ใช่คะเราอายุ19..  เราออกมาทำงานตั้งเเต่อายุ16 ก่อนหน้านั้นตอนเราประถมเราก็ต้องช่วยที่บ้านทำงาน กับญาติ มอต้นก็ทำงานพาร์ททามขายเสื้อผ้าตามสวนจตุจักร พอจบมอสามตอนนั้นเกิดอยากทำงานก่อนเเล้วคิดว่าค่อยกลับไปเรียนด้วยทำงานด้วย เเต่พอทำงานจริงๆบอกเลยเหนื่อยมาก เพราะเรากลายเป็นว่าต้องดูเเลตัวเองเเบบเต็มตัว ก็เลยยังไม่ได้กลับมาเรียน เเละเราก็เคยเปลี่ยนงานมาเเล้ว3ที่ เราดูเป็นคนไม่อดทนมากหรอเเละเราเป็นคนไม่ค่อยมีเพื่อนนั่นเเหละเหมือนกระทู้ก่อนที่เคยเขียนไว้เพราะเราคบไม่กี่คนเเละยิ่งเราทำงานเพื่อนเรียนยิ่งไม่ค่อยได้เจอกัน ปีหลังๆมานี้เราก็มีเที่ยวบ้างเเบบกินเบียร์กับเพื่อนรุ่นพี่บ้างหรือออกไปชิวๆ เเต่เราคิดว่าเราไม่ได้ใช้เงินฟุ่มเฟือยไปกับมันขนาดนั้นเราก็อยากเที่ยวบ้างไรบ้างไปคอนเสริตบ้างอยากให้ตัวเองมีความสุข ไม่เครียดเพราะรู้สึกตัวเองเครียดจนจะเป็นซึมเศร้าเเล้วด้วยซ้ำ เราดูเเลตัวเองมาตั้งเเต่เด็ก พ่อเเม่เลิกกัน เเต่พอเราโตขึ้นพ่อเเม่ก็กลับมาหาอยากให้เรารับผิดชอบนั่นนี่ เราบอกตรงๆเราเครียดเพราะเราอายุเเค่นี้ เเล้วไม่ใช่ว่าเราไม่อยากตอบเเทนพ่อเเม่นะ เเต่เราก็ยังไม่ได้มีเงินมากเงินเดือนก็เก้าพันกว่าบางเดือนก็หมื่นนิดๆบางเดือนก็ช็อตด้วยซ้ำ ถ้าเกิดเรายังดูเเลพ่อเเม่ไม่ได้ตอนนี้ เราจะดูเเย่ดูล้มเหลวห่วยเเตกมากไหมตอนนี้เราคิดเเต่เเบบนี้มันรู้สึกเเย่ไปหมดเลย พ่อเเม่ก็ไม่ค่อยคุยกับเราชอบทำรำคานเราปล่อยชิวิตเราเลย ไม่สนใจไม่เคยถามว่าเรากินไรยัง  ไม่เคยเลย เราก็ภูมิใจที่เราดูเเลตัวเองได้  เเต่บางครั้งก็ท้อใจมากๆเลย  
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านจนถึงตรงนี้นะ วันนี้เราเสียใจมากเลยเราเหมือนไม่มีใครเลยอยากระบาย 😭