไม่ได้เกิดขึ้น -- และอีกหลายเดือนข้างหน้านี้ ลูกของเราเกิดมาบนโลกใบนี้ -- ถึงตอนนั้น คุณจะกล้าเรียกเขาต่อหน้าใครต่อใครว่าเป็นลูกของคุณหรือเปล่า”

คำถามของเธอไม่ได้รับคำตอบใดๆกลับมา -- ทั้งหมดที่เขาแสดงออกมาคือจ้องมองเธอด้วยน้ำตา

โนร่าพยักหน้า เธอรู้คำตอบนั้นดีอยู่แล้ว  “มันไม่ใช่เพราะคำพูดที่คุณเพิ่งพูดออกมาหรอก เจสัน แต่มันเป็นเพราะสิ่งที่คุณทำในตลอดเวลาที่ผ่านมานี้ต่างหากล่ะ” โนร่าพูดอย่างอ่อนแรง ราวกับเรี่ยวแรงในร่างกายได้หายไปหมดสิ้น “คุณปฏิบัติกับฉันราวกับฉันเป็นเพียงเศษขนมหวานชิ้นหนึ่งจริงๆ แล้วนั่นจะทำให้ลูกของฉันกลายเป็นอะไร เจสัน -- เศษเสี้ยวของเศษขนมหรือ”

“ลูกของเรา” เจสันแก้อีกครั้งด้วยน้ำเสียงโกรธเกรี้ยว เขาหลับตาแน่นราวกับพยายามควบคุมไม่ให้อารมณ์ระเบิดออกมา

โนร่ามองเขาด้วยน้ำตาเต็มตา ก่อนจะส่ายหน้าไปมาอย่างหมดแรง

ร่างหนาเสยผมสีดำเข้มของตนไปให้พ้นหน้า “ตกลง โนร่า ผมผิดเอง” เขาพูดขึ้นในที่สุด “แต่เราเริ่มต้นกันใหม่ได้นี่ ที่รัก เราสามารถทำให้เรื่องทั้งหมดนี่เป็นเพียงฝันร้ายเท่านั้น --”

“กาย” โนร่าโพล่งออกมา “นั่นคือชื่อของเขา -- กาย -- และเขาเคยมีอยู่จริง -- ข้างในนี้ ในตัวฉันนี่ ฉันจะลืมเขาไปได้ยังไง ในเมื่อฉันคิดถึงเขาอยู่ตลอดเวลา” โนร่าสะอื้น “เขาไม่ได้เป็นแค่เพียงฝันร้ายหรอกนะ เจสัน คุณพูดแบบนั้นออกมาได้ยังไง”

เจสันเงียบไปนาน ก่อนจะถามเธออย่างแผ่วเบาว่า “คุณจะเอาเรื่องนี้ไปบอกกับสื่อไหม”

โนร่าหันขวับมาทางอีกฝ่าย “ฉันไม่ได้ต่ำช้าขนาดนั้น เจสัน” เธอพูดเสียงเย็น “คุณคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงแบบไหนกัน”

“อย่ามองผมแบบนั้น” เจสันพูดเสียงดุดันขึ้นมา หญิงสาวจึงเบือนหน้าหนี

ในที่สุดเจสันก็ส่ายหน้า พูดออกมาอีกครั้งว่า “คุณแน่ใจหรือ ว่าคุณจะอยู่ได้โดยไม่มีผม ที่รัก”

ดวงตาสีฟ้าของหญิงสาวยังคงรื้นไปด้วยน้ำตา “ฉันอาจจะมีคุณอยู่ด้วยมานาน -- แต่ครั้งหนึ่งฉันก็เคยอยู่ได้ โดยไม่มีคุณมาก่อนเช่นกัน -- ฉันเคยอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่งที่เข้มแข็งมาก -- และเธอคือคนที่ทำให้ฉันเชื่อว่า ฉันจะอยู่ได้โดยไม่มีคุณ เจสัน --”

คำตอบนั่นทำให้ใบหน้าเขาแดงก่ำขึ้น ร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาใกล้อย่างคุกคาม โนร่าถอยหนีทันที “คุณไปเสียเถอะ เจสัน” เธอพูดเสียงสั่นเทา “ได้โปรด --”

เขาพยักหน้าช้าๆ สูดลมหายใจลึก ราวกับพยายามปรับอารมณ์ให้คงที่ -- เขาขยับตัวเข้ามาใกล้เธอ ใบหน้าอันคมสันยื่นเข้ามาใกล้ แต่โนร่าถอยหนีอีกครั้ง --
กิริยาที่เธอแสดงออกมานั้น ทำให้อีกฝ่ายนิ่งไป เจสันจ้องเธออยู่นาน ในที่สุดเขาก็ยินยอมถอยออกมา แล้วเดินจากไป 

โนร่าเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม เธอแทบกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ไม่อยู่ในตอนที่ร่างสูงของเขาเดินผ่านร่างของเธอไป หญิงสาวมองผ่านผ้าม่านออกไปนอกหน้าต่าง จ้องมองแสงสว่างเพียงเล็กน้อยจากเสาไฟริมถนนยามเช้ามืด “ลาก่อนค่ะ เจสัน” เธอกระซิบ

“ลาก่อน” เสียงของเจสันดังมาจากทางด้านหลัง “ลาก่อน โนร่า” 

สิ้นเสียงนั้น ร่างของเธอก็ถูกกอดรัดมาจากทางด้านหลังอย่างรวดเร็วและรุนแรง โนร่ากรีดร้องออกมา เมื่อถูกท่อนแขนของเจสันรัดแน่นจนเจ็บสะท้าน ราวกับถูกรัดด้วยงูเหลือมตัวใหญ่

“เจสัน!” เธอร้อง แต่แล้วเสียงก็หายไป เมื่อถูกมือหนาบีบเข้าที่ลำคอแน่น 

โนร่าตกใจสุดขีด มือทั้งสองข้างทุบตีร่างหนา และพยายามสะบัดตัวหนีอย่างสุดแรง หากแต่เจสันแข็งแรงกว่าเธอมากนัก ร่างทั้งสองเซถลาไปมาตามแรงปะทะของกันและกัน โต๊ะข้างๆถูกชนจนล้ม กระเป๋าเดินทางถูกกระแทกไปอีกทาง

โนร่ามองใบหน้าของชายที่รักจากทางหางตา มองดูใบหน้าของเขาที่โน้มมาฝังแนบกับลำคอของเธอ มันแดงก่ำและสั่นไหวอย่างรุนแรง หยาดน้ำตาของเขาไหลอาบแก้ม จนทำให้บ่าเธอเปียก -- โนร่าสั่นสะท้าน เธอรู้สึกเหมือนกำลังมองปิศาจรูปงามที่กำลังจะฆาตรกรรมเธอด้วยความเศร้า และความโกรธแค้นสุดหัวใจ

หญิงสาวพยายามไขว่คว้าอิสรภาพ มือข้างหนึ่งจิกเข้าไปในมือหนาที่กำลังบีบคอของเธอ มืออีกข้างดึงทึ้งศีรษะของอีกฝ่าย ภาพตรงหน้าเริ่มพล่าเลือน และลมหายใจของเธอก็แทบจะไม่หลงเหลืออยู่ในร่างอีกต่อไป

“ลาก่อน โนร่า” เสียงเจสันดังแว่วเข้ามา “ลาก่อน ขนมหวานสีแดงที่รัก--”