ตอนนี้ลากความเหนื่อยใจที่ว่ามาได้สักพักแล้วค่ะ
เหนื่อยกับการที่ต้องลำบากอยู่คนเดียว อะไรๆก็เรา
คนอื่นสบายไปป่ะวะ เพราะเด็กกว่าเลยต้องทำทุกอย่าง?
ถามว่าเราขี้เกียจมั้ย ในใจตอบเลยว่าค่ะ
เราอยากทำแต่เรื่องของตัวเอง เรื่องธุรกิจของเราให้มันได้แค่เรา
แบบไม่ต้องรองมือรองเท้า และยึดกับคำว่าบุญคุณของใคร

เอาอะไรมาเป็นเกณฑ์ในการตัดสินใจว่าใครเหมาะสมกับงาน หรือใครควรออกจากงาน
เหนื่อยกับเพื่อนร่วมงานที่มารยาททางสังคมแย่ๆ
เหนื่อย ที่ต้องมาเห็นสภาพแวดล้อมที่คนทาโลชั่น และเติมคิ้ว เติมแป้ง ตลอดทั้งวัน
(ไม่ได้เวอร์ค่ะ เรื่องจริงๆล้วน)
เหนื่อยกับการที่ได้ยินเรื่องการสั่งของออนไลน์ในทุกๆวัน
(คำตอบคือช่างมันเถอะค่ะ ไม่มีใครกิฟอะฟัดดเรื่องพวกนี้หรอก
ผู้ใหญ่ที่มีวุฒิภาวะในระดับหนึ่ง จะพูดให้ปล่อยมันไป ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด
แต่เราเบื่อคำพวกนี้เต็มทนแล้วค่ะ)

เราเกลียดสังคมที่ทำงาน เราไม่พอใจระบอบ
การแบ่งขอบเขตอำนาจ โครงสร้างองค์กร
แต่เราเป็นใครคะ ใช่ค่ะ เราต้องตระหนักอยู่บ่อยๆ (เราพยายามเลี่ยงสิ่งที่ทำให้ตัวเองเดือดร้อนอยู่เสมอค่ะ
อันไหนเลี่ยงไม่ได้ ก็ยอมเดือดร้อน แบบเจ็บตัวน้อยที่สุด)
ว่าเราเป็นใครและทำได้แค่ไหน

เราได้แต่ถามตัวเองว่า การที่เราเจออะไรแบบนี้ทุกวัน
มันจะพาอนาคตเราไปได้ไกลแค่ไหน ถ้าเราไม่สรรหาเอาเอง
เราจะกลายเป็นคนประเภทที่เราไม่คิดอยากจะเป็นมั้ย

ระบอบเฮงซวยนี่จะกลืนเราไปได้แค่ไหน ถ้าเรารู้ไม่เท่าทัน
และมันเป็นไปไม่ได้ ที่คนประสบการณ์น้อยๆอย่างเรา
จะมีภูมิคุ้มกันในเรื่องของวันข้างหน้า แต่นี่คือวันนี้ ยังไม่ใช่วันข้างหน้า
แต่เราชอบที่จะเตรียมการรับมือเอาไว้ เราจะได้หาลู่ทางที่ปลอดภัยที่สุด
จะเรียกว่าตัดช่องน้อยแต่พอตัวก็ได้นะคะ เพราะเวลาใครตัดช่องน้อย 
เขาก็ไม่ได้ตัดเผื่อเราอยู่แล้ว

เหนื่อย หลายๆคนจะพูดว่า ที่ไหนก็เป็นแบบนี้ ทุกองค์กรก็เป็นแบบนี้